Meğer Ne Çokmuşsun Bende

içimdeki onca kalabalığa rağmen yalnızımMeğer ne çokmuşsun bendeSen gittiğini sandın değil mi?Ben de öyle sanmıştımAma hayırHer şeyinle kalmışsın, giden sadece bedenin olmuşRuhun bende kalmış, gözlerin bendeHasretin bende kalmış, özlemin bendeSen bende kalmışsın, ben yalnızlığın içinde

Gözlerinin karasında şimdi gecelerimSusuşlarının sessizliğinde hayallerimSessiz çığlıklar biriktiriyor yüreğimYağmura inat akıyor gözyaşlarımEngel olamıyorum, engel olmak istemiyorumYüreğimdeki bulutların resmidir onlarOnlar katıksız bir sevdanın isimsiz şahitleridirDokunamam ki onlaraOnlar, bana senden tek hatıra

Yağmur yağıyor bugün yineYüreğimin en kuytu köşelerine vuruyor damlalarıSen de böyle bir günde gitmiştinYine yağmur yağıyordu, yağmura karışıyordu gözyaşlarımSen anlamıyordun sevgiliYüreğimden akanları yağmur sanıyordunBir sevda daha yağmura karışıyordu ve damla damla eriyordu aşkGözlerimizin önünde bir bitiş sahneleniyordu ve son perdeyi oynuyorduk ikimizPeki ama neden bu kadar zordu "Hoşçakal" demek?Zordu ; çünkü senden sonra "Hoşça" kalmak mümkün müydü sevgili, mümkün müydü?

Sen yüreğimde, yüreğim avuçlarımda şimdiYaşanmamış zamanlar, can çekişen umutlar kaldı bu sevdadan geriye

Şimdi gitmelerin ve bitmelerin mevsimiYüreğimi alıp gidiyorum ben deYalnızlığımı da yoldaş yapıyorum kendimeNereye mi?Yağmurların hiç durmadan yağdığı en uzak sahillereBelki , belki oralarda, bu sevdanın şahitleri, yağmura anlatırlar sevdamı, benim sana anlatamadıklarımı



Alıntı