Bitkilerde Gübreleme Ve Gübre Çeşitleri

bitkilerde gübre çeşitleri - bitkilerde gübreleme - gübre nedir - organik gübre çeşitleri - suni gübre







Gübre, bitkinin beslenmesinde gerekli olan kimyasal elementleri sağlamak için toprağa ilave edilen herhangi bir madde

Gübreler, bitkilerin büyümesi için gerekli gıdayı ihtiva eden maddelerdir Her ne kadar toprak ve su bu gıdanın büyük bir kısmını sağlamaya yeterse de birçok hallerde bir takım gıdalar bakımından fakir olabilirler Böyle hallerde toprağın gübre ile takviye edilmesi gerekir

Bitkiler, büyüme ve yaşamaları için azot, fosfor, potasyum, kalsiyum, magnezyum, kükürt, demir, mangan, bakır, çinko, bor ve bazı hallerde de molibden gibi elementlere muhtaçtır Bunlar arasında azot, fosfat ve potasyum en önemlileridir

Hayvan pislikleri, saman ve diğer bitki artıkları binlerce yıldan beri doğal gübre olarak kullanılmaktadır Eski zamanlarda toprağın asitliğini azaltmak ve kalsiyum temin etmek için kireçli maddeler kullanılmıştır Kullanılan ilk kimyevi gübreler, sodyum nitrat ve kemikler olmuştur

Bugün doğal ve yapay gübrelerin her ikisi de değişik şekillerde elde edilmektedir Bitkinin beslenmesi öncelikle yapay (mineral ya da ticari) gübre dediğimiz azot, fosfor ve potasyum tarafından sağlanır Genellikle yapay gübrelerin ihtiva ettiği besin, azot , fosfor pentoksit (P2O5) ve potas (K2O) olarak ifade edilir Yapay gübrelerin ticari ambalajlarında bir veya daha fazla madde bulunur Karışık gübrelerin bileşimi çoğunlukla gübre ambalajlarının üzerindeki bir seri numara ile belirtilir İlk sayı azotun yüzdesini, ikincisi fosfor pentaoksidin yüzdesini ve üçüncüsü de potasın yüzdesini belirtir Böylece 5-10-10 şeklinde işaretlenmiş bir karışık gübre % 5 azot, % 10 fosfor pentaoksit ve % 10 potas ihtiva eder




Doğal gübreler [değiştir]



Gübrelemede kullanılan traktör



Doğal gübreler bitki ve hayvanlardan sağlanır Bunların en önemlisi guano denilen kurutulmuş kuş gübresidir Bu gübrede % 12 azot ve % 12 fosfor pentaoksit vardır Bütün doğal gübreler azot ve fosfor temin ederler Fakat sentetik gübrelerden daha pahalı oldukları için, modern ziraatte çok az kullanılırlar Bununla beraber doğal gübreler daha yavaş tesirli oldukları, suda daha az çözündükleri için, çim tohumlarına, yeni filizlerin köklerine zarar vermezler Bu özellikleri dolayısıyle sebze ve çiçek yetiştiriciliğinde tercih edilirler Doğal gübrelerin bir diğer katkısıda toprak yapısını düzeltmesidir

Doğal gübrelerden en önemlileri; ahır gübresi, kompostlar ve yeşil gübredir


Ahır gübresi [değiştir]


Ahır gübresi, terkibinde bulunan azot, fosfor ve potasyum gibi bitki besin elementleri dolayısıyle, toprağı besin maddelerince zenginleştirirToprağa humus vererek de toprağı ıslah eder Ahır gübresi, toprağın işlenmesini kolaylaştırır Toprağın su tutma kabiliyetini ve havalanmasını arttırır

Genel olarak mahsul artışında gübre faktörü, % 40 gibi bir artış sağlar Memleketimizde takriben 150 milyon ton ahır gübresi istihsal edilmektedir Bunun 80-100 milyon tonu tezek olarak yakılmaktadır Halbuki yakılan miktarın gübre olarak kullanılmasıyla elde edilebilecek mahsul artışı iki milyon ton kadardır

