Eski Biz Yoktuk Artık

Anlamayacaktı biliyorumO yüzden ``Neyse boşver``lerle kısırlaştırmıştım cümlelerimiBambaşka hayatların teğet geçen aşkları kafilesine katılmıştı sevdamızYokolmak da bulmuştu varolmanın yolunuKıs kıs sırıtıyordu uzaktanGalibiyetini kutlayacaktı biraz sonraBense varlığımı hiçe sayan yanımdaki adamın soğuk ateşinde ısınmayı arzuluyordumUsulca ona sığınıp, kollarıyla beni sarıp sarmalasın, saklasın istiyordumNafileO bilmiyorBilmeyecekVe belki de hiçbir zaman bilmek istemeyecektiHayat anlamsız bilmecelerini gereğinden fazla yüklemişti beynine zatenKendi cevapsız sorularıyla boğuşurken; başkalarının sorularını duymak istemeyecek kadar bıkkındıSorularına cevap olmayacak bir cümleyi duymaya bile tahammülü yoktuOysa hayat en az ona davrandığı kadar bana da acımasız davranmıştı

Önce bizi buluşturup birbirimizden güç almamızı sağlamıştıSonra aniden karanlık kuyularda kaybetmişti biziVe bir gece; kaybolan, yıpranmış, sığınacak bir liman arayan avare ruhlarımızı yine karşı karşıya getirmiştiAynı umutla kucak açmıştık birbirimizeArtık sığınacak güvenli bir liman bulmuş olmanın sevinciyleYine güç alacaktık birbirimizdenYANILDIKİkimizde yorgunduk artıkNe o gösterişli limanlarımız kalmıştı ne de güvenli sularımızVe birbirimize sarılamayacak kadar çok yaramız vardıHer dokunuş yakıyordu canımızıEskisi kadar masum değildik artıkHep yanlış güneşlerde ısınmaya çalışmaktan buz kesmiştikAldatılmış ve aldatmayı öğrenmiştikHayatımıza girip bir parçamızı yağmalayıp götüren her insan güvensizliği işlemişti içimizeSevmenin sadece sevişmek olduğu yalanına inandırmışlardı bizi deParanın, dünyadaki geçerli tek değer olduğu gerçeğini kafamıza vura vura öğretmişlerdiBir simiti bölüşüp yemenin yüreğini sıcacık yaptığı unutulmuştuAra sokaklarda kahkahalar atarak dolaşmalar yoktu artıkBir bankta oturup saati unutmak yoktuHayata inat yaşamak yoktuYani eski biz yoktuk artıkKıyafetlerimizin markası vardıCüzdanımızın şişkin olmasıLüks restorantlarda makyajımız bozulmadan çatallarla yemek yemek vardıKalabalık caddelerde robot gibi yürümek vardıYüksek sesle konuşup gülmek ayıp sayılacak kadar kötüydüHayal kurmak hele onları gerçekleştirmeye çalışmak aptalcaydıGüçlü görünüp yalnız ölmek vardı

YANİ ESKİ BİZ YOKTUK ARTIK

Yeni bedenlerimiz eski ruhlarımıza ayak uyduramıyorduO günden bu güne aynı kalan sadece isimlerimizdiOysa ben, kendimi bir odada saklı bırakmıştımSeni bulduğumda bana yabancı kalma diye, kilidi açıp sana sunacaktım saklı beniFakat bende sana yetecek kadar ben yokmuş meğer

ONUN HAYATINDA ESKİ BİR TANIDIK;

YENİ BİR YABANCIYIM ARTIK!



Canan Dilek Dinçer