Bitmeyen Veda 1 Deneme Yazılarım

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

Bitmeyen Veda

Rüya gibi geçen birkaç günün ardından o acımasız an, veda anı gelip çatmıştı

Kadının buğulu gözlerinde biriken yaşlar akmamak için zor tutuyorlardı kendilerini…

Kader diyordu içinden ve o kadere lânetler yağdırıyordu, sessiz çığlıklarıyla ama nafile

Ne yapsa da o anı yaşayacak ve sevdiğine veda edecekti

Kim bilir? Bir daha nerede ve nasıl görebilecekti canının içini

Kalbinin ebedi sahibini !

Sadece o değildi içi burkulan

Sevdiği erkek de aynı hüzünleri yaşıyordu ama o kadını kadar duygularını açığa veremiyordu

Ya da onu üzmemek için bastırıyordu, erteliyordu hüzünlerini…

Sevgilisine veda etmek için onun koluna girdi ve otogarın ücrâ bir köşesine götürdü

Amacı belki bir çift tatlı söz, belki de uzun zaman sevdiğini ve kendini avutacak masumca bir öpücüktü

Dediğini yaptı

Hem kendisi, hem de sevdiği kadın o öpücük hiç bitmesin istediler

O anı dondurmak ve zamanı geri sarmak istediler bir an

Sevdiğinin koşarak geldiği o ilk güne…

Ne kadar da mutluydular

Kavuşmanın ve aylarca hasretini çektikleri günlerin acısını çıkarırcasına hasret gidermelerdi

Bir film şeridi gibi geldi geçti ikisinin de gözlerinden

Kendilerini bu masum öpücüğe kaptırdıklarında… Kadın daha fazla tutamadı biriken gözyaşlarını ve hıçkırıklara karışan isyanıyla ağlamaya başladı

‘’İsyan eden kalbimi, biraz olsun duy yeter ‘’ diyen bir melodi geliyordu otogarın içindeki bir kafeden

Ne de güzel anlatıyordu bu sözler şu yaşadıklarını…

Otobüs’ün kalkma saati gelmiş çatmıştı

Son anons onlara kabir azabı gibi geldi bir an da

Bu öyle bir anonstu ki, iki seven yüreği parçalıyor ve bir yarısını alıp götürüyordu bilinmezlere doğru

Sarıldı iki sevgili sıkı sıkı

Sanki ikisi de birbirine sessizce;

--Beni bırakma, yalvarırım gitme - bırakma! diyordu

Kader bir kez daha ağlarını örmüştü

Seven yürekleri ayırıyordu

‘’ Ben Küskünüm Feleğe, düştüm bitmez çileye,

Nerelere gideyim, kara bahtım gülmeye ?

‘’

Çaresizce koptular birbirlerinden

Kadın usul usul, geri geri giden adımlarla otobüsteki yerini aldı, Camdan otobüs hareket edinceye kadar sevdiğinin gözlerine baktı, baktı, baktı

Sevdiği gözden kayboluncaya kadar elleri hiç inmedi, Umutsuzca el salladılar;

Çaresiz ve peş peşe gelen hıçkırıklarla…

Ardından bu dizeler döküldü kaleminden kadının:

‘’Huzuru mahşerde, sorulsa sûal,

Adını zikreder, çizdiğin tûal,

Değişmez sevdiğim, değişmez kural,

Ben senin olmuşum, CANIM efendim…’’

Gözleri yaşlı kadın, oturduğu koltukta öne ağilmiş, yazıyordu durmadan

Otobüs karanlıkların içinde kaybolup gitmişti…

Biliyordu

Bu veda, bu vedanın hüznü hiç ama hiç bitmeyecekti

Devam edecek

Ayfer Yaba

27

06

2008

Saat: 19

30

İstanbul

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Bitmeyen Veda 1 Deneme Yazılarım Bitmeyen Veda Rüya gibi geçen birkaç günün ardından o acımasız an, veda anı gelip çatmıştı Kadının buğulu gözlerinde biriken yaşlar akmamak için zor tutuyorlardı kendilerini… Kader diyordu içinden ve o kadere lânetler yağdırıyordu, sessiz çığlıklarıyla ama nafile Ne yapsa da o anı yaşayacak ve sevdiğine veda edecekti Kim bilir? Bir daha nerede ve nasıl görebilecekti canının içini Kalbinin ebedi sahibini ! Sadece o değildi içi burkulan Sevdiği erkek de aynı hüzünleri yaşıyordu ama o kadını kadar duygularını açığa veremiyordu Ya da onu üzmemek için bastırıyordu, erteliyordu hüzünlerini… Sevgilisine veda etmek için onun koluna girdi ve otogarın ücrâ bir köşesine götürdü Amacı belki bir çift tatlı söz, belki de uzun zaman sevdiğini ve kendini avutacak masumca bir öpücüktü Dediğini yaptı Hem kendisi, hem de sevdiği kadın o öpücük hiç bitmesin istediler O anı dondurmak ve zamanı geri sarmak istediler bir an Sevdiğinin koşarak geldiği o ilk güne… Ne kadar da mutluydular Kavuşmanın ve aylarca hasretini çektikleri günlerin acısını çıkarırcasına hasret gidermelerdi Bir film şeridi gibi geldi geçti ikisinin de gözlerinden Kendilerini bu masum öpücüğe kaptırdıklarında… Kadın daha fazla tutamadı biriken gözyaşlarını ve hıçkırıklara karışan isyanıyla ağlamaya başladı ‘’İsyan eden kalbimi, biraz olsun duy yeter ‘’ diyen bir melodi geliyordu otogarın içindeki bir kafeden Ne de güzel anlatıyordu bu sözler şu yaşadıklarını… Otobüs’ün kalkma saati gelmiş çatmıştı Son anons onlara kabir azabı gibi geldi bir an da Bu öyle bir anonstu ki, iki seven yüreği parçalıyor ve bir yarısını alıp götürüyordu bilinmezlere doğru Sarıldı iki sevgili sıkı sıkı Sanki ikisi de birbirine sessizce; --Beni bırakma, yalvarırım gitme - bırakma! diyordu Kader bir kez daha ağlarını örmüştü Seven yürekleri ayırıyordu ‘’ Ben Küskünüm Feleğe, düştüm bitmez çileye, Nerelere gideyim, kara bahtım gülmeye ? ‘’ Çaresizce koptular birbirlerinden Kadın usul usul, geri geri giden adımlarla otobüsteki yerini aldı, Camdan otobüs hareket edinceye kadar sevdiğinin gözlerine baktı, baktı, baktı Sevdiği gözden kayboluncaya kadar elleri hiç inmedi, Umutsuzca el salladılar; Çaresiz ve peş peşe gelen hıçkırıklarla… Ardından bu dizeler döküldü kaleminden kadının: ‘’Huzuru mahşerde, sorulsa sûal, Adını zikreder, çizdiğin tûal, Değişmez sevdiğim, değişmez kural, Ben senin olmuşum, CANIM efendim…’’ Gözleri yaşlı kadın, oturduğu koltukta öne ağilmiş, yazıyordu durmadan Otobüs karanlıkların içinde kaybolup gitmişti… Biliyordu Bu veda, bu vedanın hüznü hiç ama hiç bitmeyecekti Devam edecek Ayfer Yaba 27062008 Saat: 1930 İstanbul