Öyle Bir Aşk Ki

Bir an önce sabah olsun istiyorduGözlerini kapatıyor, geçmek bilmeyen zamanın bu şekilde daha çabuk ilerleyeceğini düşünerek ferahlık buluyordu Düşünmeye başladı; şiddetli rüzgârların mum alevlerini söndürüp, büyük yangınları körüklediği gibi, ayrılıkların da küçük sevgileri yok ederken köklü bağlılıkları büsbütün yüceleştirdiğini Güldü kendi kendine ve 'seni çok özlemişim' diyerek gayriihtiyari bir nefes bıraktı boşluğun orta yerine O'nu ve kendisini efsanevi aşıklar Baucis ve Philemon'un yerine koydu ve sonra bunun ne kadar aptalca bir düşünce olduğunu düşündü farkında olmadan Ne kendisi Philemon, ne de o Baucis'ti Ama olsundu, herkes düşlerinin büyüklüğü ölçüsünde özgürdü nasıl olsa


Düşünmeye başladı, ayrılalı iki hafta bile olmamıştı daha, yine de mukaddes bir azapla kavrulmuştu yüreğinin en belirsiz köşeleri ona kavuşma ümidiyle Ancak vuslata beş kala yani şimdiki kadar heyecan dolmamıştı yüreği bu iki hafta müddetince Sarı bukleli bir kız çocuğuna duyulan sevgi değildi ona duyduğu, genç endamlı bir sevgiliye duyulan cinsten de değil, ya da ne bileyim, baharla birlikte bembeyaz gelinlik giyen kiraz ağacına duyulan hayranlık karışımlı sevda ile de kıyaslanamazdı aşkı Bu farklıydı, uhrevi havası, ilginçlik ve tezatlarıyla seviyordu onu Birdenbire belirdi özlediği, buğulu siluetiyle karşısındaSilkindi düşüncelerinden


Ruhundaki bembeyaz ve serin bahçenin tarifsiz bir heyecan fırtınasıyla güneş yüzlü çiçekler açtığını duydu, eliyle kalbine bastırırken Evet, acılarını, özlemlerini, hüzünlerini bazen hıçkırıklarını sinesinde dindirdiği, çocuk ruhunun derinliklerinde hasretle aşk arası bir anlam yüklediği hayali sevgiliye kavuşmuştu artık Evet, İstanbul karşısındaydı, bütün ihtişamı ve olanca heybetiyle


Üç imparatorluğa hem beşik hem de mezar olan bu şehri seviyordu, alışmıştı ona ve serinliğine bir kere Ahenksiz sanılan bu şehirde, eski sevgilinin hatıra ve kırıntıları ile yaşamak bile güzeldi O'nda gördü güzelliği ve daha çok sevdi İstanbul'u


Özlem Albayrak