Toprağa verilen gübrenin ilk üç sene verim üzerine tesir ettiği, üç seneden sonra da bu tesirin giderek azaldığı müşahade edilmiştir Dekara verilen iki ton iyi ahır gübresiyle, toprağa 10 kg azot, 5 kg fosfor, 11 kg potas verilmiş olur Memleketimiz şartlarında ahır gübresi genel olarak ahırdan dışarı atıldıktan sonra ekim zamanına kadar açıkta bırakılmaktadır Bu durumda yağışlar ve fermantasyon gazlarıyla gübre içinde bulunan besin maddelerinin büyük bir kısmı zayi olmaktadır Onun için ahır gübresinin iyi muhafaza edilmesi lazımdır Ahır gübresini gayet sıkı bir yığın halinde biriktirip, içine hava girmesine mani olacak şekilde sıkıştırmak masrafsız ve en pratik bir muhafaza yoludur


Kompostlar [değiştir]



Yeşil gübreler



Çiftlikte meydana gelen bitki ve hayvani menşeli artıkların bir araya toplanıp, gübre yapmak üzere çürümeye terk edilmesiyle elde edilir

Çiftlikteki bitki ve hayvan artıkları takriben 30 cm yüksekliğinde yayılır Üzerine su serpilerek iyice ıslatılır ve sıkıştırılır Bunun üzerine 5-15 cm yüksekliğinde, varsa ahır gübresi, yoksa toprak veya odun külü yayılır Bunu takiben yine 30 cm’lik bitki artığı konur Sulandıktan sonra, tekrar 5-15 cm toprak veya odun külü ilave edilerek istenilen yükseklikte bir kompost yığını yapılır Yığına yukarı doğru daralan bir şekil verilir Rutubet kaybını önlemek için en üste toprak serilir Hazırlanan kompost yığını 3-4 hafta kendi haline bırakılır Bundan sonra birer ay ara ile bir veya iki defa alt üst edilerek yığının her tarafının çürümesi sağlanır 3-4 ay sonra kompost gübre kullanılmaya hazır bir hale gelir

Sanayii şeklinde kompostlama da mümkündür ve farklı çeşitleri vardır Kompostlama aslen bir fermentasyon biçimidir Aerobik ve anaerobik olarak ikiye ayrılmaktadır


Yeşil gübreler [değiştir]


Ekilmiş bir mahsulün hasat edilmeden, toprağı ıslah etmek maksadıyla, toprağa gömülmesine yeşil gübreleme ve bu maksat için kullanılan bitkilere ise yeşil gübre adı verilir

Yeşil gübre bitkileri, toprakta çürüyerek, toprağı organik maddece zenginleştirir Bünyelerinde bulunan besin maddeleri de toprağa geçer Toprağın yapısı düzelir

Yeşil gübrelemede, daha ziyade fiğ, bakla, soya fasulyesi, taş yoncası gibi havanın azotundan istifade ederek, köklerinde azot biriktiren ve bu sebeple toprağı azotça zenginleştiren bitkinin seçilmesi en uygundur Yapılan birçok denemeler neticesinde, bunların kendilerinden sonra gelen mahsulün verimini % 20-100 arasında arttırdığı görülmüştür


Yapay gübreler [değiştir]



Yapay gübre örneği



Yapay gübreler, sıvı ve katı halde bulunur Genellikle taşınması ve depolanması kolay olduğundan, katı ve granül haldekiler tercih edilir Eskiden kimyevi gübreler toz halinde yapılmaktaydı Toz halindeki gübreler çok nem çekici ve taşınması zor olduğundan terk edilmiştir Sıvı gübreler ise gün geçtikçe önem kazanmaktadır

Gübreleme, genellikle ilkbaharda yapılır Fakat kışın hafif ve yağışlı geçtiği bölgelerde sonbaharda yapılmaktadır İstenirse ekstra olarak bitkinin büyüme mevsiminde katı gübre, mevsim ortasında ise sıvı gübre kullanılır Uçucu özellikte olan gübreler, toprak altına konur Bitki köklerinin, toprağın derinliklerine gitmesi sağlanır

