Telefonda Aşk

Onun sesi ta kendisi! Ama hangisi?



Birlikteyken harikayız" diyerek anlatıyor genç adam "Hiç sorun yok! Birbirimizi anlıyor, anlaşıyoruz Birbirimizi sevdiğimizi, hiçbir problemin aramıza giremeyeceğini biliyoruz Fakat"

Meraklanıyorum: "Sorun ne o zaman?"

Sanki ezmek istermiş gibi avucunda sıkıştırdığı telefonuna bakarak yanıtlıyor beni

"Telefonla konuşurken her şey değişiveriyor En ufak şeylerden kavga çıkıyor Neden böyle anlamıyorum? Ama bildiğim şu; telefondan ve onunla telefonla konuşur olmaktan korkar oldum"

Gülümsüyorum İçimdense kahkaha atıyorum

Çünkü genç adamın başına gelenleri anlıyorum
Çünkü daha yarım saat önce benzer bir şey yaşadığımı biliyorum

Çünkü o telefon konuşmasında sevdiğim insanın (sözleri değil, hayır, hayır!) ses tonundaki küçücük bir değişiklik beni allak bullak etmeye yetmiş ve durum toparlanıncaya kadar akla karayı seçmiştik

Genç adamın bu sıkıntısında geçmiş travmalarının ne kadar etkisi vardır, bilmiyorum Sevgilisiyle yaptığı her telefon konuşmasını cehenneme çeviren neden belki çok daha derinde yatıyordur, ayrı konu tabii! Ama şurası kesin: Konuşurkenki sesimize; sesimizin sözcüklerden bağımsız olarak taşıdığı mesajlara görüntümüz, duruşumuz, davranışlarımız, giysilerimiz, hatta kokumuz kadar bile önem vermiyoruz ya, yanlış yapıyoruz

Telefon bu yüzden başımızın tatıı belası! Çünkü yaptığımız yanlışı yüzümüze vuruyor



Sevilen ve fakat yorgun bir ses

Telefondaki kayıtsızmış gibi, başka önemli tercihleri varmış gibi çıkan ses mesela

Nasıl da sözcüklerden çok daha keskin mesajlar taşır sırtında!

Şimdi Roland Barthes'ın şu yakınmasını hatırlamamak mümkün mü?

"Sevilen ve yorgun bir sesten daha iç parçalayıcı bir şey yoktur: gücü tükenmiş, azalmış, neredeyse kanı çekilmiş ses, dünyanın ta öbür ucundaki soğuk sulara gömülecek ses; silinmek üzeredir bu ses bu kısa mı kısa, zayıflığı yüzünden nerdeyse hoyrat ses, sevilen ve uzak sesin bu neredeyse hiçliği içimde canavarca bir tıkaç olur; bir cerrah kafamın içine kocaman bir pamuk tampon sokuyormuş gibidir" (Bir Aşk Söyleminden Parçalar)

Haklıdır Barthes! Sevilenin sevgisinin ağır ağır solmasını sözlerinde değil sesinde hissettiğimiz konusunda haklıdır

Çünkü sevilen varlığı bize taşıyan da alıp uzaklaştıran da sestir

Mesafeyi var eden de yok eden de sestir

O böylesine hınzır, muzır ve gizli bir güçtür

Bakmayın siz; gözler kaçırılır, hareketler yanıltır, sözcükler zaten çoğu zaman yalan söylemek için vardır

Ama ses öyle midir?



Artık elimiz ayağımız kadar bizden kabul ettiğimiz telefonu bizim için aynı zamanda bu kadar ürkünç kılan da işte bu gerçektir

Biz karşımızdakini görmüyor oluşumuza bağlarız rahatsızlığımızı Bunun da payı vardır elbet!

Ama asıl sorun sesimizdedir; sesin örtülemez gerçekçiliğiyle hesaplaşmamızdaki güçlüktedir!

Sevilenin sesindeki küçücük bir cıvıltı sözcüklerle ilgisiz biçimde alıp bizi umutlara, hülyalara ve en önemlisi güvenlik duygusuna taşır

Ancak baygın, bitkin, kayıtsız veya "aklı başka yerde" bir ses kullandığı sözcükler ne kadar ikna edici olursa olsun yüreği bulandırır, zihni kuruntulandırır



Ne gariptir!

Bazı ayrılıklarda aşk gider, geriye sesi kalır

Birkaç kahkaha, bir hıçkırık, bir daha asla öyle söylenmeyecek; sadece o sese yapışıp kalacak bir "seni seviyorum" belki

Bazı ayrılıklarda ise gemiyi ilk önce sevgilinin sesi terk eder Bir süre sonra da anılar sessiz film biçimi kazanır Kocaman bir iç çekişten başka hiçbir şey kalmaz geriye!