İkilemi Boğmak

Beni korkutan, uzak durmaya çalıştığım, hayatımda karşılaşmak istemediğim ve açıklarını aradığım bir duyguydu ikilem

Dünyayı bir tepsi misali dümdüz, uçsuz bucaksız sandığım, güçlü düşünce yapısına sahip olmadığım zamanımda, anne ile baba arasında kalan bir çocuk gibi, iki farklı düşünce arasında kaldığımda hangisinin beni doğruya götüreceğini düşünüp karar vermeye çalışırdım oysaki bu kararlarım ikilemde kaldığım için zoraki verdiğim kararlardı ve sonuçları olumlu veya olumsuz olabiliyordu, bu dönemlerde ikilemin bana öğretilmemiş bir duygu olduğunun farkına vardım, tüm bireylerden iyi veya kötü, az yada çok bir şeyler öğrenirim, aslında herkes bir öğretmen aynı zamanda da birer öğrencidir, farkında olmasalar da sürekli bilgi akışı içerisindedirler

Asıl problem de işte burada başladı, ikilemde olmayan kişi sayısı çok azdı, herkes doğru kararı vermek için zaman harcarken unutulan bir şey vardı, kısa bir süreç dahi olsa kararsız kalıp ikileme sebep oluyorlardı, önemli olanın doğru karar vermek olmadığı, kararsız kalmamak olduğudur ki aklımda “kötü karar, kararsızlıktan iyidir” düşünce olgusu yeşermeye başladı

Basit gibi dursa da insanın hayatını kökten değiştiren bir olgudur, karar vermek çok zordur? Peki neden zordur? Verilmezse bir karar, sorunlar daha mı büyüyecek? Bu soruları kendime sorduğumda düşünce bazında kendimi keşif yapan bir kaşif gibi görmeye başladım

Evet, karar vermek neden zordur? Zordur çünkü insana ait olan duygu ve düşünceleri vardır, nasıl olurda bu (nefret, kin, arzu, istek, sevgi, acı gibi)duyguları taşırken doğru kararı versin? Çünkü onun bu duyguları onu objektiflikten uzaklaştırıp, subjektif varlık haline getirir

İşte bu kadar olumsuzluklar etrafımda dolaşırken, sadece doğru kararların peşine koşmanın yanlış olduğunu; her doğrunun gerçek olduğunu buna karşın her gerçeğin doğru olmadığını yanlış olma ihtimalininde olabileceğini öğrendim ve kararlarımı verirken doğru veya yanlış karar yerine kararsız kalmamak için en hızlı nasıl mantıklı karar veririm demenin yollarını aradım

Geriye baktığımda artık, o bilmem, bakarız, gibi ihtimalli sözcükler aslında ikilemin ilk basamağı olduğunu, bana daha kesin cümleler gerektiğini özümsemeye başladım

İstiyorsam istiyorum, sevmiyorsam sevmiyorum, hissetmiyorsam hissetmiyorum gibi kesin cümlelerle konuşuyorum, bu kadar kesinlik insanı üzüntüye boğsa da en azından yıpratmıyor, hayata karşı yere düşürüp dizlerimi kanatmıyor

"Kesin cümlelerle konuşmak" ve "iyi yada kötü karar kararsızlıktan iyidir" bu iki düşünce; korkularımdan kaçmamayı, yanlış anlaşılsam dahi benim doğrum olduğunu, duygusal konularda mantığımı kullanmayı, en önemliside yaptıklarımdan dolayı pişmanlıklarımı silip atmamı, keşke gibi tehlikeli kelimeyi kullanmamı engellediğini biliyorum, hayata pozitif bakmanın yollarından biri kararsız kalmamaktır

Filozof" düşünüyorsam öyleyse varım" demiş ama sözü yarım kalmış, "düşünüyorsam öyleyse varım, varsam kararsız kalamam" diye değiştiriyorum bu sözü Saygılarımla