Toprağın yapısına ve yetiştirilen bitkinin çeşidine göre azot, fosfor ve potas ihtiva eden yapay gübrelerin dekara verilecek miktarları hesap edilir ve buna göre verilir

Yapay gübreler şunlardır:


Azotlu gübreler [değiştir]


Azotlu gübrelerin çeşitli tipleri vardır En çok amonyum ve nitrat tuzları halinde kullanılır Bunlar arasında en önemlileri, sırasıyla amonyak ve amonyum hidroksit, amonyum nitrat, amonyum sülfat, amonyum fosfat, sodyum nitrat, kalsiyum nitrat, potasyum nitrattır Bunlardan amonyak sıvı, diğerleri ise katı olup, amonyaktan elde edilirler Kalsiyum nitrat ve potasyum nitratın dışındaki bütün azotlu gübreler toprağı asidik yaparlar Fakat bu asitlik uygun kireçleme ile kolaylıkla düzeltilebilir Siyanamid, üre ve üre-form adı verilen üre-formaldehid bileşiği de azot gübresi olarak kullanılmaktadır Ayrıca bu sayılan bileşiklerin değişik oranlardaki karışımları ayrı patentler altında piyasaya sunulmaktadır


Amonyak [değiştir]


% 82 azot ihtiva eden amonyak, normal sıcaklıkta bir gazdır ve basınç altında taşınmalıdır Amonyak gazı direkt gübre olarak kullanılacağı zaman, toprağın 15-20 cm kadar altına gönderilir Böylece buharlaşıp gitmesine mani olunur Sıvı amonyak, amonyak gazının suda çözünmesi ile elde edilir Bu durumda % 20-28 azot ihtiva eder Sıvı amonyağın buhar basıncı az ve taşınması kolaydır Ayrıca toprağın derinliğine gönderilmesine gerek yoktur


Amonyum nitrat [değiştir]


Amonyağın oksitlenmesiyle elde edilen nitrik asit, amonyakla birleştirilerek amonyum nitrat elde edilir Amonyum nitrat % 32-33,5 azot ihtiva eder Çok geniş bir kullanma sahası vardır Pekçok ürün için faydalıdır Yalnız pirinç yetiştirilmesinde kullanılmaz Çünkü su baskını olan sahalarda mikrobik denitrifikasyon işlemi ile nitrat, azot gazına dönüşür ve kaybolur Amonyum nitrat, granül halinde ve kireç ile karıştırılarak satılır


Üre [değiştir]


45-46 azot ihtiva eden konsantre edilmiş azotlu bir gübredir Amonyak ile karbondioksidin basınç altında birleştirilmesiyle elde edilir Toprakta hızla amonyum karbonata hidroliz olur Bu sebepten kararsız olup, amonyak gazı salıverir Amonyak kılcal kökleri tahrip ettiği için üre, tohumun veya genç bitkinin yakınına konulmaz


Fosfatlı gübreler [değiştir]



Fosfatlı gübre örneği



Fosfatlı gübreler veya fosfat gübreleri olarak daha çok fosfat asidinin kalsiyum tuzları kullanılır Fosfatlı gübrelerin imalinde çeşitli kaynaklar vardır Bunlar doğal trikalsiyum fosfatlar, hayvan kemiklerinden elde edilen fosfatlar ve tomas çelik üretim konverterlerinden çıkan curuflardır Doğal fosfat yataklarının en önemlileri Amerika’da ve Fas’ta bulunmaktadır Bu fosfatlar ince bir şekilde öğütülerek başka işlem yapılmadan asidik topraklara kullanılabilir


Süperfosfatlar [değiştir]


Süferfosfatlar, doğal fosfatlar üzerine sülfat asidi etkisiyle meydana getirilir İlk süperfosfat fabrikası, İngiltere’de 1855 yılında kurulmuştur Bunu 1868’de Almanya ve Fransa, 1870’te Amerika takip etmiştir Trikalsiyum fosfat Ca3(PO4)2 suda çözünmez, dolayısıyla bitkiler tarafından emilemez Trikalsiyum fosfatın sülfat asidi ile muamelesinden suda çözünebilen monokalsiyum fosfat elde edilir, buna süperfosfat denir

