Boş Vereceksin Bazen

Boş Vereceksin Bazen


Boş vereceksin bazen…


Uyurken yarın uyanacak mıyım kaygısı duymadan; kendini uykunun kollarına teslim edeceksin


Bir parça kuru ekmekle, bir tas suyla dünyanın zengini olmanın, mutluluğunu yaşacaksın


Nefes alırken; ciğerlerini yırtarcasına alacaksın ki yaşadığının farkına varacaksın


Boş vereceksin bazen…


Yüreğin kan ağlasa da kocaman bir gülümseme yakıştıracaksın ki yüzüne mutluluğu utandıracaksın


İşini, evini, telefonunu bilgisayarını randevu defterini atıp bir pantolon bir ceket atacaksın kendini sokağa…


Şöyle kır bayır dolaşıp, özgürce gücün tükenene kadar arkana bakmadan koşacaksın…


Sonra usulca çimlere uzanıp, toprağın ninnisini işiteceksin huzurla


Boş vereceksin bazen…


Ağlamak istiyorsan gözyaşlarını akıtacaksın kim ne der kaygısı duymadan


Bir dosta sarılırken; tüm yüreğinle kucaklayacaksın ki sevgini hissettirebileceksin


Seveceksen; gözü kara dalacaksın sevdaya sonu ne olur tasası duymadan


Boş vereceksin bazen


Yarın ne olacak kaygısı duymadan yaşayacaksın delicesine…


Çünkü yaşamak bir sevdadır; her çağda yeni ad konan