Forsa

FORSA


Akdeniz'in esatir yuvası nihayetsiz ufuklarına bakan küçük tepe, mini mini bir çiçek ormanı gibiydi İnce uzun dallı badem ağaçlarının alaca gölgeleri sahile inen keçi yoluna düşüyor, ilkbaharın tatlı rüzgarlarıyla sarhoş olan martılar, çılgın naralarla havayı çınlatıyorlardı Badem bahçesinin yanı geniş bir bağdı Beyaz taşlardan yapılmış kısa bir duvarın ötesindeki zeytinlik, ta vadiye kadar iniyordu


Bağın ortasındaki viran kulübenin kapısız methalinden bir ihtiyar çıktı Saçı sakalı bembeyazdı Kamburunu düzeltmek istiyormuş gibi gerindi Elleri, ayakları titriyordu Gök kadar boş, gök kadar sakin duran denize baktı, baktı


-Hayırdır inşallah! dedi


Duvarın dibindeki taş yığınlarına çöktü Başını iki ellerinin arasına aldı Sırtında yırtık bir çuval vardı Çıplak ayakları topraktan yoğrulmuş sanılacaktı Zayıf kolları kirli tunç rengindeydi Tekrar başını kaldırdı Gökle denizin birleştiği dumandan çizgiye dikkatle baktı Fakat görünürde bir şey yoktu


Bu, her gece uykusunda kendini kurtarmak için birçok gemilerin pupa yelken geldiğini gören zavallı, eski bir Türk forsasıydı Esir olalı kırk seneden ziyade geçmişti Otuz yaşında dinç, levent, kuvvetli bir kahramanken Malta korsanlarının eline düşmüştü


Yirmi sene onların kadırgalarında kürek çekti Yirmi sene, iki zincirle iki ayağından rutubetli bir geminin dibine bağlanmış yaşadı Yirmi senenin yazları, kışları, rüzgarları, fırtınaları, güneşleri, onun granit vücudunu eritemedi Zincirleri küflendi, çürürdü, kırıldı Yirmi sene içinde birkaç defa, halkalarını, çivilerini değiştirdiler Fakat onun çelikten daha sert adaleli bacaklarına bir şey olmadı


Yalnız abdest alamadığı için üzülürdü Daima güneşin doğduğu tarafı sol ilerisine alır, gözlerini kıbleye çevirir, beş vaktini gizli, gizli, işaretle eda ederdi Elli yaşına gelince korsanlar onu "artık iyi kürek çekemez!" diye çıkarıp bir adada satmışlardı Efendisi bir çiftçiydi On sene kuru ekmekle onun yanında çalıştı


Allah'a çok şükrediyordu


"Öldükten sonra dirileceğime nasıl inanıyorsam, elli yıl esirlikten sonra da memleketime kavuşacağıma öyle inanırım" derdi


En şanlı, en meşhur Türk gemicilerindendi Daha yirmi yaşındayken Tarık Boğazı'nı geçmiş, poyraza doğru haftalarca, aylarca, kenar, kıyı görmeden gitmiş, rast geldiği ücra adalardan cizyeler ( vergiler) almış, irili ufaklı donanmaları tek başına hafif gemisiyle bertaraf etmişti


O vakitler Türkeli'nde namı dillere destandı Padişah bile kendisini saraya çağırtmış, maceralarını dinlemişti Çünkü Hızır (as)'ın gittiği diyarları dolaşmıştı Öyle denizlere gitmişti ki, üzerinde dağlardan, adalardan büyük buz parçaları yüzüyordu Hedefleri tamimiyle başka bir cihandı


Altı ay gündüz, altı ay gece olurdu! Karısını, işte bu, senesi bir büyük günle iki büyük geceden ibaret olan başka cihandan almıştı Gemisi altın, gümüş, inci, elmas, esir dolu vatana dönerken, kenarsız denizin ortasında evlenmiş, oğlu Turgut Çanakkale'yi geçerken doğmuştu


Şimdi kırk beş yaşında olmalıydı Acaba yaşıyor muydu? Hayalini unuttuğu karlardan beyaz karısı acaba hala sağ mıydı? Kırk senedir, yalnız taht şehrinin, İstanbul'un minareli ufku hayalinden hiç silinmemişti"


Bir gemim olsa gözümü kapar, Kabataş'ın önüne demir atarım" diye düşünürdü Altmış yaşını geçtikten sonra efendisi, onu sözde azat etti Bu azat etmek değil, sokağa, açlığa, perişanlığa atmaktı İhtiyar esir, bu viran bağın içindeki harap kulübeyi buldu İçine girdi Kimse bir şey demedi Ara sıra kasabaya iniyor, ihtiyarlığına acıyanların verdiği ekmek parçalarını toplayıp dönüyordu On sene daha geçti Artık hiç kuvveti kalmamıştı Hem bağ sahibi de artık kendisini istemiyordu


Nereye gidecekti? Fakat işte, eskiden beri gördüğü rüyaları yine görmeğe başlamıştı Kırk senelik bir rüya


Türklerin Türk gemilerinin gelişi Gözlerini elleriyle iyice ovdu Denizin gökle birleştiği yere baktı


Evet, mutlaka geleceklerdi Buna o kadar emindi ki -Kırk sene görülen bir rüya yalan olmaz! diyordu


