Atatürke Göre İi.Abdülhamid Han

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-26-2012

Nizamettin Nazif Tepedelenlioğlu, 1930'lu yılların delişmen kalemlerinden biridir

İstikbalin parlak edibelerinden biri olarak bakılır kendisine

Ancak 21,yüzyılda Ordu ve Politika adlı kityabın yeni basımıyla girebildiğini söylemek zorundayım

Demek ki, zaman dediğimiz gizemli varlık, bazen bu denli acımasız davranabiliyor söhretli kalemlere

Nizamettin Nazif'in ilginç bir hatırası onu Abdülhamid kitabının içine taşıyıverdi

Neydi bu hatıra?
23 Temmuz 1958 tarihinde Hürriyet gazetesi Nizamettin Nazif'in bir yazı dizisini yayınlamaya başlar

Niye bu tarihte yayınlanır dizisi? Meşrutiyet'in ilanının üzerinden 50 yıl geçmiştir de ondan

Bu hatıraların bir yerinde, 31 Temmuz 1958 tarihlisinde o zamana kadar bilinmeyen bir hatırasını anlatır Tepedelenlioğlu (kendisinin ünlü asi Tepedelenli Ali Paşa'nın torunu olduğunu belirtelim)

Anlattıkları gerçekten de hayret vericidir

1937'de artık devlet adamlığıyla iyice olgunlaşan Atatürk'ün Abdülhamid'i nasıl gördüğüne ilişkin çarpıcı bir anektoddur anlattığı

Kendisinden dinleyelim

1937 yılında idi

Yaz aylarından biri

Doğrudan doğruya kendi kontrolündeki bir gazetede ''Makedonya'' adlı bir eserim tefrika ediliyordu

Bir aksam üstü başyaver Celal Bey beni telefonla aradı

Dolmabahçe sarayına davet edildim ve saraya girince de, hemen hiç bekletilmeden, üst kata çıkarıldım

Bir kapı açıldı, kendimi büyük adamın karşısında buldum

Saygılarımı bildirince mutad bir iki nezaket cümlesi ile beni taltif etti

Sonra:

-Yazını okuyorum, dedi

Hürriyetin ilan edildiği zaman küçük bir çocuk olman lazım

Fakat tebrik ederim, o günleri iyi canlandırıyorsun

Yanlız Abdülhamid'i hiç sevmediğin belli

Biraz durdu

Elindeki bir renkli kalemi, önünde açık duran kalın ciltli Fransızca kitaba dikine vurarak düşünür gibi oldu

Ben susuyordum

Bu hal bir iki dakika devam etti

Sonra birdenbire şu sözler çıktı ağzından:

-Sevme Abdülhamid'i

Gene de sevme! Fakat sakın hatırasına hakaret edeyim deme

Senin neslin biraz daha temkinli kararlar vermeye alışmalı

Bak çocuk! Şahsi kanaatimi kısaca söyleyeyim:
Tecrübe göstermiştir ki, toprakları üsütünde yaşayan insanların çoğunun ahvali meşkük [ne olacakları şüpheli] ve hudutları yalnız düşmanlarla çevrili bir büyük devlette Abdülhamid'in idare tarzı, azami müsamahadır [en yüksek hoşgörüdür]

Hele bu idare, on dokuzuncu yüzyılın son yıllarında tatbik edilmiş olursa

Bunun üzerine ayrılmama müsaade buyurmuşlardı

Saygılarımı tekrarlayarak huzurlarından uzaklaşmıştım

Kaynak:Abdülhamid'in Kurtlarla Dansı
Yazar:Mustafa Armağan

07-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Atatürke Göre İi.Abdülhamid Han Nizamettin Nazif Tepedelenlioğlu, 1930'lu yılların delişmen kalemlerinden biridirİstikbalin parlak edibelerinden biri olarak bakılır kendisineAncak 21,yüzyılda Ordu ve Politika adlı kityabın yeni basımıyla girebildiğini söylemek zorundayımDemek ki, zaman dediğimiz gizemli varlık, bazen bu denli acımasız davranabiliyor söhretli kalemlere Nizamettin Nazif'in ilginç bir hatırası onu Abdülhamid kitabının içine taşıyıverdiNeydi bu hatıra? 23 Temmuz 1958 tarihinde Hürriyet gazetesi Nizamettin Nazif'in bir yazı dizisini yayınlamaya başlarNiye bu tarihte yayınlanır dizisi? Meşrutiyet'in ilanının üzerinden 50 yıl geçmiştir de ondan Bu hatıraların bir yerinde, 31 Temmuz 1958 tarihlisinde o zamana kadar bilinmeyen bir hatırasını anlatır Tepedelenlioğlu (kendisinin ünlü asi Tepedelenli Ali Paşa'nın torunu olduğunu belirtelim)Anlattıkları gerçekten de hayret vericidir1937'de artık devlet adamlığıyla iyice olgunlaşan Atatürk'ün Abdülhamid'i nasıl gördüğüne ilişkin çarpıcı bir anektoddur anlattığı Kendisinden dinleyelim 1937 yılında idiYaz aylarından biri Doğrudan doğruya kendi kontrolündeki bir gazetede ''Makedonya'' adlı bir eserim tefrika ediliyorduBir aksam üstü başyaver Celal Bey beni telefonla aradıDolmabahçe sarayına davet edildim ve saraya girince de, hemen hiç bekletilmeden, üst kata çıkarıldımBir kapı açıldı, kendimi büyük adamın karşısında buldumSaygılarımı bildirince mutad bir iki nezaket cümlesi ile beni taltif ettiSonra: -Yazını okuyorum, dediHürriyetin ilan edildiği zaman küçük bir çocuk olman lazımFakat tebrik ederim, o günleri iyi canlandırıyorsunYanlız Abdülhamid'i hiç sevmediğin belli Biraz durduElindeki bir renkli kalemi, önünde açık duran kalın ciltli Fransızca kitaba dikine vurarak düşünür gibi olduBen susuyordumBu hal bir iki dakika devam ettiSonra birdenbire şu sözler çıktı ağzından: -Sevme Abdülhamid'iGene de sevme! Fakat sakın hatırasına hakaret edeyim demeSenin neslin biraz daha temkinli kararlar vermeye alışmalıBak çocuk! Şahsi kanaatimi kısaca söyleyeyim: Tecrübe göstermiştir ki, toprakları üsütünde yaşayan insanların çoğunun ahvali meşkük [ne olacakları şüpheli] ve hudutları yalnız düşmanlarla çevrili bir büyük devlette Abdülhamid'in idare tarzı, azami müsamahadır [en yüksek hoşgörüdür]Hele bu idare, on dokuzuncu yüzyılın son yıllarında tatbik edilmiş olursa Bunun üzerine ayrılmama müsaade buyurmuşlardıSaygılarımı tekrarlayarak huzurlarından uzaklaşmıştım Kaynak:Abdülhamid'in Kurtlarla Dansı Yazar:Mustafa Armağan