Abelard Ve Heloise'in Mektupları 2

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

aşk mektupları - aşk hikayeleri - yaşam hikayeleri

Abelard’dan Heloise’e

Keşke hiç yazmasaydın

Keşke ölüp gitseydi aşkın

Ölüp gitseydi de zaman alıp götürseydi benimkini de birlikte

Biricik umudumuz bu

Ne beyhude, ne nafile arar dururlar aşkı, erkeklerle kadınlar

Sanırlar ki, huzura kavuşacaklar,

mutlu olacaklar bulduklarında, ya da haz duyacaklar

Oysa biz bulmuştuk onu, yakaladık; ama nasıl da farklıyız

Sen de biliyorsun, ben de: Böyle bir aşk kaynağıdır acılarımızın

Böylesine yaşanmazsa aşk, aşk değildir

Öykünmedir, özentidir

Yapay bir güldür ancak

Öylece yaşayıp gider çoğu

Belki yaşayabilmelerinin tek yolu bu…

Zira bizim aşk diye bildiğimiz aşk,çekilmesi çok zor bir acı

Peki, amacı ne?

Bazen düşünüyorum da, aşk varlığımızın doğum sancısı

değil mi?

Ağına düşürdüğü biz sefil yaratıklar,

ya da insana olan aşkımızı Tanrı’ya yönelteceğiz

Az kişiye nasip olmuş bir yeniden doğuş bu

Böyle doğmak isterdim,

çünki aşkım ölümüm oldu benim

Şairlik taslamıyorum

Gerçek bu: Sen olmayan herşey için ölüyüm ben

Halini anlat diyorsun

İşte anlattım

Aslında biliyorum neyi merak ettiğini

Nerede yaşıyorum? Çalışıyor muyum? Yazıyor muyum?

Artık Aziz Gildas Manastırının başrahibi diyorlar bana

Biliyorsun manastır yalçın kayalıklarda

Hücremden dalgalar görünüyor, bakarsam

Bakıyorum, ama görmüyorum

Boğalar gibi saldırıyor azgın dalgalar,

serpintileri kadirşinas kumsala vuruyor

Güneş doğudan yükseliyor umutsuzca

ve boynu bükük, çekip gidiyor batıdan

Bulamıyorum… Güzellik canımı sıkıyor

Doğa avutmayı beceremiyor

Okurken seni düşünüyorum

Yalnızken sana dalıyor düşüncelerim

Dualarda bile aklım sende kalıyor

İşte halim böyle

Öyle abes ki, saklıyorum herkesten

Sen açığa çıkardın işte

Sebebi sen olduğuna göre,

Başka kime dökecektim içimi?

Düşmanımsın; kaçıyorum senden

And içtim unutacağım seni

Bu aşkın sonunu getiremeyeceğiz, anladım

Bu denli değerli bir şey solup gideceğine ellerimde,

en iyisi kestirip atmak dedim kendi kendime

Birbirimize veremediğimiz teselliyi,

felsefede, dinde arıyorum şimdi

Sana duyarlı olan yüreğimi yatıştırmaktı niyetim

Ama beceremedim

Tam tersi oldu: ayrılık, boşluk, sofuluk,

tutkuya daha da yaklaştırdı beni

Hergün seni unutacağım diye yeminler ediyorum,

sonra seni düşünürken kendime yakalanıyorum

Zaaflarıma kızıp köpürüyorum,

sonra iyi ki zayıfım diye şükürler ediyorum

Aşkımın mayalandığı yerin bir erdem yuvası olması,

ne amansız bir çelişki değil mi?

Uzun, ıssız saatlerde sesleniyorsun bana

O yalnızlık, yapayalnızlık, seni tuttuğu gibi yanıbaşıma getiriyor

Diyorum sana; düşmanımsın!

Gaddarlığına sığındığım, merhametsiz düşmanım…

Nefret ediyorum senden, sana aşığım

Senden soğumak için bütün yakarışlarım

Çünki biliyorum ki aşkımız için umut kalmadı

Oysa aşabiliriz tutkularımızı

Tanrı’ya yöneltebiliriz umutlarımızı

Nasılda cılız, ahlaksız, üstelik budalayız,

sevdamızı adayamazsak inancımıza

Yalnız o inanç koruyabilir bizi

Biz ki, sıradan bir yazgının –ve insanoğlunun-

bir darbesiyle savrulmuşuz, kopmuşuz,

inançtan başka kim birleştirebilir ikimizi?

