Son Oyun Son Perde

Son sevdam bu, sana yazdığım Öfke yüklü karanlıktan son seslenişim sana

Erittiğin, soldurduğun bir yaşamdan arta kalan canımı ve kör ettiğin gözlerime emanetin bakışlarımı esir aldığın son sahne bu


Kırılsın yalan aşkına imza atan ellerin artık, kırılsın yüreğime uzanan bileklerin

ve silinsin dilinden aşkımı hiç eden tümcelerin


Mevsimsiz açan karanfilin, ayrılığı ateş bilen, nakış gibi yüreklere işleyen

ve görmeyen gözlerini, güneş gibi yakan tutkularına ne oldu?


O tutkular ki, sığınacak yürek arardı, taşardı gönül çağlayanından koparak ve kokusu, balık kokularına karışırdı bir Rumeli türküsünün oynak edasında


Şimdiyse hep aynı sahne Sen, sürgün yüreğimde bir kesrin mutlak paydası,


bense kesirlerine ayrılamayan bir mutlak zerre


Oysa başrol oyuncusuyum bu gece Ayrılığın soğuk yüzü vuruyor yüreğime, kanım donuyor ve kanım çekiliyor hücreleri donmuş bedenimde


Ölüm oyununda son perdeyi oynuyorum artık seninle


Aşkım ölüyor, mazi kurak bir çöle dönüyor, nefesim tükeniyor ve aşkın zehrini içiyor zavallı bedenim,


kırılası ellerime sunduğun son kadehle




elveda sevdiğim, elveda