Sovyet Partizanları

Sovyet Partizanı - Sovyet Partizanları Nedir - Partizan - Sovyetlerin Partizanları

Sovyet partizanları, II Dünya Savaşı sırasında Sovyetler Birliği topraklarını işgal eden Mihver Devletlerine karşı cephe gerisinde gerilla savaşı veren Sovyet direniş kuvvetleridirDireniş hareketi Sovyet hükümeti tarafından merkezi olarak kontrol edilmiş ve Kızılordu modeline göre örgütlenmiştir Sovyet partizanlarının temel hedefi işgal edilen topraklarda ve cephe gerisinde düşman birliklerinin düzenini bozacak şekilde ulaşım ve iletişimin kesilmesi, engellenmesiydi


Nazi karşıtı Sovyet direnişinin kurulması


Partizan savaşı programının çerçevesi Sovyetler Birliği Komünist Partisi ve Sovnarkom kararlarıyla 29 Temmuz 1941 günü alınan kararlarla çizilmiştir Buna göre 22 Haziran 1941 günü başlayan Barbarossa Harekâtı ile Nazi işgali altında kalan bölgelerde partizan birlikleri kurulacaktır Bu birliklerin görevleri arasında ulaşımın ve iletişimin kesilmesi, engellenmesi, Alman askeri personelin öldürülmesi, değerli düşman kaynaklarının yokedilmesi yeralmaktaydı Sovyet lideri Josef Stalin 3 Temmuz 1941 tarihinde yaptığı radyo konuşmasında[1] bu kararı yineleyecek ve tüm halka ilan edecektir


Kızılordu mensupları ve yerel halktan oluşan ilk partizan birlikleri Kızılordu subayları veya yerel komünist parti yöneticileri tarafından yönetilmekteydi İlk kurulan partizan birlikleri şunlardır:


* Binbaşı Dorodnykh’e bağlı Starasyel'ski Birliği

* Komünist Parti üyesi Vasily Korzh’a bağlı Pinsk Birliği[2]


İlk Sovyetler Birliği Kahramanları nişanları da 6 Ağustos 1941 tarihinde partizan birlik komutanları olan Pavlovski ve Bumazhkov’a verilir


1941 yılında partizan hareketinin çekirdeğini Barbarossa Harekâtının ilk aşamasında birlikleri imha edilmiş olan Kızılordu kılıç artıkları, yerel parti üyeleri ve Komsomol üyeleri oluşturmaktaydı


1941 yaz aylarından itibaren çekirdek partizan kuvvetleri Nazi işgalindeki topraklara paraşütle yollanacak ve partizan birliklerini örgütleyeceklerdir Şehirlerde yeraltı direniş grupları partizanlara destek verecektir Özellikle işgal altındaki şehirlere seçilmiş partizan liderleri gönderilecektir 1941 yılı sonuna gelindiğinde toplam 90 bin kişiyi kapsayan 2 bin partizan birliği kurulmuş ve faaliyet gösterir haldedir[3]


Partizan güçlerinin 1942 yılı bahar aylarına kadar merkezi olarak eşgüdümü sağlanamamış ve ekipman desteği sağlanamamıştır Partizan birliklerinin harekâtlarının eşgüdümü için oluşturulan karargâhın başına önce Mareşal Kliment Voroşilov sonra da Genelkurmay Başkanlığından Panteleymon Kondratyeviç Ronomarenko getirilecektir Karargâh, ordu birlikleri ve cephe komutanlarıyla sürekli temas halindedir Bu dönemde partizan birliklerinin komutası bölgelere göre tanımlanır


