Önce Sev, Sonra Ne Yaparsan Yap Diyen Gerçekten Güzel Söylemiş.

Önce sev, sonra ne yaparsan yap diyen gerçekten güzel söylemiş
Bildiğimizi sandığımız tüm şeylerin hakikate nisbetini sorgularsak, sonucu, şu beş başlık altında toplayabiliriz: Heva, vehim, şekk, zann, yakin (Klasik bilgi sistemimiz son dördüne yer verir, birinciyi bendeniz ekledim) Yani tüm bilgimiz bu beş şıktan birine girer Tabii ki “bilgi” dediğimiz şeylerin hakikat açısından ne kadar itibarı olduğu da bu tasnif sonucunda ortaya çıkarHeva, içinde doğru bulunma ihtimali sıfır olan bilgi türüdür Yüzde yüz asılsızdır Uyduruk ve keyfidir Velev ki benzetme, temsil, mecaz yoluyla da olsa, herhangi bir gerçekliğe tekabül etmemektedir
Heva Kur’an’da “keyfi değer yargısı, içgüdü, arzu ve tutkuya” tekabül eder Bu yüzden Kur’an, “Şu keyif ve arzusunu ilah edinene bir baksana!” der Bu tip birine “hevâî” denilir Heva’nın hakikate nisbeti sıfır olduğu için, hevada doğruluk aranmaz
Vehim, hakikate zat açısından nisbeti sıfır, fakat sıfat açısından bir nevi bir çağrışım yapma, sahte bir benzerliğe sahip olma ihtimali bulunan asılsız bilgidir Tüm şeytanî vesveselerin amacı, insanda bir vehim üretmektir
Eğer bu sonuç alınırsa, insan kendi ürettiği vehmin esiri olur, oyuncusu olduğu filmin oyun olduğunu unutup gerçek sanabilir İşte bu da şeytana ve tüm şeytansılara kişinin kendi gücünden güç, kendi iradesinden irade transfer etmesidir Kur’an’ın da defaatle beyan ettiği gibi şeytanın insan üzerinde hiçbir yaptırım gücü (sultan) yoktur Ona gücünü insan verir Yani şeytan ve şeytanî güdüler, insan üzerindeki tüm etkisini, insanın iradesinden ödünç aldıklarıyla gerçekleştirir
Şekk, “kuşku, şüphe” anlamına gelir Hakikate nisbeti, yalana nisbetiyle aynıdır Yani hakka ve batıla aynı uzaklıktadır Doğru olma ihtimaliyle yanlış olma ihtimali eşittir Doğrulanabilir de, yalanlanabilir de
Şüphe, Gazali’nin de tesbit ettiği gibi, hakikate giden yolun ilk durağıdır İnsan, önce merak eder, sonra kuşku duyar, sonra arar ve arayan bulur Fakat, mutlak hakikatlerde şüphe, “iman” gibi bir önbilginin yerini, “küfür” gibi bir önyargının almasının sonucudur
Zann, hakikate nisbeti çok yüksek olmakla birlikte, az da olsa batıl olma ihtimali de bulunan bilgi türüdür Bu yüzden Kur’an “Zannın bir kısmını günah ve vebal” olarak nitelendirmiştir “Zan, insanı hakikatten müstağni kılmaz” buyurmuştur Hatta düpedüz “Zandan kaçının” demiştir Çünkü insanların en çok vartaya düştükleri bilgi türü “zan”dır
Zann, doğru olma ihtimali çok yüksek de olsa, yalan olma ihtimalini bünyesinde taşıdığı için, iman esaslarında zanna yer olmaz İnsanlar arası ilişkilerde ise, yakini mümkün olmayan konularda suizan yasaklanmış, hüsnüzan emredilmiştir Peygamberimizin “Müminin mümine kanı, ırzı, malı ve suizannı haramdır” sözü bunu ifade eder Çünkü, suizandan hesap sorulur, fakat hüsnüzandan hesap sorulmaz
Yakin, yalan ve batıl olma ihtimali bulunmayan bilgidir Yüzde yüz hakikattir Bu da üç mertebedir: Bilgiyle elde edilen yakîn, gözlemle elde edilen yakin ve en yükseği bizzat yaşayarak, iç tecrübeyle elde edilen yakin
Güven bunalımı
Şimdi, bilginin derecelerine neden girdim?
