Terbiyeye Muhatab Olmak

Terbiyeye muhatab olmak
Terbiyeye muhatab olmak


Cenab-ı Hakk’ın ‘rubûbiyeti’nin yani terbiye ediciliğinin hudûdu yok, bunu biliyoruz ve iman ediyoruz Lâkin, niçin ve hangi yüzle insan ilâhî terbiyeye muhatab olmakta, teslîm olmakta tereddüt edebiliyor ve neyine güvenerek inat sergiliyebiliyor? İşte bu sorunun cevabını aramak, insanı zaaflarının adresine götürecek; zaaflarının farkına varan insan da ilâhî terbiyeye muhatab oluşunu, amellerine aksettirmek yolunda gerekli kuvvet ve şuuru kazanmış olacaktır

Kişi, eksikliklerini gördüğü, noksanlıklarını farkettiği nisbette kemâlâta erebilir Nefsinin firavunluk, benlik, enâniyet damarını kırdığı nisbette kalp kapılarını açar Cehlini bilirse nasihat tesir eder Nasihat tesir ederse ancak fazlalıklarını törpüleyip, eksikliklerini ikmâl edebilir Aksi takdirde tüm zaman ve mekan, parlak âyetlerle ona bir şey anlatsalar bile, o kapılara çoktan kara kilitleri vurmuş; tedennî etmeye, alçalmaya, yeknesak ve boş bir hayata râzı olmuştur

EN DEHŞETLİ CEZÂ!

İlâhî terbiyeye muhatab olmamakta inat etmek, ham ve işlenmemiş bir altın cevherini olduğu gibi bırakmak, hatta üzerine toprak serpmek büyük bir ahmaklık; bin bir türlü özelliklerle donatılmış harika bir makinayı çalıştırmayıp, hurdalığa atmak kadar divâneliktir Çünkü insandaki kabiliyetler, kıymetli cevherler, mükemmel cihazlar ancak ilâhî terbiyeye muhatab olunca ortaya çıkıp inkişaf ederler Üzerlerindeki kül ve tortu kalkar, o terbiyenin şartlarına riâyet edildikçe nûr fışkırır Kendisi aydınlandığı gibi etrafını da aydınlatır Her şeydeki ilâhî nûru farkeder İlâhî ve nûrânî varlıklar tarafından farkedilir Allah’tan başka sahte ilahları Rab telakki edip de, ilâhî terbiyeden mahrum kalan terbiyesizlerden farkı belli olur Kömür ile elmas tefrik edilmiş, cennete liyâkat kazananlarla, cehennemi hak edenler ayırt edilmiş olur

İnsan, herşeye rağmen ilâhî terbiyeye yabanilikte ısrar ederse ve Allah’ı unutursa, cezâ olarak Allah da o insanın kendisine kendisini unutturur Bundan daha büyük dehşetli bir cezâ da olamaz herhalde Zira kendisini unutan bir insanın kendisi için hayırlı ve doğru kararlar vermesi muhaldir, mümkün değildir Kendisini unutmanın en uç mertebesi; insanın kendini müstakil ve başıboş zannetmesi, lâyemut ve ölümsüz bilmesidir Bu şuurdaki bir insanın terbiye olması mümkün değildir İlâhî terbiye bir yana, insanlarla dahi sıhhatli münasebetler kurması ihtimalden uzaktır

UBÛDİYETTEN MAHBÛBİYETE GİDEN YOL

Kur’ân ve sünnet hakikatleri karşısındaki tavrımız, ilâhî terbiyeye ne kadar muhatab olduğumuzun en açık göstergesi Dolayısıyla ‘abd’ olmak yolunda katettiğimiz mesafenin de Eğer Kur’ân ve sünnetteki her hakikate karşı istesek de istemesek de, nefsimiz hoşnud olsa da olmasa da, kayıtsız şartsız bir teslimiyet tavrı sergiliyebiliyorsak, ‘rubûbiyet-i ilâhîye’ye mukabil bir ‘ubudiyet’ mertebesini yakalamışız demektir Yok, şâyet hâlâ mazeretler ve te’villerle ilâhî hakikatlere burun kıvırıp, naz yapıyor, yani ilâhî terbiyeye muhatab değil de öyle ya da böyle muhalefet ediyorsak, ulaşacağımız herhangi nûrânî bir hedef yoktur Dönüp dolaşacağımız yer hep aynıdır Dünyanın boğucu ve geçici meşakkatlerinin harrangürrasında debelenip durmak ve zamanı gelince de binbir esef ve pişmanlıkla azabı ilahiyeye mazhar olmaktır, ilâhî terbiyeye muhalefet etmenin neticesi Hani nush, tekdir ve kötek meselesi var ya, işte o!

ARTIK UTANMAZSAN İSTEDİĞİNİ YAP!

Sevgili peygamberimiz (asm)’in hadis-i şeriflerinde sık sık tekrarladığı bir cümle var; “Artık utanmazsan, istediğini yap!” diye İnsan serbest bir varlık; ister ilâhî terbiyeye muhatab olup ebediyyen ilâhî Rahmete de mazhar olur, isterse ilâhî terbiyeye muhâlif olup ilahi gadaba hak kazanır

Hakk da ortada, batıl da…