Elifçe.....
 

Elif’le Başladım Gönlüme…

“Elif dedim adını yüreğime ektim...

Elif dedim seni ben bildim.”

Gülmeyi unutmuşken gülerek başladım,

Sonunda hüzün olsa da… “ Elif dedim ” ...


Gönlümün dili olsa da sana olan sürgünümün çilesini anlatsa.

Lal olmuş kelimeler, sözler, heceler, dizeler ve,

Sonunu getirdiğini sandığımız “ sonsuz noktalar ” .

Her şey “Elifle” başlar ve nokta ile biter mi sandın.

Bir nokta ki sonsuzluğudur hüznün,

Aşkın ve sana olan sürgünümün sonsuz süreği.

Bir nokta ki; başlar heceye “Elif” diye;

Bir nokta ki gönül tabutuna uzanmış kırık bir dal gibi biter,

Ebedi özleyişin dergahında.

Adını yüreğime ektim...

Ve filizlendin gülmeyi unutmuşken yüreğimde.

Ey gönlümün tek varlığı;

Bir kalem, bir dal, bir hece ve bir “ Elif ” ki saplandın yüreğime...

Dolaşır durursun bedenimin her zerresinde;

Tenimde sen, sesimde sen, baktığım her yerde, yazdığım her noktada sen varsın...

Çünkü her şey senle başlar “Elif ” diye...

Asil kanım mıdır yoksa yüreğimin sürgünü müdür dolaşan damarlarımda...

Bir “ Elif ” ki gezinir, sana yakılan yerde atar durur.

Acı bir hüzün, içli bir yas nefesimle lav olur, yanar kül olur…


“ Elif ” dedim seni benden alıkoyan her şeye.

Onlar dediler ki;

“Elif” kırıldı, bir yanı sende, diğer yanı onda kaldı.

“Elif” bir dal gibi eğildi;

Gülmeyi unutmuşken güldürmeyi beceremeyen gönlüne yenik düştü.

Kaderine boyun eğdi, eğildi ve kırıldı.

Bir yanı onda, diğer yanı sende kaldı…


SELAM VE DUA İLE...