Kulübe duvarın dibine uzandı Yavaş yavaş gözlerini kapadı İlkbahar bir ümit tufanı gibi her tarafı parlatıyordu Martıların:


- Geliyorlar, geliyorlar, seni kurtarmağa geliyorlar ! Gibi işittiği tatlı seslerini dinleye dinleye daldı


Duvar taşlarının arasından çıkan kertenkeleler üzerinde geziniyorlar, çuvaldan esvabının içine kaçıyorlar, gür beyaz sakalının üstünde oynaşıyorlardı


İhtiyar esir , rüyasında ağır bir Türk donanmasının limana girdiğini görüyordu Kasabaya giden yola birkaç bölük asker çıkarmışlardı Al bayrağı uzaktan tanıdı Yatağanlar, kalkanlar güneşin aksiyle parlıyordu


- Bizimkiler ! Bizimkiler!


diye bağırarak uyandı Doğruldu Üstündeki kertenkeleler kaçıştılar Limana baktı Hakikaten kalenin karşısına bir donanma gelmişti Kadırgaların, yelkenlerin, küreklerin biçimine dikkat etti Sarardı Gözlerini açtı Kalbi hızla çarpmaya başladı Ellerini göğsüne koydu Bunlar Türk gemileriydi Kenara yanaşıyorlardı Gözlerine inanamadı


"Acaba rüyam devam mı ediyor?" şüphesine düştü


Fakat uyanıkken rüya görülür müydü? Kanaat getirmek için elini ısırdı Yerden sivri bir taş parçası aldı Alnına vurdu Evet işte hissediyordu Uyanıktı Gördüğü rüya değildi O uyurken, donanma, burnun arkasından birdenbire zuhur etmiş olacaktı


Sevinçten, hayretten dizlerinin bağı çözüldü Hemen çöktü Kenara çıkan bölükler, ellerinde al bayrak kalenin etrafına doğru ilerliyorlardı Kırk senelik bir beklemenin son azmiyle davrandı Birden kemikleri çatırdadı Badem ağaçlarının çiçekli gölgeleriyle örtülen yoldan yürüdü


Kenara doğru koştu Koştu Koştu Karaya çıkan asker, ak sakallı bir ihtiyarın kendilerine doğru koştuğunu görünce:


- Dur! Diye bağırdılar


İhtiyar durmadı; bağırdı


- Ben Türküm, oğullar, ben Türküm! -


Askerler onun yaklaşmasını beklediler İhtiyar, Türklerin yanına yaklaşınca önüne ilk geleni tutup öpmeye başladı Gözlerinden yaşlar akıyordu Haline bakanların hepsi müteessir olmuştu Biraz heyecanı sükun bulunca ona sordular:


- Kaç yıldır esirsin ?


- Kırk! -Nerelisin ?


- Edremitli


- Adın ne?


- Kara Memiş


- Kaptan mıydın?


- Evet


- İhtiyarın etrafındaki askerler birbirine karıştı Bir çığlık koptu


- "Beye haber verin ! Beye haber verin !" diye bağrışıyorlardı


İhtiyarın kollarına girdiler Kuş gibi deniz kenarına uçurdular Bir sandala koydular Büyük bir kadırgaya çıkardılar Askerin içinde onun menkıbelerini bilmeyen, şöhretini duymayan yoktu Biraz güvertede durdu Sevinçten kırk senedir hasret kaldığı vatandaşlarını görmekten, şaşırmış, aptallaşmıştı Ayağına bir çakşır geçirdiler


Sırtına bir kaftan attılar Başına bir kavuk koydular


- Haydi Bey'in yanına ! dediler


Kendini kadırgaya getiren askerlerle beraber büyük geminin kıçına doğru yürüdüKara palabıyıklı, sırmalı esvabının üzerine demir, çelik zırhlar giymiş, iri bir adamın karşısına durdu


- Sen kaptan Kara Memiş misin?


- Evet, dedi


- Hızır Aleyhisselamın geçtiği yerlerden geçen sen misin?


- Benim


- Doğru mu söylüyorsun?


- Ne yalan söyleyeceğim?


- Aç bakayım sağ kolunu !


İhtiyar, kaftanının altından kolunu çıkardı Sıvadı Bey'e uzattı Pazusunda haç şeklinde derin bir yara izi vardı Bu yarayı, gecesi altı aya süren bir adadan karısını kaçırırken almıştı Bey ellerine sarıldı Öpmeye başladı


- Ben senin oğlunum ! dedi


- Turgut musun?


- Evet


İhtiyar esir sevincinden bayılmıştı Kendine gelince oğlu ona:


- Ben karaya cenk için çıkıyordum Sen gemide rahat kal, dedi Eski kahraman kabul etmedi:


- Hayır Bende beraber cenge çıkacağım


- Çok ihtiyarsın baba


- Fakat kalbim kuvvetlidir


- Rahat et! Bizi seyret!


- Kırk senedir dövüşe hasretim Oğlu:


- Vurulursun! Vatana hasret gidersin! diye onu gemide bırakmak istedi Kara Memiş, o vakit birdenbire gençleşmiş bir kaplan gibi doğruldu Duramıyordu Kalkan, kılıç istedi Sonra geminin kıçında sallanan sancağı göstererek:


- Şehit olursam bunu üzerime örtün!


- Vatan, al bayrağın dalgalandığı yer değil midir? Dedi