İşte!Çanakkale Destani...

"Ben size taarruzu emretmiyorum, ölmeyi emrediyorum Biz ölünceye kadar geçecek zaman zarfında yerimize başka kuvvetler gelir, başka komutanlar hakim olabilir"

- Mustafa Kemal, 25 Nisan 1915, Conkbayırı

"Benimle beraber burada muharebe eden bütün askerler kesin olarak bilmelidir ki, bize verilen namus görevini eksiksiz yapmak için bir adım geri gitmek yoktur Uyku, dinlenme aramanın, bu dinlenmeden yalnız bizim değil, bütün milletimizin sonsuza kadar mahrum kalmasına sebep olacağını hepinize hatırlatırım"

- Mustafa Kemal, 3 Mayıs 1915, Arıburnu

Azman Dede Balıkesir'de son gömdüğümüz Çanakkale gazisi, İvrindi'nin Mallıca köyünden 104 yaşında Azman Dede idi Gençliğinde iki metreyi aşkın boyu, dev görünümüyle insan azmanı sayılmış, herkes ona azman demeye başlamış, soyadı kanunu çıkınca da Azman soyadını almıştı Esas ismi adeta unutulmuştu Yıllar önce bir yerel araştırma sırasında Mallıca köyü kahvesinde kendisiyle görüştüm Kulakları ağır işitiyordu Köylülerden biri yardımcı oldu Benim sorduklarımı kulağına bağıra bağıra söyledi Onun sesine alışkın olduğundan anladı, sorduklarımı cevapladı Söz Çanakkaleye geldiğinde o koca ihtiyar sarsıla sarsıla, hıçkırıklar içinde ağlamaya başladı Kendi zor duyduğu için kan çanağına dönen gözleriyle bize de duyurmak için bağıra bağıra anlatmaya başladı:

- "Bir hücum sırasında bölük erimişti Yüzbaşı telefonla takviye istedi Gece yarısı siperleri takviye için istediğimiz askerler geldi Hepsi askere yeni alınmış gencecik insanlardı

Ama içlerinde daha çocuk denecek yaşta üç-dört asker vardı ki hemen dikkatimizi çekti Bölüğü düzene soktum Yüzbaşı gelenlerle tek tek ilgileniyor, karanlıkta el yordamıyla üstlerini başlarını düzeltiyor, sabah yapılacak olan süngü hücumuna hazırlıyordu Sıra o çocuklara geldiğinde, o cıvıl cıvıl şarkı söyleyerek gelen çocuklar birden çakı gibi oldular Yüzbaşı sordu: "Yavrum siz kimsiniz?" İçlerinden biri: "Galatasaray Mektebi-Sultanısı talebeleriyiz Vatan için ölmeye geldik!" diye cevap verdi

Gönlüm akıverdi o çocuklara Bu savaş için çok küçüktüler Daha süngü tutmasını bile bilmiyorlardı Onlarla ilgilendim "Mermi böyle basılır Tüfek şöyle tutulur Süngü böyle takılır Düşmana şöyle saldırılır!" diye Onları karşıma alıp bir bir gösterdim Siperlerin arkasında ay ışığında sabaha kadar talim yaptık Gün ışımadan biraz dinlensinler diye siperlere girdik Ortalık hafif aydınlanır gibi olunca hep yaptıkları gibi düşman gemileri gelip siperlerimizi bombalamaya başladılar Yer gök top sesleriyle inliyordu Her mermi düstüğünde minare gibi alevler yükseliyor, birgün önce ölenlerin kol, bacak, el, ayak gibi parçaları havaya kalkan toprakla siperlere düşüyordu Mermiler üzerimizden ıslık çalarak geçiyordu Siperler toz duman içinde kalmıştı Bir ara yüzbaşı "Azman, yandık!" diye siperin köşesini işaret etti O şarkı söyleyerek sipere gelen, sanki çiçek toplarmış gibi neşeli olan o çocuklar, siperin bir köşesinde sanki bir yumak gibi birbirine sarılmış tir tir titriyorlardı Çocuklar harbin gerçeği ile ilk defa karşılaşıyorlardı Ürkmüşlerdi Yüzbaşı yandık demekte haklıydı Muharebede bir ürküntü panik meydana getirebilirdi


Tam onlara doğru yaklaşırken içlerinden biri avaz avaz bir marş söylemeye başladı! "Annem beni yetiştirdi bu yerlere yolladı Al sancağı teslim etti Allaha ısmarladı Boş oturma çalış dedi, hizmet eyle vatana Sütüm sana helâl olmaz, saldırmazsan düşmana"


Baktım hemen biraz sonra ona bir arkadaşı daha katıldı

Biraz sonra biri daha Marş bitiyor yeniden başlıyorlar Bitiyor bir daha söylüyorlar Avaz avaz! Gözleri çakmak çakmak

Hücum anı geldiğinde hepsi süngü takmış, tüfeklerine sımsıkı sarılmış, gözleri yuvalarından fırlamış, dişler kenetlenmiş bekliyorlardı O an geldi

Birden yüzbaşı "Hücum!" diye bağırdı Bütün bölük, bütün tabur, bütün alay cephenin her yerinden fırladık İşte tam o anda, tam o anda, o çocuklar kurulmuş gibi siperlerden fırlayıverdiler İşte o an Tam o an bir makinali yavruları biçiverdi Hepsi sipere geri düştüler Kucağıma dökülüverdiler Onların o gül gibi yüzleri gözümün önünden gitmiyor Hiç gitmiyor! İşte ben ona ağlıyorum, o çocuklara ağlıyorum!"

Azman dede ağlıyordu Ben ağlıyordum Kahvede kim varsa ağlıyordu Kahveci gözyaşları içinde bize çay getirdi Eğildi: "Azman dede hep ağlar Niye ağladığını bügün ilk defa anlattı" Dedi

DÜNYA TARİHİNİN NORMANDIYA ÇIKARMASINDAN (2DÜNYA SAVAŞI) SORA EN BÜYÜK KARA ÇIKARMASI VE TÜRK TARİHİNİN EN BÜYÜK SAVUNMA SAVAŞI OLAN VE YİNE TARİHE KAHRAMAN ATALARIMIZIN ALTIN HARFLERLE YAZDIĞI SAYISIZ ZAFERLERDEN VE BU ZAFERLERİN EN PARLAKLARINDAN OLAN ÇANAKKALE ŞAVAŞINI YETERİNCE DÜNYAYA TANITAMADIĞIMIZI DÜŞÜNMEKTEYİM Kİ BU SAVAŞIN DÜNYADA ÖZELLİKLEDE İNGİLTEREDE PEK ÇOK SİYASİ SONUCU OLMUŞTUR




kahraman ecdadımızın ruhları şad olsun