Duayı Unutan Adam

Duayı Unutan Adam/ Taha ÖMEROĞLU

Kendini çok aciz ve çaresiz gören bir adam vardı Rabbine hep dua ederdi Elinden bir şey gelmezdi Ama gayretliydi Ele güne muhtaç olmamak için Rabbinden isterdi Değişik yerlere ve kişilere gitti Amacı bir maharet sahibi olmaktı Uğraştı, didindi Bir gün Rabbi onun önünü açtı ve en sonunda bir şeyler yapmayı öğrendi Yaratıcısıyla o kadar beraberdi ki, her fırsatta kendinin acizliğinden, güçsüzlüğünden bahsederken Rabbinin güç ve kudretinden söz ederdi Acizliğinin farkında olmak farklı bir şeydi Bu, aklını kullanabilmeyi gerektiriyordu Acizliği onun öğrenme azmini artırıyor ve aklını daha çok kullanmaya götürüyordu Öğrendikçe daha çok şeyler yapabileceğini, daha farklı ürünler ortaya koyabileceğini fark etti
Artık sürekli meşguldü Artık sürekli bir şeyler üzerinde çalışıyordu Her geçen gün geçmişte yaşadıklarından uzaklaşıyordu Artık “ben” diyordu Acziyetten eser kalmamıştı
Bütün bunları “ben yaptım” diyordu Yaptıklarıyla gurur duyuyordu Ortaya koyduğu eserlerine baktıkça kendini üstün görmeye başlamıştı Artık zirvede o vardı Mükemmeldi ve küçük dağları yaratan da kendisiydi sanki Ne kadar keyif almıştı Ne kadar mutlu olmuştu zirveye çıkmaktan ve zirvede olmaktan Zirvede olmak kalmaya dönüşüvermez mi? Zirvede kalabilmek ne kadar önemliydi
Eskiden etrafında konuşabileceği dostları ve arkadaşları vardı Birden onları hatırladı Yukarı dikilen, hep yükseğe bakan gözleri aşağı indi, etrafa bakmaya başladı Heyhat! Kimsecikler yoktu “Mükemmelim” diyordu şimdiye kadar Ama aslında yükseklere baktıkça ayağını yerden kesmiş, kendine bulutlardan ev yaparak orada yaşamaya başlamıştı
Sanki çok kötü bir düştü yaşadıkları…
Sadece etrafında olmayanlar dostları da değildi Sanki kalbi de rafa kaldırılmıştı Ruhu bir dolaba kilitlenmişti Birden ne kadar yalnız ve çaresiz kaldığını hatırladı Sanki yer yarılmış da dostları ve arkadaşları olan o insanlar çekilmişti Sesleri bile duyulmuyordu neredeyse Kulak kesildi çok uzaktan gelen seslere Ama anlaşılmıyordu Sesleri tanımıyordu bile
İşte o zaman korkuya kapıldı
Mükemmel olarak gördüğü kendisi aslında ne kadar çaresiz ve muhtaç bir varlıkmış Allah demeye başladı
İşte o zaman Allah’ın varlığını hatırladı
Kendisine yoksulluk içindeyken nasıl yardım ettiğini, aklını ve ufkunu nasıl açtığını hatırladı Ne çok sevmişti çaresiz ve muhtaçken Rabbini…
Adam rabbini unutmuş ama Rabbi onu unutmamıştı Herkes giderken etrafından yavaş yavaşYalnız O kalmıştı yanında Unutulduğunu, hatırlanmadığını görmesine ve bilmesine rağmen O Rabbi yanındaydı ama adam bunu yeni anlıyordu
Her yukarıya doğru merdivenleri tırmandıkça kendisini mükemmel görmeye ve Rabbini yavaş yavaş kalbinde gölgelemeye başlamıştı
Yokluk içinde yalnız değilken varlık içinde yalnız olmak çok garip değil miydi?
Yavaş yavaş Rabbiyle kurduğu ilişkiyi hatırladı Ne çok dua ederdi Ne çok konuşurdu dua aracılığıyla Rabbiyle Şimdi Rabbiyle konuşmadığını görünce mahcup oldu
Her şey artık açık ve netti
Duayı unutan adam yeniden yaşamak için duaya muhtaçtı
Evet… Dua, Rabb ile konuşmaktır
Evet… Dua, yaşamaktır