Ukrayna Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti ve Belarus Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti’nde bazı durumlarda yerel halkın Nazi işgalcileri kurtarıcı olarak görerek Sovyet yönetiminden memnuniyetsizliklerini dile getirmeye başladığı ve işbirliği yaptığı iddia edilir Ancak Nazilerin Rus halkını nazizm ideolojisine göre Untermenschen[4] olarak değerlendirmesi ve baskı kurması üzerine bu kişiler tutumlarını değiştirecektir Naziler işgal ettikleri bölgedeki insanlardan çalışabilecek durumdakileri Almanya’ya köle işçiler[5] olarak büyük sanayi fabrikalarına[6] gönderecek, diğer nüfusu ise gelişi güzel şekilde cezalandıracak, bazı durumlarda toplu katliamlar yapacaktır[7]


Zamanla NKVD, SMERSH ve GRU partizan liderleri yetiştirerek bu kişileri işgal altındaki bölgelere göndermeye başlar Bu kişiler gönüllü Kızılordu ve NKVD personelinin yanı sıra gönüllü Sovyet ulusla sporcuları arasından da seçilirdi Bu partizan liderleri cephe gerisine paraşütle bırakıldıktan sonra yerel partizan birlikleri kurmak için örgütlenirdi Özellikle partizan birliklerindeki iletişimde sorumlu radyo ve telsiz operatörleri özel eğitimli kişilerden seçilirdi Bu özel eğitimli partizan liderlerinden en ünlülerinden bir tanesi Dmitri Nikolayeviç Medvedev’dir


Partizan faaliyet bölgeleri

Sovyet partizan aktiviteleri haritası




Haritadaki işaretler ve anlamları şöyledir:


* Açık yeşil işaretler:Partizan denetimindeki bölgeler

* Koyu yeşil çizgiler:Partizan saldırıları

* Kırmızı daireler:Partizan birlikleri bulunan yerler

* Taranmış siyah çizgiler:Engellenmiş Alman iletişim hatları

* Kırmızı alevler:Partizanlarca gerçekleştirilen büyük saldırılar

* Ters kırmızı üçgenler:Alman Ordusunun da dahil olduğu öne çıkan partizan eylemleri

* Kızıl yıldızlar:Kızılordu ile birlikte gerçekleştirilen partizan saldırıları


Belarus [değiştir]


Sovyet yetkilileri Belarus'u partizan savaşı için çok önemsemiştir Bölge çok sık ormanlar ve bataklıklar içeren coğrafi yapısı ve Batı ile iletişimi sağlayan stratejik yapısı nedeniyle önemlidir Belaruslu komünistler Barbarossa Harekâtının ilk günlerinden hemen sonra direniş örgütlemeye başlamışlardır


1941 yılı Ağustos ayında Belarus'da 231 partizan grubu faaliyet gösteriyordu Etrafında direniş örgütlemek üzere 1941 yılı sonuna kadar 437 partizan bölgeye gönderilmiştir Toplamda partizan sayısının 7 bin 200 olduğu belirtilmektedir[8] Ancak Alman işgali ilerleyip cephe Belarus'dan uzaklaşınca partizan birliklerinin durumu daha da güçleşecektir Bu durumdaki partizanlara 1942 yılının Mart ayına kadar geniş ölçekli destek gelmeyecektir En önemli eksik telsiz ve iletişim araçlarının eksikliğidir İşgalin ilk dönemlerinde partizanlar yerel halkın desteğine de tam sahip değildir[9] Partizanlar özellikle çok soğuk geçen 1941-42 kışında yalnız kalmış, ciddi erzak, ilaç ve silah sıkıntısı çekmiş, birbiriyle eşgüdüm içinde olmayan saldırılar gerçekleştirmiştir


1941 yılı yaz aylarında başlayan ve devam eden partizan karşıtı Alman askeri harekâtları başarılı olmuş Belarus'da partizan eylemleri gözle görülür oranda düşmüştür1942 yılı başlarına gelindiğinde çoğu partizan birliği yeraltına çekilmiş ve saldırmaktan çok yerel halk arasında örgütlenmeyle ilgilenir durumdaydı


