Hayati Çalinan Adam

Bahçedeki sandalyesinde dalgın ve düşünceli bir şekilde oturuyordu Bir ara gözleri uçuşan kuşlara ve ağaçların farklı tondaki yeşilliklerine kaydı Kuşlar gökyüzünde bahara şarkılar bestelerken, ağaçlar da her bahar olduğu gibi rengârenk çiçeklerinin arasından ilkbahara “merhaba” diyordu


Hastalığından dolayı çektiği acılar bu ahengin akordunu bozmaya yetiyordu Gözü ağaçtaki bir yuvaya ilişti Yuvadaki kuşun ağaçla olan samimiyetini uzun süre izledi ve “Ne güzel bir dostluk” diye düşündü O anda eski bir dostu geldi hatırına Sonra “Ah gerçek dostluk” dedi ağlamaklı bir sesle Belli ki dostu arkasından vurmuştu onu Dostuyla geçirdiği günleri aklından geçirdi İlk defa lisede tanışmışlardı Öyle masum görünüyordu ki, ona hemen bağlanmış, bir türlü kopamıyordu Hiç ayrılmıyorlar, nereye gitseler hep beraberlerdi Bazen “Aradığım gerçek dostu buldum” der ve sevinirdi Dostunun tuhaf olan yanı, sürekli ona kendiyle ilgili uyarılarda bulunmasıydı O ise buna hiç aldırmıyor, gülüp geçiyordu Böylece devam etti dostlukları uzun bir süre


Günlerden bir gün bahçede dostuyla beraber oturmuş çay içiyordu Birden nefesi kesiliverdi, rengi değişti ve gözleri irileşti Nefes alamaz olmuştu ve oracığa yığılıp kaldı Hemen hastaneye kaldırıldı Gözlerini açtığında, doktoru kendini muayene ederken buldu Doktor üç günden beri hastanede olduğunu ve ölümün eşiğinden döndüğünü söyledi O bunları dinlemedi bile Başı çok ağrıyordu Dostunun nerede olduğunu sordu Doktor “Bundan sonra onunla ilişkini kesmelisin, seni bu hale getiren biriyle nasıl dost olursun” diyerek kızdı O ise tam tersini düşünüyordu Doktor gittikten sonra kendi kendine “Zaten bir tek dostum o, bir de ondan vazgeçeyim öyle mi?” dedi


Nihayet iyileşmiş, hastaneden çıkarmışlar ve eve getirmişlerdi Tekrar görüşmeye başladı dostuyla Dostu ”Doktorun dediğini duydun artık benimle görüşmeyeceksin” demişti O ise “Aldırma” diyordu“Senden iyisini mi bulacağım sanki”


Aradan iki yıl geçmişti Bu iki yıl içinde o kadar zayıflamıştı ki tanınmayacak hale gelmişti Bir gün işyerinde aynı krizi yaşadı Panik içerisinde hastaneye kaldırıldı Ama bu defa bu kadar şanslı değildi Günlerce yalnız kaldı ilaç kokan hastane odalarında Hatta bu defa dostu bile yoktu yanında En çok üzüldüğü de buydu Bu düşüncelerle boğuşurken doktor girdi içeriye Sandalyeye oturdu Üzgün bir ifadeyle “Yarın seni ameliyat edeceğiz, iki bacağın ve bir kolun kangren olmuş onları kesmeliyiz” dedi Bu sözleri duyduğunda beyninde şimşekler çaktı, gözlerinin karardığını hissetti Ağlamayı da unutuvermişti bir anda Ama üzülmek nafileydi, olan olmuştu bir defa


Nihayet ameliyat günü gelmiş, doktor ameliyat için son hazırlıkları yapıyordu Ameliyata girerken yaşayan bir ölüden farkı kalmamıştı Gözleri yaşlarla doluyor ama bir türlü ağlayamıyordu Ağlama hissiyatını da kaybetmişti


Ameliyat yapıldı, artık iki bacağı ve bir kolu yoktu Kesilen kısımların iyileşmesi için bir ay kadar hastanede kaldı Daha sonra bir tekerlekli sandalye verilerek eve gönderildi Ayrıca hayatında hiç bilmek istemeyeceği şeyi de biliyordu, çok fazla yaşamayacağını


Aradan on gün geçmişti Günden güne bitkinliği artıyor ve kendini kaybediyordu Zaman zaman bahçeye çıkıyor sabahtan akşama kadar orada kalıyordu Fakat çiçeklerin ve kuş cıvıltılarının oluşturduğu tabloya karşın ölümü beklemek hiç de kolay değildi Çoğu zaman ağlamak istiyor ağlayamıyordu Birden dostu geldi aklına Nerelerdeydi acaba Ayrıldıkları günden beri bir daha görememişti onu


Dostunu çok bekledi Ama beyhude, ne gelen vardı ne de giden Çok yanlış bir dost seçtiğinin farkına varmıştı nihayet Gençliğinden şu ana kadar birçok şeyini alıp götürmüştü kendisinden “eski dostu”İki bacağını, bir kolunu… Bıraktığı tek şey hayatıydı Belki birkaç gün sonra onu da alıp götürecekti Bu çaresiz düşünceler girdabında kendine moral olmaya çalışarak “Bu bahçede öleceğim için yine de şanslıyım” dedi Sonra ağacın dibindeki sigara paketini gördü İşte eski dostu yine oradaydı Gözleri sigara paketinin üzerindeki “Sigara sağlığa zararlıdır” yazısına takıldı Dostu hala kendini uyarıyordu Artık bunun pek fazla önemi kalmamıştı Çünkü bunun çok geç olduğunu anlıyordu Sonra bu düşüncelerinden sıyrılarak sessizce ölümünü beklemeye koyuldu


“İnsanın hayatı bir defa yaşama şansı vardır Bazen hayat içinde herhangi bir şeye verdiğiniz değer, değerinize layık olmayabilir Bundan dolayı ölüm geldiği zaman arkamızda dolu dolu bir hayat bırakmak istiyorsak, attığımız her adımın düşüncelerimizin ürünü olması gerekir”

Mahmut AKBURAK