İçimde Biri Ölmüş Nasıl Yaşarım Ki

İçim de biri ölmüş nasıl yaşarım ki





İçimde biri ölmüş, kim olduğunu önemsemiyorum
İnfazın eşiğinde ki günahkarın ayak izlerine benziyor, yoksa bu dar yolda bu kadar derin yürüyemezdi ki

Yoksun işte! Olmayacaksın Adımların bana yönelmedikçe sen, sen olmayacaksın

Yokluğuna sığındığım bir gündeyim Kaçınılmaz ızdırap günlerin en tozsuz anındayım Korkma! Kirlenmeyecek gelecek günlerimiz; bir şeyin kirlenmesi masum olmasına bağlı değil midir ki

İçimde bir cenaze ; rüya gibi terk edildikçe yada başka bir hüzün rüyası gelince-gidersin, bu bedenden Uykularım ölüm anıdır; acı çektiğime tanık tek vuslat bekçisidir, sensizliğim

Hayat “fani” diyorum, sense ani olan her şeyimsin Cennet perisinin oklarına hedef olduğumsun, cennetimsin Bazen kendimi yanına hiç yakıştıramadığımsın, isyanımsın Kendimi sende eksik bulduğumsun; yanında solduğum, soldukça omzuna yaslandığımsın
Evet! Sevdiğimsin

İçimde kara toprak; yokluğuna giden bir varlık efsanesi
Ve karlar altında güneşi bir kerecik görmek adına ölüme aşk olan kardelenim toprağına filizlenen, tüm engellere rağmen

Ben bu gidişle zor ölürüm seni özlemenin tanımını yapamayan bir ben oldukça sende; içimde bir kalp cenazesi kara toprak altındayken, sen söyle sevgilim:” nasıl çıkamam karlar altından ?”

İçim de biri ölmüş nasıl yaşarım ki