1941 yılı sonlarında yaşanan ve Sovyet zaferiyle sonuçlanan Moskova Muharebesi sonrasında partizanların bölgede gördüğü destek artacak ve 1942 yılındaki 1 Rzhev-Vyazma Muharebesi sonunda iyice güçlenecektir


Vitsyebsk koridoru


Sovyet partizan hareketinin gelişmesinde Vityebsk koridorunun[10] açılmasının çok büyük önemi olmuştur 1942 yılının Şubat ayında Sovyet topraklarıyla Alman işgali altındaki bölge arasında bir koridor açılır Smolensk Oblastındaki Velizh – Usvyaty bölgesinde cephenin bir anda ilerlemesiyle Sovyet Orduları daha önce temasın imkânsız olduğu bölgelerle temasa geçer Buradaki partizan kuvvetleri bu sayede yoğun destek alacak ve cephe gerisinde Alman birliklerine ciddi kayıplar verdirecektir


Sovyet vatandaşları ve özellikle Yahudiler işgal altında sivil hayata dahil olmaktansa partizan saflarına katılmayı tercih ederler 1941 yılının son bahar aylarında savaşın ilk döneminde esir edilen bazı Sovyet askerlerinin salıverilmesi de bu askerlerin partizan saflarına katılmasına ve direnişin kuvvetlenmesine yolaçar


1942 yılının bahar aylarına gelindiğinde savaşın ilk yılının deneyimiyle hareket eden partizanlar küçük grupların birleşmesiyle ilk birliklerini kurmaya başlar Birlikler büyüyünce eşgüdüm, sayısal avantaj ve örgütlenme hızlanacak yeni iaşe yolları oluşturulacaktır Ayrıca partizan saldırıları şiddetlenecek ve özellikle demiryolları youn bir şekilde sabote edilerek Alman iaşe hattı sıkıntıya sokulacaktır


1942 yılıyla beraber Sovyet partizanlarına karşı işgalci Alman yönetimi yerel işbirlikçiler sayesinde harekâtlara başlayacak ve ant,-partizan birlikler kurmaya çalışacaktır Buna rağmen gelişen Belarus’daki partizan kuvvetler 1942 yılının Kasım ayında 47 bin sayısına ulaşacaktır


Bu dönemde yine Alman işgali altındaki Polonya’da faaliyet gösteren ve sürgündeki Władysław Sikorski hükümetine bağlı Armia Krajowa ile Sovyet partizanları arasında temas sağlanacak, işbirliği yapılacaktır Ancak Sovyetler Birliği ile Sikorski hükümetinin arası 1943 yılında açılınca işbirliği kesilir


1943-1944


Batı Belarus’da Sovyet partizan kuvvetleri 1943 yılında 9 alay, 10 birlik ve 15 özel harekât birimi takviyesi ile yaklaşık 10-12 bin kişilik destek alarak örgütlenir Silahlı birliklerin sayısının artmasının yanı sıra Sovyetler Birliği Komünist Partisi de yeraltı faaliyetlerini sıklaştırır ve işgale karşı yoğun propaganda faaliyeti yapar


Stalingrad Muharebesinde kazanılan Sovyet zaferi ve Almanlarla işbirliği yapanlar için gönüllü olarak teslim olmaları durumunda vaad edilen af sayesinde partizan kuvvetlerine katılım hızla artar Alman Ordusu bünyesinde kurulmuş olan 29 SS Waffen Grenadier Tümeninden Sovyet tarafına firarlar gerçekleşir[11] Bu dönemde Belarus’a 1900 askeri personel paraşütle indirilmiş ve toplam partizan sayısı 150 bini aşmıştır Alman işgali altındaki topraklarda kurtarılmış bölgeler ilan edilecek hatta partizanlar için hayvancılık ve tarım yapılan kolhozlar kurulacaktır Belarus Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti’nin Alman işgalinden tamamen kurtulmasından sonra yaklaşık 180 bin partizan Kızılordu saflarına geçer


