Düşkünlüğümü Yağmala

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

Düşkünlüğü yağmala! İçimdeki terkedilmiş çocuğu vur! Gözlerimdeki inancını al! Ellerimi de bırak! Öyle git… Etten ve kemikten bir heykel de senin armağanın olsun aşkın sanat tarihine

Git! Bir destan da ben eklerim elbet sevda sayfalarına

Zor değildir kaybedecek hicbir şeyi olmayan için korkularını aydınlık renklere boyamak! Senden önce de siyahtı düşlerim

Senden önce de düştüm ve kanadı gecelerim

Yalnızlığın anadiliyim ben! Sensizliğin lugatı yok! Sensizliğin seni yok! Sensizligin sesi yok! Yine de ben, bensizliğine yanıyorum

Kusursuz bir ordunun donanımlı bir askeri gibi değil, kaybede kaybede körleşmiş kılıcından başka hiçbir silahı olmayan yetim bir savaşçi misali yeniliyorum sana

Sonra sana, sonra yine sana! Bir gün, iki gün, beş gün değil, her gün… Sen savaş sonrası ganimetlerini toplarken, ben; yastığımdakı çukura esir veriyorum gözbebeğimdeki tebessüm güllerimi

Yaşam alanı daralıyor umutlarımın

Yaşına açan çicekler oksijenimi soluyor

Yaşanmış acıların üstünden geçiyorum, kim bilir kaçıncı kez

Kara kalem bir hayata doğmuştum

Gözlerim gözlerini göremiyorsa bundan! Gidişinle hiçbir ilgisi yok! İnan! Sen başlatmıştın ve gitmek ( ! ) en çokta sana yakışırdı zaten

Meğer ben denize düşüp sana sarılmışım! Sonra da… sonramız yok işte

Göçmen kuşların ihanetiyle sürmelediğin gözlerinle gezdiğin bütün kentlerde, bulduğun ilk mavide, belki de her mavide pusuya yatacaksın bilirim

Bense; borsası tabana vurmus bir ülkenin yalnızlık resimleri olup, gecenin en yarısında gizli gizli kentlerin duvarlarına asılacağım

Balçıkla sıvamaya calıştığın, beceremeyince de giderek yok olacağına inandığın sevdamla, lokma lokma hüznümü doyuracağım

Kazanmanın tadını bilmeyenler en güçlü yenilgilerle çıkarırlar hayatın tadını

Çünkü onlar; kalınca da yeniktir, giderse de! Severken de yeniktir, sevilirken de! Öyleyse şimdi ben kalıyorum, sen gidiyorsun ya hangimiz yenik, hangimiz galibiz bu hayatta?!!!

Zılgıtı çalınmış türküler besliyorum tarihi kederlerimin zirvesinde

“bedenine büyük gelen hüzün urbalarından arın” diyorsun giderken, bir de gözlerinden başla beni unutmaya!

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Düşkünlüğümü Yağmala Düşkünlüğü yağmala! İçimdeki terkedilmiş çocuğu vur! Gözlerimdeki inancını al! Ellerimi de bırak! Öyle git… Etten ve kemikten bir heykel de senin armağanın olsun aşkın sanat tarihine Git! Bir destan da ben eklerim elbet sevda sayfalarına Zor değildir kaybedecek hicbir şeyi olmayan için korkularını aydınlık renklere boyamak! Senden önce de siyahtı düşlerim Senden önce de düştüm ve kanadı gecelerim Yalnızlığın anadiliyim ben! Sensizliğin lugatı yok! Sensizliğin seni yok! Sensizligin sesi yok! Yine de ben, bensizliğine yanıyorum Kusursuz bir ordunun donanımlı bir askeri gibi değil, kaybede kaybede körleşmiş kılıcından başka hiçbir silahı olmayan yetim bir savaşçi misali yeniliyorum sana Sonra sana, sonra yine sana! Bir gün, iki gün, beş gün değil, her gün… Sen savaş sonrası ganimetlerini toplarken, ben; yastığımdakı çukura esir veriyorum gözbebeğimdeki tebessüm güllerimi Yaşam alanı daralıyor umutlarımın Yaşına açan çicekler oksijenimi soluyor Yaşanmış acıların üstünden geçiyorum, kim bilir kaçıncı kez Kara kalem bir hayata doğmuştum Gözlerim gözlerini göremiyorsa bundan! Gidişinle hiçbir ilgisi yok! İnan! Sen başlatmıştın ve gitmek ( ! ) en çokta sana yakışırdı zaten Meğer ben denize düşüp sana sarılmışım! Sonra da… sonramız yok işte Göçmen kuşların ihanetiyle sürmelediğin gözlerinle gezdiğin bütün kentlerde, bulduğun ilk mavide, belki de her mavide pusuya yatacaksın bilirim Bense; borsası tabana vurmus bir ülkenin yalnızlık resimleri olup, gecenin en yarısında gizli gizli kentlerin duvarlarına asılacağım Balçıkla sıvamaya calıştığın, beceremeyince de giderek yok olacağına inandığın sevdamla, lokma lokma hüznümü doyuracağım Kazanmanın tadını bilmeyenler en güçlü yenilgilerle çıkarırlar hayatın tadını Çünkü onlar; kalınca da yeniktir, giderse de! Severken de yeniktir, sevilirken de! Öyleyse şimdi ben kalıyorum, sen gidiyorsun ya hangimiz yenik, hangimiz galibiz bu hayatta?!!! Zılgıtı çalınmış türküler besliyorum tarihi kederlerimin zirvesinde “bedenine büyük gelen hüzün urbalarından arın” diyorsun giderken, bir de gözlerinden başla beni unutmaya!