Mevsim Bahar

Birgün kasamızın küçük patikasından yukarıya doğru tırmanıyordum Yanıma solgun yüzlü, on-onbir yaşlarında küçük bir çocuk geldi ve bana:


_Abla, size birşey sormak istiyorum, izin verir misiniz? dedi Ben de ona gülümseyerek:



_Tabi sorabilirsin! dedim Gözleri bir anda pırıl pırıl oldu ve:



_Ben, şeyy, cennete bir mektup göndermek istiyorum! Bana bunu nasıl yapabileceğimi söyleyecek kimsem yok Acaba siz bana yardımcı olabilir misiniz?



Çok şaşırmıştım Öyle ümit dolu, öyle yalvaran gözlerle bakıyordu kiArdından devam etti:



_Bana yardım ederseniz size anneme yazdığım bu mektubu



okuyabilirim Tabi eğer bunu isterseniz!



Gözlerim dolmuştu Bir an duraksadım ve:



_Belki de sana yardım edebilirim küçük dedim Dudaklarında öyle bir gülümseme belirdi ki hala aklımda



_Çok teşekkür ederim, gerçekten çok teşekkür ederim Emin olun size büyüdüğümde mutlaka bu iyiliğinizin karşılığını ödeyeceğim



_Hayır küçük, benim için hiçbir şey yapmana gerek yok Sadece annenin mezarının nerede olduğunu söyle bana, bu yeterli!



_Aaa, evet tabi kiii! Ama önce size mektubu okumak istiyorum Bunu istiyor musunuz?



_Sen bilirsin, bu özel bir şey olmalı



_Evet çok özel ama size okumak istiyorum



_Peki öyleyse dedim ve yürümeye başladık Ardından da mektubu okumaya başladı:



Hani, bir zaman bacağını kırdığım için,

Çok kızdığın küçük bir masam vardı

Onu tamir etmek için çok uğraşmıştın hani

Şimdi o kırık masa benim tek arkadaşım

Şimdi ağlamakla geçiriyorum günlerimi

O kırık masanın başında

Bir de pencerem var tabi

Aa, o da ne penceremin önüne

Küçük, küçücük, zavallı bir güvercin kondu

Kim bilir kime ait

Kim bilir annesi nerden

Ben de ona benziyorum bir parça

Onun gibi zavallı, yapayalnız

Ama bu güvercin bence bir şeyleri işaret ediyor

Yoksa, yoksa bahar mı geliyor!

Aman Allah ım

Yoksa, kışın o soğuk o karanlık günleri bitiyor mu?

Lütfen, lütfen izin ver bana

Bir kaç dakika dışarıya çıkayım

Evet, evet bu masadan kalkmalı ve

Ve dışarıya çıkmalıyım



Şimdi geldim anneciğim

Seni beklettiğim,

Birkaç dakika da olsa mektubu geciktirdiğim için

Çok özür dilerim!

Bu birkaç dakikada ne çok şey gördüm bir bilsen

Bir bilsen anneciğim,

O kuş cıvıltıları,

O yumuşacık güneş ışınları

Ve hiçbir zaman bana arkadaşlık etmemiş olan

Hayalimdeki sevgili arkadaşlarımın kahkahaları ile,

Sen gittiğinden beri

Benden nefret eden babamın bakışları,

O kadar farklı ki birbirinden

Hayat bu mu anneciğim

Hayat baharda kış yaşamak mı her zaman

Hani, bana kardeşlik, mutluluk hikayeleri anlatırdın,

Hani hep bahardan, onun güzelliklerinden bahsederdin!

Çiçeklerden

Yemyeşil çimenlerden

Ve onların üzerinde zıp zıp zıplayan

Bembeyaz tüylü keçilerden

Sen gittiğinden beri

Bunları anlatan kimse yok bana

Aslında kimsenin,

Anlatacağı hiçbir şey yok!

Halbuki benim o kadar çok var ki!

Ama kime, nasıl anlatırım?