Ukrayna


Belarus ile birlikte Ukrayna Barbarossa Harekâtından en şiddetli şekilde etkilenen ülkedir 1941 yılının yaz aylarında başlayan düşman saldırısı ve ardından işgal bölgede son derece yıkıcı etkiler göstermiştir Ukrayna'da özellikle 1930'lu yıllarda uygulanan kolektivizasyon siyasetine karşı yerel halktaki Sovyet karşıtı fikirler, Nazi işgaline bazı Ukraynalıların kurtarıcı olarak bakmasına yol açmıştır Ancak Nazilerin Ukrayna'da da uyguladıkları soykırım ve köle işçilik politikaları yerel halkta direniş hareketini güçlendirmiştir[12]


Ukrayna'daki ilk partizan grupları Chernihiv ve Sumy Oblastlarında oluşturulur Bu dönemde partizan önderi Sidor Kovpak kurduğu partizan hareketiyle büyük başarılar sağlayacaktır 1943 yılına gelindiğinde Ukrayna'daki partizan hareketi artık Moskova'dan yönetilmekte ve 150 bin savaşçıya sahip konumdaydı 1944 yılında artık çok güçlü duruma gelen Ukrayna partizanları Romanya, Slovakya ve Polonya topraklarındaki Mihver Devletleri düzenli birliklerine saldırabilir konumdaydı


Sovyet partizan hareketi Ukrayna'daki milliyetçi ve bağımsızlıkçı Sovyet karşıtı direnişe karşı olsa da yerel düzeyde iki direniş hareketi ortak davranmaktaydı Bu durum Ukrayna milliyetçilerinin Waffen SS bünyesinde düzenli orduya katılmasıyla değişir 1943 yılından sonra Ukraynalılardan oluşan 14 SS Waffen Tümeninin kurulmasıyla beraber Sovyet partizanlar milliyetçi Ukraynalılara karşı da savaşmaya başlayacaktır


Rusya


Bryansk bölgesinde Sovyet partizanları cephe gerisinde büyük bir bölgeyi kontrolleri altında tutmaktaydı 1942 yılının yaz aylarında 14 bin kilometrekarelik bir bölgede 200 bin kişi partizan hakimiyetinde yaşamaktaydı Burada öne çıkan Aleksey Fyodorov ve Aleksandr Saburov önderliğindeki partizanların sayısı 60 bine yaklaşmaktaydı İşgal altındaki dönemde Rus topraklarında önemli partizan faaliyeti görülen bölgeler aşağıda sıralanmıştır:


* Belgorod Oblastı

* Oryol Oblastı

* Kursk Oblastı

* Novgorod Oblastı

* Leningrad

* Pskov Oblastı

* Smolensk Oblastı


1943 yılında Batı Rusya toprakları yenidne Sovyet denetimine geçmeye başlayınca çok sayıda partizan birliği Ukrayna'daki Nazi işgalindeki topraklara kaydırılır


Baltık devletleri


Sovyet partizanları Baltık devletlerinde de faaliyet göstermiştir Estonya’da komünist Nikolay Karotamm önderliğindeki partizanlar küçük gruplar halinde hareket ediyordu Letonya’da ise partizanlar Arturs Sproģis komutasındaydı Ayrıca ünlü tarihçi Vilis Samsons da partizan saflarında çarpışacaktır Letonya’daki partizanlar özellikle demiryolu ulaşımının engellenmesinde başarı kazanmıştır Litvanya’da Sovyet partizan harekâtları cephe gerisinde kalan Kızılordu askerleri tarafından başlatılır 1942 yılında güçlenen partizanlar artık Sovyetler Briliğinden destek malzeme ve personel almaya başlar Partizanlar Moskova’da bulunan Litvanya Komünist Partisi Birinci Sekreteri Antanas Sniečkus tarafından yönetilmekteydi


