**Yorgunum Hemde Çok Yorgunum**

**yorgunum Hemde Çok Yorgunum**
**yorgunum Hemde Çok Yorgunum**



Yorgunum hem de çok yorgun… Ne olur biraz sessizlik İçimde yükselen çığlıklar biraz susun Ey yüreğim artık dinlemekten yoruldum senin haykırışlarını… Görmüyor musun etrafındaki dostlukların oluşturduğu yaraları? Hala direniyorsun, delice sarılıyorsun seni paramparça edenlere Deli desem deli değilsin, akıllı desem maalesef hiç değilsin söylesene ey yüreğim sen nesin? Şimdi seni neyleyeyim? Kaldırıp atayım mı dağlar başına, gömeyim mi toprakların koynuna söyle neyleyim ey yüreğim?


Bak etrafına, aç gözlerini, uyan artık uyan! Sözler çoktan yitirdi anlamını daha ne boğulursun bu satırlar arasında… Her elveda ya sen merhaba demişsin, her canın yandığında yeniden yanması için kapılar açmışsın İçindeki kırıklar hala batmaz mı tenine, yakmaz mı ciğerinin paresini? Ne çok sorular soruyorum sana değil mi(?) Ama hala cevap alamıyorum çünkü dilin lâl olmuş, tüketmişler seni Konuşmaya bile mecalin yok Hani desem ki haydi koş bak çiçeklerle dolu vadi seni bekliyor, ona bile koşacak dermanın yok Sen nesin biliyor musun?

Sen gözleri ile değil yüreği ile bakmaya çalışan bir körsün bu devr-i cihan içinde…


Bir zamanlar cıvıl cıvıldın, aldırmazdın hayata, sende açılan yaralara Gülümserdin umutla her doğan güne, mutluluk damlardı kaleminden sayfalara, görmek istediğin gibi bakardın bu fani dünyaya ama gördüğün gibi değil, senin var etmeye çalıştığın dünya bu değil Yakamozlar eskisi gibi yansımıyor denizin dalgalarına, bakan yok senin mest olduğun mehtaba

Benzemiyor bu hayat senin o okuduğun kitaptaki satırlara…

Artık sevdalar sevda değil, yürekler Gül-i zar değil uyan artık uyan!


Bak dertlerini anlattığın gecenin bağrında kıvranıyorsun usulca…

Görmüyor musun yok artık sırdaşın saydığın yıldızlarda… Söylesene ne yapmalı seni, onlarda terk edip gittikten sonra…

Kaldır başını bak semaya burası dünya, sense dalıp gitmişsin hülyalara uyan artık uyan!


Hayatın hangi yakasında koşuyorum Sevmeyi unutan bu şehrin hoyrat kaldırımlarında hangi güftesini çalıyorum hayatın Hangi yolda koşuyorsam yamaçlarına hep efsun değmiş Hangi güftesini çalıyorsam sonu hep ayrılıkla bitiyor anlamıyorum Hep köşelere baktım hep köşelerden baktım aşkın sevginin hayatın Şiir tadında bir anlamı olmalıydı belki bu yaşadıklarımın Kana bulanmış bir kanattır yamaçlarında çırpına çırpına duran Ey hiçbir zaman hiç kimsenin giremediği yüreğe giren sevgili İçimde kanayan ve her gün bir yerimi deşen hançer gibi hüzünlerini yaşıyorum Bu kaçıncı gece böyle sana kaçışım kendimden Ve bu kaçıncı vurulmam böyle hayatın kalbinden


Kendi küçük dünyamda sonu senle biten bir şiir yazmaya başladığım günlerdi sana susuşum Kim bilir belki olmayacaktın bu dizelerin kafiyesinde ama bir çırpınıştı bu Hangi şiirde ismin geçmişse en güzel dizesi olmuştur şiirin Yine de belki olmayacaktın kafiyesi eksik şiirimde Sadece sonu senle bitecekti Ne zamanki gözlerin aklıma geldi kırılgan dizeler yazmaya başladım Büyümek istiyordum bu küçük dünyamda Hayata dair endişelerimi anlatmak istiyordum bu şehrin güzel insanlarına Bu dünyayı dolara endeksli sözde özgürlük diye kan gölüne çeviren sahte sevgilerin nasıl infilak ettiğini görüyorum Nerede mi, tabii ki bu şehrin, güzel insanların yüreğinde Kalbine dokunarak yürüyorum hayatın Bu şehrin güzel insanlarının dualarıyla sana dualar ediyorum Çünkü gittiğim yolun anlamısın sen Ben büyümeye çalıştıkça hayat da büyümeye başladı Ben senin farkına vardıkça hayat da beni karşısına aldı Sevmek bir eylemdir, kolay değil anladım Ben zoru başarmaya çalıştıkça hep az ötemde duruyorsun Ve ben yine köşelere bakıyorum, köşelerden bakıyorum aşkın, sevginin, hayatın… Ben kahroldukça sen büyümeye başladın küçük dünyamda Can Yücel’in “unutma sevdiğin kadar sevilirsin” sözü zonkluyor beynimde Yamaçlarında çırpına çırpına durmam ondandır Ondandır her gün bir yerimi deşen hançer hüzünlerini yaşayışım


Hep eylül mü yaşar bu yara Sen olmayacaksın diye kafiyesi olmayacak mı şiirimin


(alıntı)

Yorgunum hem de çok yorgun… Ne olur biraz sessizlik İçimde yükselen çığlıklar biraz susun Ey yüreğim artık dinlemekten yoruldum senin haykırışlarını… Görmüyor musun etrafındaki dostlukların oluşturduğu yaraları? Hala direniyorsun, delice sarılıyorsun seni paramparça edenlere Deli desem deli değilsin, akıllı desem maalesef hiç değilsin söylesene ey yüreğim sen nesin? Şimdi seni neyleyeyim? Kaldırıp atayım mı dağlar başına, gömeyim mi toprakların koynuna söyle neyleyim ey yüreğim?





Cezâkellâhu hayran, Allah hayırlı mükâfaat versin