- Hz. Peygamber (S.A.V)’İn Gülümsemesi

Bir gün Resulullah (sav) gülümseyerek göğe bakıyordu, bir adam Hazretin gülmesinin sebebini sorunca Resulullah (sav) şöyle buyurdular: “Evet göğe bakıyordum, iki melek, kendi yerinde ibadetle meşgul olan mümin bir kulun gece gündüz yaptığı ibadetlerinin mükafatını yazmaları için yeryüzüne indiler, fakat onu, hasta olduğundan dolayı ibadetgahında bulamayınca göğe çıkıp Hak Teala’ya şöyle arz ettiler: “Ey Rabbimiz! Biz o mümin kulun ibadetini yazmak için her zamanki gibi onun ibadetgahına gittik, fakat onu orada bulamadık, hasta yatağına düşmüştü”

Allah-u Teala, o meleklerin cevabında şöyle buyurdu: “O mümin kul, hasta yatağında olduğu sürece, her gün ibadetgahında olduğu zaman ona yazdığınız her günün sevabı miktarınca ona sevap yazın Hasta yatağında olduğu müddetçe onun hayır amellerinin mükafatı bana aittir; onun mükafatını ben vereceğim” (1)

Hz Ali (as) şöyle buyuruyor: “Bir gün Resulullah (sav) istirahat halinde idi Oğlu İmam Hasan su istedi Resulullah (sav) de bir kaba biraz süt sağıp onu Hasan’a (as) verdi Hüseyin (as) bu durumu görünce sütü almak için yerinden kalktı Ama Resulullah (sav) ona mani olup sütü Hasan’a verdi Bu durumu görünce şöyle dedim: “Ya Resulellah! Güya Hasan’ı daha çok seviyorsun” Resulullah cevaben buyurdular ki: “Hayır, öyle değildir Benim Hasan’ı savunmamın sebebi, öncelik onun hakkı olduğu içindir Çünkü O, daha önce su istemişti, sıraya riayet etmek gerekir” (2)

Resulallah (sav) bir gece zevcesi Ümmü Seleme’nin evinde idi Gece yarısı uykudan kalkıp evin karanlık bir köşesinde dua ve ağlamakla (Allah’a yalvarıp yakarmakla) meşgul oldu Ümmü Seleme, Resulallah (sav)’ı yatağında görmeyince kalkıp onu aramaya koyuldu Bir de baktı ki Resulallah (sav) evin karanlık bir köşesinde durup ellerini göğe kaldırmış, ağlayarak Allah’a şöyle yalvarıp yakarıyor:

“Allah’ım! Bağışladığın nimetleri benden esirgeme Beni, düşmanların bana gülme vesilesi kılma, kıskançları bana musallat etme

Allah’ım! Beni kurtardığın kötülük ve çirkinliklere geri çevirme

Allah’ım! Beni hiçbir zaman ve hiçbir an kendi başıma bırakma; kendin beni her şeyden ve her afetten (beladan) koru”

Ümmü Seleme Resulullah (sav)’in bu durumunu görünce ağlayarak kendi yerine döndü Resulullah (sav) Ümmü Seleme’nin ağlama sesini duyunca, ona doğru gidip ağlamasının sebebini sordu

Ümmü Seleme şöyle dedi:

“Ya Resulallah! Senin ağlaman beni ağlattı Sen neden ağlıyorsun? Siz Allah katında olan onca büyük makam ve yakınlığınıza rağmen Allah’tan böyle korkuyorsunuz, Allah’tan bir an bile sizi kendi başınıza bırakmamasını istiyorsunuz, o halde vay bizim halimize!”

Resulallah (sav) onun sözüne karşılık şöyle buyurdular:

“Nasıl korkmayayım, nasıl ağlamayayım, nasıl kendi akıbetimden korkmayayım, nasıl kendi makam ve mevkime güveneyim! Oysa ki Allah Teala, Hz Yunus’u bir an kendi haline bıraktı ve onun başına gelmemesi gereken şey geldi!” (3)

Ümmü Seleme şöyle diyor:

Peygamber (sav)’in huzurunda idik Meymune isminde olan hanımlarından birisi de orada idi Bu esnada âma (kör) olan İbn-i Ümmü Mektum Resulullah’ın huzuruna geldi Resulallah (sav) bana ve Meymune’ye; “İbn-i Ümmü Mektum’un karşısında hicabınızı (kendinizi) koruyun”

Ya Resulallah, o âma değil midir, hicaplı olmamızın ne anlamı vardır? dediğimizde de şöyle buyurdular:

“Siz de mi körsünüz? Siz onu görmüyor musunuz?” (4)

İmam Sadık (as) şöyle buyuruyor:

“Sa’d bin Muaz’ın ölüm haberini Resulallah (sav)’e verdiklerinde, Hazret kalkıp ashabıyla birlikte onun evine gittiler Resulallah’ın emri ile Sa’d’a gusül verdiler Gusül ve kefenleme işleminden sonra onu bir tabuta bırakıp defnetmek için kabristana götürdüler

Cenazeyi teşyi ederken Resulallah (sav) yalın ayak ve abasız hareket ediyordu, kabrin yakınına ulaşana dek bazen tabutun sağ, bazen de sol tarafını tutuyordu Resulallah (sav)’in bizzat kendisi kabrin içine girip cenazeyi kabre bıraktı; taş, tuğla ve diğer şeylerin getirilmesini emretti Daha sonra mübarek elleriyle cenazenin üzerini kapatıp onun üzerine toprak döktüler

