Umut Beni Hiç Terk Etmedi

Her akşam, karanlık inerken ışığın son kez gülümseyişi gibi yanımda kaldı hep Keder, yorgun bir dağ gibi üzerime yıkıldığında, yeni şiirler kadar taze sabahlarda cesaretim oldu, sevgilim oldu umut


Bazen hayallerinizi bile yakıp geçen öyle anlar olur ki, hayatın size ihanet ettiği en zalim yüzüne, rengine, kokusuna dokunup ağlamak istersiniz

Rüyalarımızın "cam kuşları" bahçemizi terk ederse hayatın aşka bakan yüzünde kara güller açar, kederlendiren zehirler karışır umutlarımızı


Aşk acısı çekenler de, katiller de ölür sonunda Ama ne aşktan ne de ölümden kaçılır


Nedense insanlar en çok kendi hayallerinden ve umutlarından korkarlar Umuda ve ölüme en yakın oldukları anlarda merakla korku birbirine karışır, hem kendi içlerine, hem de umuda bir adım atıp sonra geri çekilirler En çok da kendi "rüya bahçeleri"nden korkarlar


Umuttan kaçarak umudu yakalamak ister herkes ve herkes yanmaktan korktuğu aşkı kovalar


Eğer, hayatımızda hayatınızdan başka değerli bir şey yoksa, umutlarınızı "cam kuşları"yla yeni hayallere uçurmak zorundasınız

Eğer, katillerle, zorbalarla hayatınız üstüne yaptığınız bütün anlaşmaları yırtmazsanız, bir uçurumdan uçarak geçersiniz çıldırmanın kenarından

Eğer, ölümle hayat arasında yüzen parçalarımızı yalandan ve ihanetten kurtaramazsak, aşk da umut da terk eder hayallerimizi


Umut beni hiç terk etmedi, ama hiç kimseye de gülümsemedi


Ne kederlere, ne sevinçlere kardeş olduk, ne de hayatımıza yeni sırlar ekledik

Artık ne melale aşinayız, ne de kardelenlere kardeş olan genç kızların çalınmış hayalleri var şiirlerimizde

Kimse, aşklarımıza neden ateş edildiğini, kardeşin kardeşi neden öldürdüğünü bilmiyor


Hiçbir şey yerli yerinde değil, herkes aynı karanfilde bir başka hüzünle yanıyor



Birikinti