Finlandiya


Kış Savaşı sonrasındaki yenilgisinden sonra Finlandiya, Mihver Devletlerinin Barbarossa Harekâtı ile Sovyetler Birliğine saldırmasını fırsat bilerek 1941 -1944 yılları arasında sürecek olan ve Devam Savaşı olarak adlandırılacak savaşı başlatır İlk başlarda başarı kazanan Fin Ordusu, Nazilerin Moskova önlerinde durdurulmasından sonra Alman desteğinin zayıflamasıyla beraber duraklamaya başlar İlk işgal edilen Sovyet topraklarında 24 bin etnik Rus esir kamplarına konmuştur Kötü geçen kış ve kötü koşullar nedeniyle 4 ila 7 bin Rus kamplarda hayatını kaybetmiştir[15] Ayrıca etnik Ruslara karşı ayrımcı davranışlarla birleşince işgal altındaki yerel Rus halk Sovyet partizanlarına destek vermeye başlar


Yaklaşık 5 bin civarı kişiden oluşan partizanlar genelde sınırın Sovyet tarafından sızmaktaydı Partizanların 1942 yılının Ağustos ayında Seesjärvi Gölünde gerçekleştirdikleri bir saldırı başarısız olacak ve çok sayıda kayıp yaşanacaktır Bu dönemde Fince ve Rusça propaganda yapan partizanların arasında en tanınmış olanı Yuri Andropov’dur


Genel olarak bakıldığında Finlandiya’daki partizan savaşı diğer cephelere göre başarısız olarak değerlendirilir Bunda partizanların Fin topraklarına yabancılık çekmeleri, Fin kuvvetlerinin partizanlara karşı harekâtlarda başarılı olmaları ve partizanların toplama kamplarında tutulan yerel etnik Rus halktan destek alamaması gibi faktörlerin belirleyiciliği vardır


Sovyet toprakları dışında


II Dünya Savaşı sırasında kendilerini Sovyet partizanları olarak adlandıran partizanlar bulunmaktaydı Genellikle Nazi esir kamplarından kaçmış olan bu eski Sovyet asker veya sivilleri örgütlenmekte ve yerel direnişçilere katılmaktaydı[18][19] Bunlardan en bilineni Fransa’da faaliyet gösteren Rodina (Anavatan) isimli çevredir[20][21] 1944 yılında Sovyet partizanlar proletarya enternasyonalizmi gereğince Nazi işgali altındaki Avrupa topraklarındaki direnişe destek vereceklerdir Bu kapsamda Polonya ve Çekoslovakya’da faaliyet gösterilecektir


Polonya


1939 yılında Sovyet Ordusu tarafından işgal edilen Polonya topraklarında Nazi işgalinden sonra Belarus ve Ukrayna’dakine benzer partizan hareketleri ortaya çıkmıştır Ancak burada Polonya milliyetçi direnişi ile ilişkiler Polonya’daki direnişe ayırt edici özellikler katacaktır


İlk başlarda iki direniş hareketi arasında sıkıntılı da olsa süren ortak düşmana karşı hareket, Sovyetler Birliği ile Londra’daki sürgün Władysław Sikorski hükümetinin arasının bozulmasıyla beraber kopacaktır Özellikle Katyn Katliamının fark edilmesinden sonra ilişkiler kesilecek ve düşmanlığa varacaktır


Taraflar Nazi işgalciye karşı direnişin yanı sıra birbirlerine karşı da mücadele etmeye başlar Armia Krajowa’nın Sovyet partizanlarını da düşman yerine koyarak saldırıya geçmesi üzerine Sovyet partizanları da 22 Haziran 1943 tarihli emirle Polonyalı milliyetçilere karşı saldırılara başlar[23]


Armia Krajowa ile Sovyet partizanları arasındaki düşmanlık Armia Krajowa’nın Sovyet partizanlarına karşı Nazilerle işbirliği yapmasına kadar varacaktır Ocak – Şubat 1944 döneminde Vilnius ve Navahrudak bölgesindeki Aleksandr Krzyżanowski komutasındaki Armia Krajowa birlikleri Alman birlikleriyle birliklte Sovyet partizanlarına saldırır[24] Bölge Alman ve Armia Krajowa saldırıları sonucu partizanlardan temizlenecektir


