Bir Gün Sormuşlar Ermişlerden Birine

Bir gün sormuşlar ermişlerden birine, "Sevginin sadece sözünü edenlerle,
Onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?" "Bakın göstereyim" demiş ermiş

Önce sevgiyi dilden gönüle indirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra
hazırlamış Hepsi oturmuşlar yerlerine derken, tabaklar içinde sıcak
çorbalar gelmiş Arkasından da derviş kaşıkları denilen bir metre boyunda
kaşıklar Ermiş: "Bu kaşıkların ucundan tutup öyle yiyeceksiniz" diye de
bir şart koşmuş "Peki" demişler ve içmeye teşebbüs etmişler Fakat o
da
ne? Kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan götüremiyorlar
ağızlarına En sonunda bakmışlar beceremiyorlar, öylece aç kalkmışlar
sofradan

Bunun üzerine "Şimdi" demiş ermiş "Sevgiyi gerçekten bilenleri
çağıralım yemeğe" Yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen ışıklı insanlar
gelmiş oturmuş sofraya bu defa "Buyrun" deyince, her biri uzun boylu
kaşığını çorbaya daldırıp, karşısındaki arkadaşına uzatarak içirmiş
Böylece her biri diğerini doyurmuş ve şükrederek kalkmışlar sofradan

"İşte" demiş ermiş: "Kim ki hayat sofrasında yalnız kendini görür ve
doymayı düşünürse, o aç kalacaktır Ve kim arkadaşını düşünür de
doyurursa, o da arkadaşı tarafından doyurulacaktır
ŞÜPHESİZ, HAYAT PAZARINDA DAİMA SEVGİYİ PAYLAŞANLAR KAZANÇTADIR"