Çünkü, hemen tüm problemlerimizin kaynağını, cehaletimiz oluşturuyor Cehaletimiz, yani biliyorum sanıp bilmediklerimiz Heva olduğu halde adını sanki bir “bilgiye” dayanıyormuş gibi yapıp ettiklerimiz Bizi tutuklayan vehimlerimiz (evham) Yani, kendi ellerimizle kendi boynumuza geçirdiğimiz tasmalar Ve bu vehimleri ciddi ciddi pazarlamamız
Kendi elleriyle taştan yonttuğu heykelin büyüsüne kapılarak bir an onun gerçek olduğunu vehmedip “Haydi Musa, konuşsana!” diyen heykeltıraş Michelancelo gibi Uydurduğu hikâyenin kahramanlarından birini gerçek gibi vehmetmeye başladığını anlayan sekreterinin, Balzac’a, bir gün muziplik yaparak “Mr Wuatrin gelmiş efendim!” deyince, onun “Ya, öyle mi? Buyursunlar!” diye ayağa kalkıp önünü ilikleyerek, karşılamak için kapıya yürüdüğü gibi
Hepsinden öte, bu toplumda güveni öldürdüler Birbirlerine en çok güvenmeleri gereken Müslümanlar, birbirlerine en çok güvensizlik besleyen kesim haline getirildi Çok ortaklı şirketlerin ısrarla batırılmaya kalkılmasının en büyük nedeni olarak bunu görüyorum Belki böyle bir olayın en tehlikeli, en ürkütücü sonucu da bu olacaktır; yani “güven bunalımı”
Bu gidişle üç mümini birbirine ortak etmek, Çin’le Tayvan’ı birleştirmekten daha zor hale gelecek Şer güçler ittifakının istediği şey de bu ya: İman, güven faktörleri arasında yer almasın
Oysa ki iman, başlıbaşına bir değerdir Tüm hatalar karşısında iman, çakıl taşına nisbetle Ağrı Dağı gibidir İmanı bir değer olarak görmeyen bir mümin, aslında kendi imanına hiçbir değer biçmiyor demektir
Müminler arası ilişkiler, öncelikle imana dayalı ilişkilerdir Çünkü onların iman ettiği Yüce Kapı, onları kardeş ilan eden kapının ta kendisidir İman ise zanna değil, yakine dayanır Yakine dayanan bir imanın kardeşliği de yakin bir kardeşliktir Eğer bu zeminde yükselen kardeşlik ilişkisinde ille de zanna yer verilecekse, hüsnüzan esastır
Güven bunalımı aşılmadan, inanç birliğinin hayata yansıması mümkün değildir Bu da sevgisizliğin bir sonucudur Bu nedenle olsa gerek, Sevgili Efendimiz, “İman etmedikçe cennete giremezsiniz, birbirinizi sevmedikçe iman etmiş sayılmazsınız” buyurmaktaydı
“Önce sev, sonra ne yaparsan yap” diyen gerçekten güzel söylemiş
Seveceksin arkadaş
İnsanın harcadıkça çoğalan tek sermayesi olan muhabbeti kıskanmayacaksın Uçsuz bucaksız yüreğin bozkırlarında at otlatacak haliniz yok ya! Müminlerden esirgediğiniz oraya, kimi doldurmayı düşünüyorsunuz?
Sevgi, sevilen için kabule en yakın duadır
Güven bunalımını aşmanın en emin yolu da muhabbettir

Mustafa İslamoğlu