Alabora

Seni, tüm bildiklerimi ve yaşadıklarımı unutacak, unutmayı göze alacak kadar sevdim

Bir zamanlar sevgiye, mutluluğa, aşka inanmazdım ben

Tüm okyanusların bilinmez coğrafyasında tek başına duran, henüz keşfedilmemiş bir gemi gibi duran yaşamımı alabora ettin, öğrendiğim en güzel şeydin sen

Öylesine dolup taşıyordu ki kalbim, o ansızın çıkıp gelen varlığınla, sevginlekimse olmasın istiyordum etrafımda, kimseyle konuşmak istemiyordum

Çalışmak, uğraşmak, bir şeyler için çabalamak bana göre değildi artık; çünkü artık geçmişte yaşadığım ve öğrendiğim ve günlük yaşamımda yapmaya devam ettiğim monoton olan hiçbir şeyin önemi yoktu seninle tekrar, yeniden başlayan hayatımda

Her şey fani, her şey dünyevi görünürken gözüme; bir tek sen vardın, baktığım her yerde

Gördüğüm her şeydeSoluduğum nefeste, duyduğum her seste

Tüm dünyam seninle, senin benliğinle dolmuştu artık

Eski yaşantıların, anıların ve aşkların artık bir değeri ve önemi yoktu

Bu yüzden, tüm bildiklerimi ve yaşadıklarımı unutacak, unutmayı göze alacak kadar sevdim seni

Bu gözü dönmüş, bu her şeyi göze alabilen, karşısına çıkan her engele korkusuzca meydan okuyabilecek olan benliğim korkutuyordu beni

Asıl korktuğum sensiz kalmaktı, yalnız kalmak değil

Bir bütündük ikimiz, sen olmadığında bir yanım hep boş kalıyordu

O kadar korkutuyordu ki beni sensiz kalıp, boşluğa düşme düşüncesi; sensiz bir an bile geçmesin, hep yanında olayım, hep yanımda ol istiyordum

O kadar farklı bir boyutta, o kadar mutlu ve huzurlu yaşıyorduk ki ikimiz; sanki koca dünyada bizden başka kimseler yoktu

Bir deniz fenerine kapanmak ve ömrümün sonuna kadar orda yaşamak isterdim seninle

Ama bir gün ansızın o büyü bozuldu; o korktuğum, kaçtığım, düşünmek bile istemediğim sensiz kalma düşüncesi benliğimi ve her tarafımı sarmıştı artık

Hiç olmadığın kadar sessizdin ve yoktun

Hiç olmadığım kadar sensizdim ve yoktum
Artık sen olmadığın için ben de yok olmak istiyordum, ama yapamadım

Sen beni sensiz bıraksan da, ben kendimi sensiz bırakamadım

Ben iç çektiğim her yalnızlık isyanında seni yine yaşadım

Bir deniz fenerine kapattım kendimi, geceleri nöbet tutuyorum karanlık bir ıslaklığa doğru

Fenerin ışığı her yandığında ve yakamoz misali denize yansıdığında, yine seni hatırlıyorum

Ve hala

Seni tüm bildiklerimi ve yaşadıklarımı göze alabilecek kadar seviyorum