Derviş Hacı

DERVİŞ HACI

Gâziantep velîlerinden Hayâtı hakkında fazla bilgi yoktur Doğum ve vefât târihleri belli değildir Zamânın âlimlerinin sohbetlerinde yetişti İlk zamanlarında halk arasında tanınmayan garip, fakir biri idi Sonraları Hacı Baba ismiyle meşhur oldu

Derviş Hacı, her sabah Arasa civârındaki fırının önünde durup, fırının yanışına bakardı Fırın yanıp, ekmek piştikten sonra, fırıncı kendisine ne verirse alır, evine gidip Allahü teâlâya ibâdet ederdi Bir gün Derviş Hacı yine fırının önüne gidip ateşin yanmasını beklediği sırada, fırıncı kendisini kovaladı Fakat bütün gücü ile çalıştığı halde, akşama kadar fırını kızdıramadı Netîcede o gün ekmek pişiremedi Sonraki günlerde fırını yakmaya çalıştı ise de başaramadı Bu yüzden ne yapacağını, bu işin içinden nasıl çıkacağını düşündüğü sırada aklına Derviş Hacı'ya karşı yaptığı yanlış hareket geldi ve hemen onun yanına gitti Meseleyi olduğu gibi anlattı Af dileyip yalvararak bir kere fırına gelip, nazar etmesini, yoksa perişan olacağını söyledi

Bunun üzerine Derviş Hacı; "Peki oğlum, biraz bekle, vasiyetimi yazayım çünkü sırrım açığa çıktı Artık bizim için yaşamak olmaz" dedi Fırıncı sevinerek oradan ayrıldı Biraz sonra Derviş Hacı fırının önüne geldi Odunlara doğru bir nazar edip oradan ayrıldı Fırın yanmaya, fırıncı da ekmek çıkarmaya başladı Bu durumu öğrenen halk, Derviş Hacı'nın büyüklüğünü anlayarak, ilminden istifâde etmek için akın akın ona koştular Dergâhında insanlara doğru yolu anlattı

Bu olaydan sonra fazla yaşamayan Derviş Hacı kısa bir süre sonra vefât etti Vefât târihi belli değildir Gâziantep'in kuzeybatısındaki Hacı Baba Tepesine defnedildi Üzerine yapılan türbe Gâziantep'in Fransızlar tarafından muhâsarası sırasında yıkıldı Daha sonra tâmir ettirildi

Derviş Hacı buyururdu ki:

"Âhiret seferi uzak seferdir Yollarında nice korkular vardır Fakat bu dünyâ fânidir Bâki olan ancak Allahü teâlâdır Bunun böyle olduğuna yüz yirmi dört binden ziyâde peygamberin ölümü şâhittir Herkes onların gittiği yola gidecektir Allahü teâlânın buyruğu böyledir Zamânı gelince can emânetini geri vermek zarûridir Ah edip döğünmek, ağlamak, çırpınmak nâfiledir İnsan Allah tarafından çağrılınca dil dolaşır, gözlerin önündeki gaflet perdeleri açılır, gidilecek yol görünür Artık yerlere yüz süre süre gitmekten başka çâre yoktur"

"Ölüm bilinmeyen bir şeydir Gelmeden görünmez, gelince de aman vermez Ölüm seferine çıkanın bir daha geri dönmesine imkân yoktur Bu yalan dünyâ nice defâlar dolup boşalmıştır Ölüm nice anaların yavrusunu almış, nice babaların boynunu bükmüş, nice yavruları anasız, babasız koymuştur Herkes birbirinin öldüğünü, gül benzinin kara toprakta solduğunu görür Bununla berâber dünyâya bağlanmaktan vazgeçmez, dünyâ derdini çeker, dünyâ işine dalar Fakat nihâyet yaptığını bırakıp gider Böyle olduğu hâlde kimse aklını başına toplayıp yalancı dünyânın hâlini anlayamamakta ve bu yolculuğa hazırlanmamaktadır"

1) Gâziantep Evliyâları; s64