Fesat

Sultan Veled Şems’e babası ile arasındaki derin muhabbetlerin yanlış anlaşıldığını söyler Bunun üzerine Şems bir hikaye anlatır:

İki seyyah bir şehirden diğerine gidiyorlarmış Derken yollarının üstüne taşkın bir dere çıkmış Tam suyu geçecekler, az ötede korkudan tir tir titreyen yapayanlız ve gencecik bir kadın görmüşler Adamlardan biri hemen kadının yardımına koşmuş Onu sırtına almış, suyu öylece aşmış Sonra kadını derenin öte yakasında yere bırakıp iyi günler dilemiş Böylece yollarına devam etmişler





Ancak yolun kalan kısmında öteki seyyahın ağzını bıçak açmamış Suratından düşen bin parça Somurttukça somurtuyor Birkaç saat böyle surat astıktan sonra suskunluğunu bozup şöyle demiş: “Ne demeye o kadına yardım ettin’! Bir de üstelik onu dokundun Seni ayartabilirdi! Baştan çıkarabilirdi! Erkekle kadın böyle temas etsin, olcak iş mi! Ayıp yahu! Olmaz, bize yakışmaz!’’





Kadını sırtında taşıyan seyyah sabırla gülümsemiş: “İyi de dostum, ben o genç kadını derenin karşısına geçirip orda bıraktım; sen ne demeye hala taşırsın?





Kendi ön yargılarını başkalarına yansıtarak, olaydan çıkardıkları fikrin doğruluk dercesini ölçme amaçlı, negatif duygunun yükü ne kadar ağır… Bu yükü talep eden ise kulun nefsi değilmidir?