Babamdan Ne Mi Öğrendim

Ben babamdan uçurtma yapmasını öğrendim Kolay iş değildir ! Emek ister, özen ister, dikkat ister, sevgi ister

Rastgele sopalarla uçurtma yapılmaz

Bir matematiği vardır o işin, bir geometrisi

Herhangi bir kağıt da kullanılmaz

Dandik olur

Ama benim babamın uçurtmaları, yani onun bize yaptıkları

Onlar şahaneydi

Uzak gökyüzünde süzülürken bile ayırt edilirdi

Hep en en tepelere yükselirdi

Ben babamdan sapan yapmasını öğrendim

Apartman çocuğu değiliz herhalde!

Hani ‘‘Y'' şeklinde olur, ucunda da bir lastiği bulunur, taş takarsın arasına, gerersin ve fırlatırsın uzağa

Bir kız çocuğunun neden sapan atmaya meraklı olduğunu ben bilemem

Ama hala bayılırım

Kuş vurmak olmaz tabii

Ama sağa sola çekip çekip bırakmak da insana tuhaf bir keyif verirdi

Babam, bana o işin inceliklerini de öğretti



Bir de suda taş kaydırmak var tabii

Kol gücü?

Hayır, maharet orada değil

Sadece taşı suya paralel fırlatabilmekte de değil

Önce adam gibi taşı bulacaksın Ayşe

Aslında hayatta her şeyin adam gibisini bulmaya bakacaksın

Adamın da

İnsanın da

Taşın da

Kaymak gibi yassı bir şey olursa, daha kolay seker

İlkinde olmayabilir ama vazgeçmeyeceksin, deneyeceksin

Bir daha Bir daha



Ben dünyanın kendi ekseni etrafında döndüğünü de babamdan öğrendim

Unutamamamın nedeni, onun o muazzam anlatma şekliydi

Portakala bir şiş takmıştı

Ben anladıktan sonra o dünyayı birlikte yemiştik!



Ve tabii insan hayatının en önemli evrelerinden birini, bisiklete binmeyi de ben ondan öğrendim

Hüdaverdi'mi nasıl unutabilirim

Kırmızı Hüdaverdi'mi

Birkaç gün süreyle 4 tekerlekle dolaşan bisikletimin bir süre sonra iki tekerleğini kaybetti, çünkü babam karar vermişti:

‘‘Benim aslan kızım, bebekler gibi dört tekerliğe değil, adam gibi iki tekerliye biner''

Onun sayesinde yaptım, becerdim



Ve yüzmeyi

Bana yüzmeyi de babam öğretti

Kızlar gibi kibar kibar kurbağalama yüzmeyi değil, adam gibi kulaç atmayı, kulaç atarken kollarımı kırmamayı

Kolumun altından nasıl nefes alacağımı

Ve tabii dalmayı

Bana dalmayı da o öğretti

Pek kıymetli Omega saatini atardı Akdeniz'in derin sularına, o metal saat, o berrak sularda kıvrıla kıvrıla dibe düşerdi

Onun bana güvenmesi acayip gurur verirdi

Cup dibe dalardım ve babamın balık kızı olarak saatini çıkarırdım



Ruhumdaki göçebelik, babamdan mirastır

Gezmeyi, seyahat etmeyi

Atlaslarla iyi geçinmeyi, haritaları didik didik etmeyi ondan öğrendim

Ülkelerin başkentlerini de sayesinde ezberledim

Araba seyahatlerindeki en favori oyunumuzdu

Hadi söyleyin bakalım nedir Ruanda'nın başkenti?



Ama belki de en çok eğilip bükülmemeyi öğrendim ondan

Babam gururludur, burnundan kıl aldırmaz

Kimseye eyvallah demez

Bazen grileri yok diye kızarım ona içimden

Ama aslında gizli gizli hoşuma gider

Onun bu hali

Ve sanırım kocamın da babam gibi olmasını isterim

Bütün kızlar gibi



Ve bunca zaman sonra ne mi öğrendim babamdan?

Şunu:

Onu yeteri kadar tanımadığımı!

Aslında babası bile olsa bir insanın bir insanı çözmesinin mümkün olmadığını

Bir hayat yetmiyor yani

Hani hep ‘‘Tanıyoruz, biliyoruz, çözdük!'' zannediyoruz ya, annelerimizi, babalarımızı, kardeşlerimizi, ablalarımızı

Nah öyle!


Babama dair son cümle:


İkimizden biri bu dünyadan göçene kadar birbirimizi daha çok tanıyabilmemiz dileğiyle




Ayşe Arman