Bu esnada Sa’d’ın annesi kabrin kenarına gelerek şöyle dedi: “Ey Sa’d ! Cennet sana kutlu olsun”

Resulallah (sav) bu sözü ondan duyar duymaz şöyle buyurdular: “Ey Sa’d’ın annesi !Sus! Allah adına bu kadar kesin ve yakin ile konuşma Şimdi Sa’d kabir azabına duçar olmuştur ve bundan dolayı eziyet görür”

Daha sonra kabristandan geri döndüler Hz Peygamber’le birlikte olan halk şöyle dediler: “Ya Resulallah ! Sa’d için yaptığın işleri şimdiye kadar hiç kimse hakkında yapmamışsınız Ayak yalın, abasız onun cenazesini teşyi ettiniz; tabutun bazen sağ bazen de sol tarafından tutuyordunuz !”

Resulullah (sav) onların cevabında şöyle buyurdular:

“Melekler de abasız ve ayakkabısız idiler; ben de onlara uydum, elim Cebrail’in elinde olduğundan dolayı o tabutun neresinden tutuyorduysa ben de o tarafından tutuyordum”

Halk bu sözleri duyunca şöyle dediler:

“Ya Resulallah ! Sa’dın cenazesine namaz kıldınız, mübarek ellerinizle onu kabre bıraktınız, kabri kendi elinizle düzelttiniz, yine de kabir Sa’d’ı sıktı mı diyorsunuz?”

Resulallah (sav) cevaben: “Evet, kabir azabına duçar oldu Çünkü o, evinde kötü ahlaklı idi, kabir azabı bundan dolayı idi” (5)

Hz Ali (as), Hz Peygamber-i Ekrem (sav) tarafından O’na bir gömlek almak için çarşıya gitmekle görevlendi Hz Ali (as) da çarşıya gidip on iki dirheme bir gömlek alarak eve döndü

Resulallah (sav): “Bu gömleği kaça aldın?” diye sordu

Hz Ali: “On iki dirheme” dedi

Resulallah (sav): “Bu gömleği öyle sevmiyorum, bundan daha ucuzunu istiyorum Acaba satıcı bunu geri almaya hazır olur mu?” buyurdu

Hz Ali (as) şöyle diyor: Gömleği alıp çarşıya döndüm, Peygamber’in isteğini satıcıya ilettim, satıcı da kabul etti Parayı alıp Peygamber (sav)’in yanına döndüm Bir gömlek almak için Resulullah (sav) ile birlikte çarşıya doğru hareket ettik Yolun yarısında Resulullah (sav)’ın gözü, ağlayan bir cariyeye ilişti Resulallah (sav) onun yanına gidip; “Neden ağlıyorsun?” diye sordu Cariye cevaben şöyle dedi “Ev sahibi bana dört dirhem verdi, bir şeyler almak için beni çarşıya gönderdi Fakat ben parayı nasıl kaybettiğimi bilemiyorum, şimdi eve dönmekten korkuyorum”

Resulallah (sav) on iki dirhemden dört dirhemi cariyeye verdi ve; “İstediğin şeyleri al ve eve dön” diye buyurdular

Resulallah (sav) Allah’a şükredip çarşıya doğru hareket etti, çarşıdan dört dirheme bir gömlek alıp giydi Eve döndüğünde, yol üzerinde bir çıplağı görünce gömleğini çıkarıp ona verdi Kendisi tekrar çarşıya geri döndü, yine dört dirheme bir gömlek alıp giydi ve eve doğru hareket etti Yolun yarısında yine aynı cariyeyi üzüntülü ve şaşkın bir halde gördü Bunun üzerine; “Neden evinize gitmedin?” diye sordu

Cariye: “Ya Resulallah, gecikmişim, beni dövmelerinden korkuyorum” dedi

Resulallah: “Gel birlikte gidelim, evinizi bana göster ben affetmeleri için aracı olurum” buyurdu

Resulallah (sav) o cariye ile birlikte yola koyuldu Evlerine yetiştiklerinde cariye; “İşte bu bizim evdir” dedi

Resulallah (sav) kapının arkasından yüksek bir sesle; “Ey ev sahibi! Selam’un- aleykum” dedi Bir cevap gelmedi Tekrar ikinci kez selam verdi, yine bir cevap duyulmadı Üçüncü kez bir daha selam verdiğinde; “Aleyke’s- selam ya Resulallah ve rahmetullahi ve berekatuh” diye cevap verdiler

Resulallah (sav); “Neden ilk defa cevap vermediniz? Acaba benim sesimi duymadınız mı?” diye sordu

Ev Sahibi; "İlk defasında duyduk, senin olduğunu bile anladık" dedi

Resulallah (sav): “ Öyleyse neden geç cevap verdiniz?” diye sordu

Ev sahibi: "Senin sesini bir kaç defa duymak istedik" dedi

Resulallah (sav): “Sizin bu cariyeniz gecikmiştir, onu muahaza etmemeniz (cezalandırmamanız) için size ricaya geldim” dedi

Ev sahibi: "Ya Resulallah! Sizin mübarek ayağınızın hürmetine bu cariye artık şimdiden azattır (hürdür)" dedi

Daha sonra Resulallah (saa) kendi kendisine şöyle dedi: “Allah’a şükür, ne de bereketli on iki dirhemdi! İki çıplağı örttü, bir köleyi ise azat etti” (6)