Nasıl paylaşırım şu küçücük kalbime sığmayan

Kocaman sevgiyi

Nasıl paylaşırım senin sevgini

Hem, kim dinler kii beni

Kim umursar

Şimdi yanımda olsaydın

Ki herhalde yanımdasındır!

Herhalde bu güzel bahar gününde

Benim bu karanlık odada

Bu kırık masanın başında

Yalnız başıma oturmama

Asla izin vermez

"Hadi birlikte dolaşmaya çıkalım" derdin

Ben sevinçle boynuna sarılır

Öpücüklere boğardım seni

Sonra birlikte küçük tepemize tırmanır,

Orada ıslak çimenlerin üstüne otururduk

Başımızı gökyüzüne kaldırır

O sonsuz maviliği seyre dalardık

Senin dizine koyardım başımı sonra

Ama sen yoksun kii

Belki birlikte en mutlu olacağımız zamanlarda

Beni bırakıp gittin

Yoksa orada burda olduğundan daha fazla mı mutlusun?

Orda bahar geldi mi bilmem ama

Burda bahar geldi

Kimi canlılar yaşamına başladı yeniden,

Rengarenk çiçekler açtı,

Tabiat hayata döndü anneciğim,

Kış günlerinin bitişi

Yeniden hayata döndürdü onları

Sen kışın bittiğinin farkında değil misin yoksa?

Kış bitti anneciğim,

Sen niye hala hayata dönmüyorsun?

Orda mevsim hep bahar mı yoksa

Kış geldiğinde burda solacağından mı korkuyorsun?

Yoksa, yoksa bıktın mı bahardan?

Yoksa orda hiç mi bahar gelmiyor?

Özledin mi?

Öyleyse buraya gel

Yeniden mutlu olalım

Seninle birlikte hayata yeniden başlayalım

Korkuyor musun yoksa?

Orda bahar geldi mi bilmem ama

Burda çoktan geldi ve SENİ BEKLİYOR!



Mektubu bitirdiğinde annesinin mezarına ulaşmıştık Gözlerimdeki yaşları göstermemek için arkamı döndüm Ağladığımı anlamış olacak ki:



_Özür dilerim, böyle olacağını bilseydim okumazdım Sizi üzdüğüm için affedin beni



_Ben önemli değilim küçük, şimdi bunun hiç önemi yok!



Ve devam ettik yürümeye Annesini isminin yazılı olduğu mezar taşını gördüğünde, hıçkırıklara boğuldu O güne kadar hiç böyle içten ağlayan birini görmemiştim Onun bu halini gördüğümde ben de dayanamadım ve ağlamaya başladım Sonra onu annesiyle baş başa bıraktım Ağlamayı bırakmış, gözlerini hiç ayırmadan mezar taşını izlemeye koyulmuştu Her tarafta bir ölüm sessizliği vardı Sanki az önce cıvıl cıvıl olan doğa birden bire sus pus olmuştu Birazdan elindeki yeşil zarfı toprağın üzerine bıraktı ve yanıma geldi Gülümsemeye çalışarak:



_Mutlu olmalısın, sen cennete mektup gönderen ilk insansın! dedim O da gülümsemeye çalışarak:



_İsterseniz bu oyuna devam etmeyelim dedi Çok şaşırdım ve:



_Nasıl yani, ne demek istiyorsun sen küçük? dedim



_Cennete asla mektup gönderilemeyeceğini biliyorum aslında ben



O an şoka uğradım, yere eğildim ve çocuğa sıkıca sarıldım Sonra elinden tuttum ve geldiğimiz yoldan ikimiz de tek kelime konuşmadan geri döndük O günden sonra bir kaç kez daha karşılaştım çocukla ama ikimiz de nedense hep yere baktık ve hiç konuşmadık



Bir ay sonra çocuğun yağmurda fazlaca ıslanıp zatürree olduğunu öğrendim Evlerini buldum ama gittiğimde onu son kez görebilmek için çok geç kalmıştım Çocuğun o günkü gözyaşları geldi aklıma ve onun için sevindim Çünkü şimdi bir zaman mektup gönderdiği cennette, annesiyle birlikte Mevsim de BAHAR!