Bu gibi işbirliği yaygın yaşanmamış ve Londra’daki sürgün hükümeti tarafından kınanmıştır 17 Ocak 1944 günü bu yönde bir yazılı emir yayınlanmıştır

Belli başlı harekâtlar [değiştir]


* Vasily Korzh Saldırısı (Bahar 1941 – 23 Mart 1942): Belarus’daki Minsk ve Pinsk Oblastlarında 1000 km uzunluğundaki hat boyunca partizan saldırıları

* Bryansk Orman Muharebesi (Mayıs 1942): Bölgeye cezalandırma seferine çıkmış olan 5 piyade alayı, askeri polis, 120 tank ve destek hava kuvvetlerine karşı verilen muharebe

* Sidor Kovpak Saldırısı (26 Ekim – 29 Kasım 1942): Bryansk Ormanlarında ve doğu Ukrayna’daki saldırı

* Bryansk Orman Muharebesi (Mayıs – Haziran 1943): Alman birlikleriyle Bryansk Ormanlarındaki muharebe

* Demiryolları Muharebeleri (3 Ağustos – 15 Eylül 1943): Kursk Muharebesi ve sonrasındaki Suvorov Harekâtı döneminde Alman sevkiyatını engellemek için demiryollarının sabote edilmesine yönelik geniş çaplı partizan harekâtı[25] Harekât sırasında Kalinin, smolensk ve Oryol Pblastlarını kapsayan 1000 km uzunluğunda ve 700 km genişliğindeki bölgede 100 bin partizan 230 bin ayrı yerde demiryolunu tahrip etmiş, köprüleri kullanılmaz hale getirmiş, altyapıyı çökertmiştir Bu sabotaj harekâtı Kursk Muharebesinde belirleyici olmuştur

* Konser Harekâtı (19 Eylül – 1 Kasım 1943): Dinyeper Taarruzu sırasında Alman birliklerinin silah ve malzeme sevkiyatını engellemek için demiryolların karşı yapılan saldırıların toplamıdır[26] Smolensk ve Gomel Oblastlarında yoğunlaşan partizan saldırılarında 900 km uzunluğunda ve 400 km genişliğinde bir alanda gerçekleştirilen saldırılarda Alman sevkiyatının %35-40 oranında engellendiği bildirilmiştir 90 bin ayrı saldırıda 1061 vagon, 72 demiryolu köprüsü ve 58 Nazi garnizonu imha edilmiştir[27]

* Polotsk-Leppel Muharebesi (Nisan 1944): Belaruslu partizanlar ile Alman birlikleri arasında gerçekleşmiştir

* Borisovsk-Begoml Muharebesi (22 Nisan – 15 Mayıs 1944): Belaruslu partizanlar ile Alman birlikleri arasında gerçekleşmiştir

* Bagration Harekâtı (22 Haziran – 19 Ağustos 1944): Belaruslu partizanlar Bagration Harekâtında yeralmıştır Harekâta 300 bin partizan dahil olmuş ve başarı kazanmıştır

