Gözlere Yansıyanlar...

En çok çocukların gözleri güzeldir Hangi çocuğa bakarsanız bakın sevgiyi ve masumiyeti kuşanmışlık vardır bakışlarında Hem hesapsız ,sorgusuz ve sade

Dünyanın bütün çocukarının resmilerini çekip yanyana koysalar, herbirinin bakışı yahut bakışlarıyla anlattıkları bir diğerinin aynısıdır: masumiyetİnsan uzun süre aynı saflıkta kalamıyor ne yazıkki!
Hayatın keder ve daha çok hüzün kumsalında kıyıya vuran çakıl taşları adeta, o masum bakışlarda umutsuzluk bulutuna dönüşür Aslında ve özünde o duru-arı balışları katmer katmer dert ve elem bürür
Ressamların bir insanın yüzünü çizerken en mühim yaptıkları şey,o insanın yüz ifadesini gözlerini belirginleştirerek aslına en yakın görüntüyü ortaya koymaktır Sanırım bu da onların sanatçı olmalarını sağlayan ayrıcalıktır Düşünün! Göleri olmayan yada henüz gözleri yapılmamış bir portre ne ne kadar o insan olabilir
Gözlerin masumluğunu korumak için önce gözleri korunması gereken yerlerden azad etmek lazım İnsan gözlerindeki o ışıltının kaybolmaması için ’’bakılmaması gereken yerlere bakmayın’’emr-I ilahisini gözleri korumanın ilk basamağı olduğu bilincinde olmalıdırtabiiki bu emr-I ilahinin asıl maksadı zahiri manasıyla bakmaktan sakındırmak değil, gözlerin kirlenmesiyle beraber gözlerden kalbe giden yolun olduğu ve bu vesile ile kalbin körleşmesini engellemektir
Öyle gözler vardır ki bir sevgi pınarı gibi,umut şelalesi gibi şefkat dağıtır adetainsan bakınca o gözlerden saçılan pozitif enerji bakanın ruhunda ferahlık uyandırır İşte bu gözlerdir kedini koruyan gözler…
Korkunçluğundan bakılamayan bakılınca insanın yüreğinde korku rüzgarları estiren,kasvet bürüten öyle gözler vardır ki şefkat saçmaktan uzak ve o bedbahtılık içindedir Nerden bilinir belki de ‘’ve ala ebsarihim ğişavetün’’ilahi kelamındaki maksut ta budur
Öyle yada böyle gözlere,gözlerimize yansıyan bir yüzümüz vardır her zaman Muhataplarımızın bize baktıklarında odaklandıkları ilk nokta gözlerimiz değil mi? Bakışlarımızla zaman zaman herşeyi, içinde bulunduğumuz halet-I ruhiyeyi anlatmıyor muyuz? Açıktan yada gizli olarak işlediüimiz bütün günahlarımızın birer izi önce kalbimize sonra da gözlerimize yansımıyor mu? Ve her hata işleyenda rahmana karşı bu,ruh dünyamızda yeni bir yara aşmıyor mu? Ve bu yaraların hüznü elemi gözlerimize yansımıyor mu hep?
O masum bakışları kendimiz kaybetmekteyiz Kendimiz ihanetin en pervasızını kenidimize yapmaktayız
Öyle değil mi? karşılaştığımız insaların her halini her şeylerini unutmamız mümkün Ancak ilk karşılaştığımızdaki kesişen bakışlarımız hafızalarımıza bir gergef gibi işlenmiştir
Bakışlar kolay kolay unutulmaz

O halde neden bize bakan insanlar sevgi nazarımızla bir çift göz ve bir tutam tebessüm ikram etmeyelim

Neden yüreğimizdeki tüm güzellikleri ve tüm derinlikleri gözlerimizden bir sevgi çağlayanları gibi bize bakanlara sunmayalim?


*