Canımın Cananı

Daima düşünceli idi

Susması konuşmasından uzun sürerdi; lüzumsuz yere konuşmaz konuştuğunda ne fazla, ne de eksik söz kullanırdı

Dünya işleri için kızmazdı Kendi şahsı için asla öfkelenmez ve öç almazdı

Kötü söz söylemezdi

Affediciliği tabii idi İntikam almazdı Düsmanlarını sadece affetmekle kalmaz, onlara şeref ve değer de verirdi

Kendisini üç şeyden alıkoymuştu; Kimseyle çekişmezdi, çok konuşmazdı, faydasız boş şeylerle uğrasmazdı

Umanı, umutsuzluğa düşürmezdi; hoşlanmadığı bir şey hakkında susardı

Hiç kimseyi ne yüzüne karşı, ne de arkasından kınamaz, ayıplamazdı, kimsenin kusurunu araştırmazdı Kimseye hakkında hayırlı olmayan sözü söylemezdi

Yanında en son konuşanı, ilk önce konuşan gibi dikkatli dinlerdi

Bir toplulukta bulunduğu zaman bir şeye gülerlerse O da güler, bir şeye hayret ederlerse O da onlara uyarak hayret ederdi

Gerçeğe aykırı övmeyi kabul etmezdi

Her zaman ağırbaşlıydı Konuşurken çevresindekileri adeta kuşatırdı

Kelimeleri parıldayan inci dizileri gibi tatlı ve berraktı

Yürürken beraberindekilerin gerisinde yürürdü, ayaklarını yerden canlıca kaldırır, iki yanına salınmaz, adımlarını geniş atar, yüksek bir yerden iner gibi öne doğru eğilir vakar ve sükunetle rahatça yürürdü

Kapısına yardım için gelen kimseyi geri çevirmezdi

Her zaman hüzünlü ve mütebessim bir haletle dururdu, yüzünde daima ışıldayan bir parlaklık olurdu

Adet üzere sarf edilen hiçbir kötü söz ağzına almadı Fakirlerle birlikte yerdi, öyle ki onlardan ayırt edilmezdi

Sade kıyafetler giyer, gösterişten hoşlanmazdı

Konuşurken yüzünü başka tarafa çevirmez, bulunduğu mecliste ayrıcalıklı bir yere oturmazdı

Sabahları evinden çıkarken şöyle söylerdi: "İlahi doğru yoldan sapmaktan ve saptırılmaktan, kanmaktan ve kandırılmaktan, haksızlık etmekten ve haksızlığa maruz kalmaktan, saygısızlık etmekten ve saygısızlığa uğramaktan sana sığınırım"

Sıradan değildi; sıradan insanlar gibi yaşadı

İŞTE O, PEYGAMBER EFENDiMiZ (sav)' Di