Direnişin doğası


II Dünya savaşı sırasında Doğu Cephesi savaş esirlerine ve genelde düşmanlara karşı acımasızlığıyla kötü şöhret sahibidir Doğu Cephesinde gerçekleşen partizan faaliyetleri de bu acımasızlığı artıran bir sebep olarak değerlendirilir Partizan direniş faaliyetlerinden olan suikast, bombalama ve altyapının sabote edilmesi işgalci Mihver Devletleri silahlı kuvvetleri tarafından acımasızca bastırılmaya çalışılmıştır Özellikle Naziler yakalanan partizanlara karşı tavizsiz olmuş ve partizanlara destek verdiği iddia edilen yerel halk kitlesel olarak cezalandırılmıştır Öldürülen her Almana karşı 100 Sovyet vatandaşının öldürülmesi uygulaması işgal edilen topraklardaki Sovyet halkını direnişe iten bir etkiye neden olmuştur Sovyet partizanları Almanların eline canlı geçtiğinde kesinlikle öldürülecekleri için ellerine geçen Almanları da infaz etmekteydi Almanlar tarafından toplu idam edilen veya asılan partizanlar Sovyet propagandası tarafından başarıyla kullanılmış ve toplumda geniş yankı yapmıştır İşgalin ilk yıllarında çaresiz halk partizanlara sadece sempatiyle bakarken Stalingrad Muharebesinin ardından partizan saflarına yoğun katılım başlamıştır


Nazizmin ırkçı söylemi[28], Untermenshen ve Lebensraum gibi ideolojik açılımlar sonucu Sovyet topraklarındaki Rus, Ukrayna ve Belarus vatandaşlarını aşağılık bir ırk olarak gören sıradan Alman askeri Batı Cephesinde görülmemiş bir vahşet sergileyecektir[29] Özellikle ele geçirilen partizanlar ve siyasi komiserler konusunda ise kesinlikle taviz verilmemekteydi


Naziler işgal ettikleri topraklarda özellikle yandaş Waffen SS birlikleri kursalar da bu silahlı kuvvetler belirleyici olmayacaktır Nazilerle işbirliği yapan en önemli Sovyet komutan General Andrey Vlasov olmuştur


Sivillerle ilişkiler


Direnişçiler hayatta kalabilmek için yerel halka bağımlıydılar Bu bağımlılık; yiyecek, giyecek ve diğer ihtiyaçların karşılanması açısından yaşamsaldı Partizanların bazı durumlarda kurtarılmış bölgelerde tarımsal üretim gerçekleştirdikleri de görülmüştür Partizanlar, gerilla savaşında vazgeçilmez olan bazı ihtiyaçlarını yerel halktan karşılamaktaydı Ancak zaten işgal altında oldukları için Mihver Devletleri Ordularınca tüm varlıkları yağmalanan yerel halk partizanların ihtiyaçlarının karşılanması konusunda zor durumda kalabiliyordu Bu yüzden özellikle Sovyetler Birliğinin sahiplenilmediği Baltık devletlerinde partizanlarla yerel halk arasında çatışma yaşanıyordu Ayrıca partizanlar sadece işgalcilerle değil onlara yardım eden işbirlikçilerine karşı da savaşmaktaydı


Alman yaptırımları


Alman işgali altındaki bölgelerdeki partizan hareketi savaşın sonucunu doğrudan etkileyen öneme sahip olmuştur Partizanların varlığını bahane eden Nazi işgalciler yerel halka karşı kitlesel katliam uygulamıştır Partizanların varolduğu bölgelerde Alman silahlı kuvvetleri yerel halktan rastgele rehineler almakta ve partizan saldırılarının gerçekleşmesi ihtimalinde idam edilmek üzere tutsak etmekteydi Sadece Belarus’da 345 bin sivil bu şekilde idam edilmiştir Partizanlar sivil halka zarar gelmemesi için yerel halkın yaşamadığı bölgelere yoğunlaşacak ve kurtarılmış bölgelerde tarımsal üretime geçerek ihtiyaçlarını karşılamaya çalışacaktır


Yahudiler


Naziler tarafından özellikle ortadan kaldırılmaya çalışılan Yahudilere Sovyet partizanları çok yardımcı olamamıştır Savaşmak isteyen genç ve sağlıklı Yahudilerin partizan saflarına katılması teşvik edilirken, Nazilerden kaçan Yahudi kadın, yaşlı ve çocuklar çoğunlukla reddedilmiştir Ancak bazı durumlarda Yahudiler toplu halde silahlı partizanların arasına kaynaşmıştır Bielski partizanları bunun en iyi örneğidir Belarus’daki Navahrudak bölgesinde örgütlenen partizanlar savaşın sonunda 1236 Yahudi sivilin hayatta kalmasını sağlamıştır


