İşıklı Bir Kelebek

Evranos Bey ile Nurhan Hanım'ın aşkları

Söylesene iki gözüm, büyük aşklar nereye gömülür? Çok sevenler de, onlar bile mi ölür? Kıymetli efendim, büyük aşklara da kıyabildiğine göre Tanrı, kim bilir belki de o hiç âşık olmamış biridir Ama toprak, değil mi aziz efendim, herhalde çok sevmiş gövdeleri en şefkatli elleriyle eritir

Nurhan Hanım, Evranos Bey'i yeni yitirdi "Elim varmadı, arayamadım" dedim telefonda, "Rica ederim, bunlardan bahsetmeyelim" dedi

Yarım bir cümle Tatlı, zarif sesi, hayatta olanlara hayattan bahsetme terbiyesi ile inceldi Tanrı'dan daha ziyade iyi insanların duasına inanan bir eski hanımefendi olarak, "Sen nasılsın, iyi misin?" diye sorup durdu Gittiğim yerlerden söz ettim biraz, öteden beriden O uzak ülkede, otel odasına sabaha karşı giren kelebekten bahsetmeyi unuttum, sonra bir türlü gitmediğinden O da bahsetmedi zaten, Evranos Bey'den veya duvarlara bakıp düşündüklerinden Sadece "Kitapların arasında resmini buldum" dedi, "Ne kadar zayıflamış meğer Nasıl görmedik biz" gibi yarım bir cümle Sormadım gerisini, söylemezdi de

Sonra parça parça uçuşan birkaç sözcükle bir gazeteden söz etti, birinden, yazdıklarından, genç biri miydi acaba, yoksa bir profesör mü, adı neydi, neyse canım işte, "Aşka inanmıyorum diyor adam, inanabiliyor musun?"
İnanabiliyorum Yine gökten parça parça dökülen gümüş parçaları gibi sözcüklerle anlatacağı şeyin etrafında uçuşuyor Nurhan Hanım:

"Ona Evranos'a yazdığım şiiri göndereceğim Elli sekiz yıl, dile kolay Nasıl inanılmaz aşka?"

Bir müzisyen dostu bestelemek için almış şiiri Sonra o da ölüp gitmiş Şarkı kaybolmuş yıllarca Derken geçenlerde çıkmış ortaya, TRT radyosunun arşivlerinde, "Seninle gördüm, gözümün ışığısın" diye başlıyormuş
Sonra Sonra işte elli sekiz yıl devam ediyormuş Nurhan Hanım notalarını çıkaramıyor şimdi Belki sonra Belki Sonra
58 yıl sevenler
Canım efendim, telkâri kalplerimizin bir teli kırıldığında burulduğu yerden, tam oradan mı kanar içimiz? Çok büyük, çok uzun aşklar bölündüğünde bir derin uykuyla, kimin rüyası hayra yorulur artık? Kopmuş bir gelin teli gibi rüzgârda, bir eski aynadan dökülen sır gibi değil midir hayat artık? Yerine koysan konulmaz, koymasan
Elli sekiz yıl bir adamı sevmiş kadınlar, bir o kadar yıl bir kadını sevmiş adamlar, söylesene benim güzel efendim, bu dünya tarihinin göğüs cebine bayramlık bir mendil gibi düzgün ve temiz iliştirilmeli, değil mi? Kolalı, jilet gibi ütülü, ilk günkü gibiNurhan Hanım öyle uzun uzun anlatmadı hiçbir şeyi Gümüş varak yaprakları gibi tülümsü, dolaştı sözleri anlatacaklarının etrafında Ağırlığını bilmeyen kelebekler gibi uçuştu "Biliyorum yazarsın şimdi bunu" dedi
Büyük aşklar gömülmez
Aldım tuttum elimde sözlerini, sözlerin gümüş sırrı parmaklarıma yapıştı
Parçalamayayım dedim ama hepsi, onun sesinden ayrıldığında su damlaları gibi dağıldı Avucumun tam içinde biriktirdim kalanları
Vallahi billahi, bu kadarı kaldı
Ne kalsa geri, bir yazı için fazlaydı
Benim tatlı efendim, benim kalbimin yarısı, büyük aşklar gömülmezler
Onlar, avuç içinde kalanlarla bile anlatılmalı Anlatıldıkça, kumdan kaleler yapan çocukların elden ele, bütün gövdelerini eğerek dolaştırması gibi denizi, aramızda dolaşmalı, hepimizin kalelerinin duvarlarını delerek sızmalı Aziz efendim, çünkü insanlar aşka inanmalı İki gözüm, ikimizin adı, Nurhan Hanım'la Evranos Bey'in adlarının yanına, kelebeklerin telkâri kanadına yazılmalı