En çok kullanılan fosfatlı gübre % 18-20 fosforpentaoksit (P2O5) ihtiva eden normal süperfosfattır % 45-50 fosforpentaoksit ihtiva eden zenginleştirilmiş süperfosfat gün geçtikçe daha fazla önem kazanmaktadır Fosfor yüzdesi zengin olan fosfat gübreleri yalnız başına kullanıldığı gibi diğer gübrelerle karıştırılarak da kullanılır


Amonyum fosfat [değiştir]


Azot ve fosfor gibi iki faydalı elementi ihtiva etmesi bakımından çok önemlidir Monoamonyum fosfat ve diamonyum fosfat olmak üzere iki çeşittir Amonyum fosfat üretmek için önce trikalsiyum fosfattan, elektrik fırınında fosfor elde edilir Fosfor su buharı ile muamele edilerek fosfat asidi haline çevrilir Fosfat asidi (H3PO4)nin uygun miktardaki amonyak ile muamelesi neticesinde amonyum fosfat elde edilir Bu işlemler fazla miktarda elektrik enerjisine ihtiyaç gösterir Amonyum fosfat gübreleri % 11-14 azot, % 48 civarında fosfatpentaoksit ihtiva ederler


Potasyumlu gübreler [değiştir]



Potasyumlu gübre örneği



Bütün potasyum gübreleri suda çözünürler Potasyum tuzlarının çoğu, esas itibariyle (% 91-93 nisbetinde) gübre olarak kullanılırlar Potasyum ihtiva eden yatak ve kayalardan üretilerek zenginleştirilir ve gübre şekline getirilirler

Potasyum tuzlarının üretimi: Denizlerdeki oranı düşük olan potasyum tuzları, tuzla ana sularında biriktirilerek çıkarılır Böyle bir biriktirme bazı kapalı deniz veya göllerde de doğal bir sûrette vukua gelerek kaya tuzu gibi yataklar teşekkül eder Stassfurt ve Alzas potas madenleri buna güzel birer misal teşkil eder

Denizlerde uzun yıllar boyunca sodyum klorür çöker ve ana sular kalsiyum, mağnezyum ve potasyum tuzlarınca zenginleşir Açık denizle olan bağlantı kesilince ana sular zenginleşmeye devam eder ve mağnezyum ile tuzlardaki sıraya göre çökmeğe başlarlar Mesela, Stassfurtta çöken ham ürünlerin bileşimi şöyledir:

1 Silvinit (% 18-20 K2O)

2 Karnalit (% 9-10 K2O)

3 Kainit (% 13-14 K2O)

4 Hartsalz adı verilen bir silvinit + kieserit karışımı (% 12 K2O)

Bu tuzların uzun mesafelere nakli için zenginleştirilmeleri lazımdır İşlemler ilkel maddelerin cinsine göre şöyle yapılır:


Sodyum Nitratlı gübre örneği



Potasyum sülfat üretimi: İlkel madde olarak kainit kullanılır Bunun sıcak suda eritilmesi ve çözeltinin soğutulmasıyla % 55 potasyum sülfat ihtiva eden bir ürüne varılır Yeni bir kristalizasyondan sonra da sanayide kullanılan % 90’lık tuz elde edilir

Potasyum klorür üretimi: Zenginleştirilmiş potasyum klorür, en çok kullanılan potaslı gübreyi teşkil eder Bunun üretimi için de madenden gelen ve ortalama % 50 karnalit, % 20 kieserit ve % 30 silvinit ihtiva eden ham ürün, birkaç kademe kristalizasyon işlemlerinden geçirilerek % 90’lık potasyum klorür elde edilir