Ulusal hareketlerle ilişkiler


Sovyet partizanları ile Sovyetler Birliğinden bağımsızlıklarını isteyen ülke direnişçileri arasında sürekli çelişkiler olmuştur Polonya, Litvanya, Letonya, Estonya, Belarus ve Ukrayna milliyetçilerinin bulunduğu direnişçiler partizanlarla da savaşmıştır Sovyet partizanlarının faaliyetleri bu ülkelerde bugün hala tartışmalı bir konudur Letonya’da eski Sovyet partizanı Vasili Kononov savaş suçu işlediği gerekçesiyle yargılanmıştır


Ukrayna milliyetçileriyle ilişkiler


Ukrayna İsyancı Ordusu[32] 1929 yılında kurulmuş olan Ukrayna Milliyetçileri Örgütünün[33] silahlı kolu olarak 1942 yılında kurulmuştur Ukrayna’nın bağımsızlığını isteyen hareket çeşitli zamanlarda Sovyet partizanları ve NKVD, Naziler ve Polonya direniş örgütü Armia Krajowa ile savaşmıştır İlk başta Naziler ile Sovyet karşıtı bir ittifak yapmak ister Ancak Naziler Ukrayna’nın bağımsızlığından çok Almanya’nın bir sömürgesi olmasını istediği anlaşılınca bu girişim gerçekleşmez Ukrayna İsyancı Ordusu ile Sovyet partizanları geçici bir işbirliği yapmaya kalksa da girişim başarısız olacak ve NKVD hareketi bastırmaya yönelik müdahalelerde bulunacaktır Sovyet egemenliğine karşı Ukrayna bağımsızlık hareketi direnişi 1950’li yıllara kadar sürecektir


Baltık devletleri


Sovyet partizanları Baltık devletlerideki yerel halktan çok sınırlı destek görmüştür Partizanların bu ülkelerdeki Sovyet karşıtı direniş örgütleri ile Ukrayna örneğinde olduğu gibi gerilimli bir ilişkileri olmuştur Ayrıca partizanların yerel halka karşı işlediği iddia edilen savaş suçu kapsamında değerlendirilebilecek olaylara karıştıkları iddia edilmektedir


Partizanların tasfiyesi


Uçsuz bucaksız topraklarda merkezi komutadan bağımsız şekilde hem hayatta kalmaya çalışan hem de savaşan partizan birlikleri faaliyet gösterdikleri topraklar Kızılordu tarafından kurtarılınca NKVD tarafından sorgudan geçiriliyordu[35] Sovyet yönetimi partizanların düzenli ordu birliklerinin içinde eritilmesini tercih etmiş ve bu yönde uygulamalar yapmıştır


Değerlendirme


Partizan faaliyetleri demiryolu ulaşımını kesiltiye uğratmış, istihbarat faaliyetlerinin yapılmasını sağlamış ve ufak çapta saldırılar düzenlemiştir İşgalci Mihver Devletleri silahlı kuvvetlerinin aşırı uzayan iaşe ve ikmal yollarının cephe gerisinden saldırıya uğraması cepheleri etkileyen bir faktör olmuştur Savaşın sonraki dönemlerinde parizan saldırıları Kızılordu harekâtlarıyla eşgüdümlü hale gelmiş, işgal edilen topraklar özgürleştirilince partizanlar düzenli birliklere dahil olmuştur Partizanların sayısı 1941 yılında 90 bin seviyesindeyken 1943 yılına gelindiğinde 550 bin seviyesine çıkmıştır Partizanlar tarafından öldürülen Alman askerlerinin sayısına dair ise Sovyet kaynakları[36] ile Alman kaynakları[37] arasında çelişkiler bulunmaktadır