Anne...

ANNE


İlk kundağın

Ben oldum, yavrum;

İlk oyuncağın

Ben oldum!

Acı nedir

Tatlı nedir bilmezdin

Dilin damağın

Ben oldum!


Elinin ermediği

Dilinin dönmediği

Çağlarda, yavrum

Kolun kanadın

Ben oldum

Dilin dudağın

Ben oldum


Belki kıskanırlar diye

Gördüklerini

Sakladım gözlerden

Gülücüklerini

Tülün duvağın

Ben oldum!


Artık isterlerse adımı

Söylemesinler bana

“Onun annesi” diyorlar

Bu yeter sevgilim, bu yeter bana!



Bir dediğini iki

Etmiyeyim diye öyle çırpındım ki

Ve seni öyle sevdim sana

O kadar ısındım ki

Usanmadım, yorulmadım,

çekinmedim

Gün oldu, kırdın

İncinmedim;

İlk oyuncağın,

Ben oldum, yavrum

Son oyuncağın

Ben oldum


Layık değildim

Layık gördüler

Annen oldum yavrum,

Annen oldum!


Arif Nihat Asya