Elifçe..... |
08-02-2012 | #1 |
Prof. Dr. Sinsi
|
Elifçe.....Elif’le Başladım Gönlüme… “Elif dedim adını yüreğime ektim Elif dedim seni ben bildim” Gülmeyi unutmuşken gülerek başladım, Sonunda hüzün olsa da… “ Elif dedim ” Gönlümün dili olsa da sana olan sürgünümün çilesini anlatsa Lal olmuş kelimeler, sözler, heceler, dizeler ve, Sonunu getirdiğini sandığımız “ sonsuz noktalar ” Her şey “Elifle” başlar ve nokta ile biter mi sandın Bir nokta ki sonsuzluğudur hüznün, Aşkın ve sana olan sürgünümün sonsuz süreği Bir nokta ki; başlar heceye “Elif” diye; Bir nokta ki gönül tabutuna uzanmış kırık bir dal gibi biter, Ebedi özleyişin dergahında Adını yüreğime ektim Ve filizlendin gülmeyi unutmuşken yüreğimde Ey gönlümün tek varlığı; Bir kalem, bir dal, bir hece ve bir “ Elif ” ki saplandın yüreğime Dolaşır durursun bedenimin her zerresinde; Tenimde sen, sesimde sen, baktığım her yerde, yazdığım her noktada sen varsın Çünkü her şey senle başlar “Elif ” diye Asil kanım mıdır yoksa yüreğimin sürgünü müdür dolaşan damarlarımda Bir “ Elif ” ki gezinir, sana yakılan yerde atar durur Acı bir hüzün, içli bir yas nefesimle lav olur, yanar kül olur… “ Elif ” dedim seni benden alıkoyan her şeye Onlar dediler ki; “Elif” kırıldı, bir yanı sende, diğer yanı onda kaldı “Elif” bir dal gibi eğildi; Gülmeyi unutmuşken güldürmeyi beceremeyen gönlüne yenik düştü Kaderine boyun eğdi, eğildi ve kırıldı Bir yanı onda, diğer yanı sende kaldı… SELAM VE DUA İLE |
|