Alzas yataklarının en önemli ürünü ortalama % 30-60 KCl, % 50-65 NaCl, % 0,1-0,7 MgCl2 ve % 9-14 çözünmeyen kısım ihtiva eden “silvinit”tir Bu madde sadece parçalanıp öğütüldükten sonra bileşimine göre % 20-22 veya % 14-16 K2O’lu gübre olarak satılır veyahut zenginleştirilerek özel gübreler hazırlanır Alzas ürünlerinde mağnezyum bulunmadığından, bu işlem Stassfurttaki üretime nazaran ana suların buharlaştırılmasına lüzum olmaksızın hasıl olması sebebiyle basittir İşlemin esası sodyum ve potasyum klorürlerinin soğukta ve sıcaktaki çözünürlük farkına dayanır

Stassfurt ve Alzastan başka Amerika’da (Teksas), Afrika’da Tunus ve Avrupa’da (Fransa, İspanya) diğer bazı potasyum tuzu madenleri mevcuttur

Potasyum tuzlarının kayalardan çıkarılması: Potasyum tuzları bazı kayalardan da çıkarılmaktadır Fakat pek bol değildirler Önemli bir maden feldispattır ki ortalama % 2,4 K2O ihtiva eder Ancak bu oran üretim masrafını karşılayamaz Buna karşılık İtalya’da bulunan ve leucit (4 SiO2Al2O3K2O) ihtiva eden bazaltlar (Bkz Bazalt) bu hususta daha elverişlidir Burada potasyumun kazanılması için yapılan bir usûlde (blanc usûlü), leucitli taşlar kum şekline getirilerek, bazaltı çeken ve leuciti bırakan bir elektro mıknatıs tesiriyle zenginleştirme yapılır Bu suretle % 23 Al2O3, % 18 K2O ve % 55 SiO2 ihtiva eden bir ürüne varılır Klorür asidi tesiriyle silis çöker ve potasyum klorürle alüminyum klorür ihtiva eden bir çözelti meydana getirir Bu iki tuz da billurlaşma işlemleriyle birbirinden ayrılarak % 90’lık potasyum klorür, öte yandan bir çöktürme ile alüminyum üretimine elverişli saf alüminyum elde edilir




Guano, esasen penguen ya da karabatak gibi deniz kuşlarının dışkılarından oluşan bir madde 19 yüzyılda tarımda çok popüler olan bir gübredir

Kökeninin doğal ve organik olmasına rağmen tarımsal üretimde kullanılan ilk suni gübrelerden kabul edilir 1840'dan sonra Justus von Liebig'in teşvikleri ile kesin olarak kullanıma geçmiştir Doğal güherçilenin yanında guano patlayıcı madde imalatında kullanılmıştır




Potasyum nitrat, suda tamamen eriyen bir Potasyum bileşiğidir Güherçile olarak da bilinen bileşik doğal halde kayaçlarda ve mağaralarda oluşan beyaz renkli kabuksu yapıda bulunur Yapay üretimi Potasyun hidroksitin nitrik asit ile ya da potasyum klorürün sodyum nitratla tepkimeye girmesi sonucu gerçekleşir

Potasyum nitrat, bitkiler için çok önemli iki besin maddesini taşıyan, verim ve kalite arttırıcı bir yapay gübrenin ana maddesi olarak da yaygın olarak kullanılır Bitkilerin pek çok türü, atmosferdeki serbest azotu kullanamaz, azot tuzları olarak almak zorundadırlar Oysa organik bileşiklerin çok önemli bir bileşenidir azot Potasyum nitrat, bitkilerin kullanabileceği bir azot ve potasyum kaynağı olarak önem taşırPotasyum bitkinin meyve kalitesini,adedimi ve raf ömrünü uzatır Bu bileşik aynı zamanda,elektrokimyasal yöntemlerde kullanılan tuz köprülerinin yapısında da bulunur

Potasyum nitratın sanayide diğer yaygın kullanımı patlayıcı madde ve havai fişeklerdir Pudra şekeri ile karıştırılarak ateşlendiğinde hacminin 600 katı büyüklüğünde bir duman oluşturduğu için duman bombası ve duman efektlerinde kullanılır Doğru karışım oranları 40 mol şekere 60 mol potasyum nitrat olacak şekildedir İstenirse pudra şekeriyle birlikte dikkatle ısıtılıp eritilir ve macun kıvamına getirilerek de kullanılabilir ancak ısıtırken karışımın alev alma tehlikesi vardır