Şimdi iki efendin var oysa

Bense ne kadar teslim olduysam da sana,

anılar bırakmıyor peşimi, senin kadar sadık metres gibi

“Efendim” diyordun bana

Kafanın içini işe yaramaz laflarla,

lüzumsuz sayılarla doldurduğum,

o saatleri hatırlıyormusun?

Ne söylediklerimi dinledin,

ne ben hissettiklerimi söyledim

Nasıl öğrettin öğretmenine gözlerinle dersini,

nasıl da hızlı öğrendi öğrencin, dudaklarınla birleşmeyi

Sen saflığınla, bense özgürlüğümle,

ödedik işte o derslerin bedelini,

benden intikam alınca dayın

Ha… Dayın diyorsam da gerçekten dayın mı bilmem

Ama bana öyle geliyor ki, kıskançlığı kan bağından değildi

Elde etmek istiyordu seni

Şu aşkın kudreti kaybolsa birden,

vuslatın tadını ansızın kaybettiğim gibi

Nasıl bir huzur, nasıl bir sükun olurdu,

o kasabın bana bağışladığı

Gel gör ki, iktidarsızlığım ihtirasımı kamçılayıp duruyor

Gövdem reddediyor arzularımı,

aklımsa hiçbir işe yaramıyor

Yalnızca işkence ediyor anılarınla

Hele bana ilk teslim oluşunu hatırladığımda,

mahvoluyorum…

Giyindiğim, kuşandığım, takındığım, taşıdığım,

herşey maskaralık!

Biliyorum; Tanrı da şahidimdir:

De ki, kendimizi de başkalarını da aldattık,

Tanrı’yı nasıl kandırırız? Miserere Nobis…

Bitmişim ben!

Merhametine sığınıyoruz

Not:Bu mektuplar Ronald Duncan tarafından oyunlaştırılmış ve Zeynep Avcı tarafından Türkçeye çevrilmiştir

Abelard ile Heloise'in birbirlerine Latince yazdıkları mektuplar aslında yedi tane

