Yalnızsın Üzerine Hırka Al

Yıllar önceydi

Taşradaki aile işlerini bırakıp İstanbul'a taşınmış bir arkadaşımız "bu şehri seviyorum ama burada yazın bile üşüdüğü hissine kapılıyor insan" demişti de, gülüşmüştük!

Oysa ciddiydi

Ama bunu Güneyli olmasına bağlayıp konuyu kapatıvermiştik

Bir başka "üşüme"den söz edebileceğini aklımıza bile getirmemiştik

Büyük ailenin sıcaklığından; birbirini tanıyan, yardımına koşan eş dost çevresinden çıkıp metropollere özgü "kim kime dum duma" ortamına geçişin basbayağı bir "iklim" değişikliği olabileceğini düşünmemiştik


Çok sonra anladım o arkadaşımı!

Artık inanıyorum ki, mevsim ne olursa olsun insan üşüyebiliyor

Önce ruhunda başlıyor bu his, sonra bedenini sarıyor

Toplumsal-bireysel iklime bağlı bir üşüme bu!

Hastane kuyruklarında yanında akrabası, dostu olmadan bekleyip duranları saran titremenin kaynağı o

Akşamın bir vakti apartman dairelerinde bir başına oturanların üzerlerine bir hırka alma ihtiyacı hissetmeleri ondan

"Derdimi kime açsam anlamayacak" diye düşünmeye başlayan ve aile ortamında veya sevdiklerinin arasında bile yalnızlık çekenleri ürperten şey o

Kimisini "cemaat battaniyesi"nin altına girmeye iten, kimisini metropol eğlencelerinin anonim kalabalığında kaybolmaya sevk eden üşüme yani



Haşmet Babaoğlu