Abelard dört mektup, Heloise ise üç mektup göndermiş

Ronald Duncan eserinde bu mektupları bölerek onikiye çıkarmış

Yukarıdaki iki mektup Ronald Duncan'ın kitabından

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Abelard Ve Heloise'in Mektupları 2 aşk mektupları - aşk hikayeleri - yaşam hikayeleri Abelard’dan Heloise’e Keşke hiç yazmasaydın Keşke ölüp gitseydi aşkın Ölüp gitseydi de zaman alıp götürseydi benimkini de birlikte Biricik umudumuz bu Ne beyhude, ne nafile arar dururlar aşkı, erkeklerle kadınlar Sanırlar ki, huzura kavuşacaklar, mutlu olacaklar bulduklarında, ya da haz duyacaklar Oysa biz bulmuştuk onu, yakaladık; ama nasıl da farklıyız Sen de biliyorsun, ben de: Böyle bir aşk kaynağıdır acılarımızın Böylesine yaşanmazsa aşk, aşk değildir Öykünmedir, özentidir Yapay bir güldür ancak Öylece yaşayıp gider çoğu Belki yaşayabilmelerinin tek yolu bu… Zira bizim aşk diye bildiğimiz aşk,çekilmesi çok zor bir acı Peki, amacı ne? Bazen düşünüyorum da, aşk varlığımızın doğum sancısı değil mi? Ağına düşürdüğü biz sefil yaratıklar, ya da insana olan aşkımızı Tanrı’ya yönelteceğiz Az kişiye nasip olmuş bir yeniden doğuş bu Böyle doğmak isterdim, çünki aşkım ölümüm oldu benim Şairlik taslamıyorumGerçek bu: Sen olmayan herşey için ölüyüm ben Halini anlat diyorsun İşte anlattım Aslında biliyorum neyi merak ettiğini Nerede yaşıyorum? Çalışıyor muyum? Yazıyor muyum? Artık Aziz Gildas Manastırının başrahibi diyorlar bana Biliyorsun manastır yalçın kayalıklarda Hücremden dalgalar görünüyor, bakarsam Bakıyorum, ama görmüyorum Boğalar gibi saldırıyor azgın dalgalar, serpintileri kadirşinas kumsala vuruyor Güneş doğudan yükseliyor umutsuzca ve boynu bükük, çekip gidiyor batıdan Bulamıyorum… Güzellik canımı sıkıyor Doğa avutmayı beceremiyor Okurken seni düşünüyorum Yalnızken sana dalıyor düşüncelerim Dualarda bile aklım sende kalıyor İşte halim böyle Öyle abes ki, saklıyorum herkesten Sen açığa çıkardın işte Sebebi sen olduğuna göre, Başka kime dökecektim içimi? Düşmanımsın; kaçıyorum senden And içtim unutacağım seni Bu aşkın sonunu getiremeyeceğiz, anladım Bu denli değerli bir şey solup gideceğine ellerimde, en iyisi kestirip atmak dedim kendi kendime Birbirimize veremediğimiz teselliyi, felsefede, dinde arıyorum şimdi Sana duyarlı olan yüreğimi yatıştırmaktı niyetim Ama beceremedim Tam tersi oldu: ayrılık, boşluk, sofuluk, tutkuya daha da yaklaştırdı beni Hergün seni unutacağım diye yeminler ediyorum, sonra seni düşünürken kendime yakalanıyorum Zaaflarıma kızıp köpürüyorum, sonra iyi ki zayıfım diye şükürler ediyorum Aşkımın mayalandığı yerin bir erdem yuvası olması, ne amansız bir çelişki değil mi? Uzun, ıssız saatlerde sesleniyorsun bana O yalnızlık, yapayalnızlık, seni tuttuğu gibi yanıbaşıma getiriyor Diyorum sana; düşmanımsın! Gaddarlığına sığındığım, merhametsiz düşmanım… Nefret ediyorum senden, sana aşığım Senden soğumak için bütün yakarışlarım Çünki biliyorum ki aşkımız için umut kalmadı Oysa aşabiliriz tutkularımızı Tanrı’ya yöneltebiliriz umutlarımızı Nasılda cılız, ahlaksız, üstelik budalayız, sevdamızı adayamazsak inancımıza Yalnız o inanç koruyabilir bizi Biz ki, sıradan bir yazgının –ve insanoğlunun- bir darbesiyle savrulmuşuz, kopmuşuz, inançtan başka kim birleştirebilir ikimizi? Şimdi iki efendin var oysa Bense ne kadar teslim olduysam da sana, anılar bırakmıyor peşimi, senin kadar sadık metres gibi “Efendim” diyordun bana Kafanın içini işe yaramaz laflarla, lüzumsuz sayılarla doldurduğum, o saatleri hatırlıyormusun? Ne söylediklerimi dinledin, ne ben hissettiklerimi söyledim Nasıl öğrettin öğretmenine gözlerinle dersini, nasıl da hızlı öğrendi öğrencin, dudaklarınla birleşmeyi Sen saflığınla, bense özgürlüğümle, ödedik işte o derslerin bedelini, benden intikam alınca dayın Ha… Dayın diyorsam da gerçekten dayın mı bilmem Ama bana öyle geliyor ki, kıskançlığı kan bağından değildi Elde etmek istiyordu seni Şu aşkın kudreti kaybolsa birden, vuslatın tadını ansızın kaybettiğim gibi Nasıl bir huzur, nasıl bir sükun olurdu, o kasabın bana bağışladığı Gel gör ki, iktidarsızlığım ihtirasımı kamçılayıp duruyor Gövdem reddediyor arzularımı, aklımsa hiçbir işe yaramıyor Yalnızca işkence ediyor anılarınla Hele bana ilk teslim oluşunu hatırladığımda, mahvoluyorum… Giyindiğim, kuşandığım, takındığım, taşıdığım, herşey maskaralık! Biliyorum; Tanrı da şahidimdir: De ki, kendimizi de başkalarını da aldattık, Tanrı’yı nasıl kandırırız? Miserere Nobis… Bitmişim ben! Merhametine sığınıyoruz Not:Bu mektuplar Ronald Duncan tarafından oyunlaştırılmış ve Zeynep Avcı tarafından Türkçeye çevrilmiştir Abelard ile Heloise'in birbirlerine Latince yazdıkları mektuplar aslında yedi tane Abelard dört mektup, Heloise ise üç mektup göndermiş Ronald Duncan eserinde bu mektupları bölerek onikiye çıkarmış Yukarıdaki iki mektup Ronald Duncan'ın kitabından