Çocuklukta Saklı Mutluluk

Bizim gibi küçücüktü mutluluklarımız da Sobanın üstünde patlatılmış mısırlar bile gözlerimizin parlamasına sebepti o zamanlar Kızarmış ekmeğin kokusuydu bizi uyandıran, çalar saatin sevimsiz sesi değil Hala bu mutluluğu yaşabilsem keşke Sobada kızarmış ekmeğin ve patlamış mısırın mutluluk veren o kokusunu özlüyorum

Küçücüktük ama o zamanlar da havanın soğukluğu bile bi başka güzeldi pencereden yağan karı izlerdik hep Sizin var mıydı bilmem ama bizim bozacı amcamız vardı Bizim sokaktan geçerken hep pencereden el sallardım amcaya, o da beni görünce daha bi güzel bağırırdı sanki, sokak ışığından tatlı gülümseyişini görürdüm amcanın Babam da inip boza alırdı hemen bize Annem boza yapmasını biliyor olmasına rağmen hep o gülümseyen amcadan aldırırdım Hala alabilseydim keşke Bozacı amcamı özlüyorum

Karı bile bi başka güzeldi o zamanların Çocukluk arkadaşım Çağatay gelirdi bize beni çağırmaya Mahallede kız çocuğu yoktu ki, tüm arkadaşlarım erkekti çıkardık onla dışarı, babamın askeri üs'te bize tahtadan yaptığı 2 küçük kızakla Belki çok güzel ve biçimli değillerdi ama kayıyordukya eğleniyordukya dünyalar bizimdi sanki Hiç taşınmasaydık keşke Arkadaşımı özlüyorum

Küçücüktüm dertlerim de benim gibi küçücüktü Bugün varsa yarın unuturdum, çocuktum yaa Ben büyüdükçe dertlerim de acılarımda büyüdü, aynı ben gibi Sığmaz oldular bir geceme Ertesi gün de hep hatırlar oldum Günlerimi, ardından haftalarımı, yetmedi ardından yıllarımı aldılar En büyük acım düşünce kanayan dizimdi Şimdiyse, büyüklerin dünyasında gördüm ki en büyük acı kalp acısıymış Dizim gibi kabuk bağlamıyormuş yarası ertesi güne Dinmiyormuş kanaması bir peçeteyle Geçmiyor acısı senin narin narin dokunup üflemenle anne Hatırlar mısın geceleri uyumaya korktuğum tek şey öcüydü bir zamanlar Rüyamda öcü de görsem, sonu pembe rüyalarla biterdi hep Ama şimdi kabuslarla tanıştım ben anne Eskisi gibi çığlık çığlığa kalkıp da sarılamıyorum sana en masumundan "geçti bitanem"le geçmiyor kabuslarım, gitmiyor rüyalarımı kabusa çevirmeden Şimdiyse küçüklüğümün o küçücük masumane dertlerini özlüyorum

Ne olurdu ki büyümeseydim?! Bebeklerimle arabalarımla yarattığım küçücük bi dünyam vardı Toz pembeydi her yeri, pembe pembe pamuk şekerler gibi sadece pembe mutlulukla kaplı duvarları vardı Şimdiyse o duvarların arkasına saklanamayacak kadar büyüdüm ben anne ve ben artık büyükleri dünyasında koca koca duvarların arkasında o cılız ağlamalarımla kayboluyorum O küçükcük halimle kucağına oturup ağladığım gibi ağlayamıyorum en avazından Kucağına sığacak kadar ufak değilim artık anne Pembe dünyamın o küçük mutluluklarını özlüyorum

Yoruldum anne yoruldum Ve anladım ki!!

Çocuklukta saklı kalmış mutluluk En son ne zaman öylesine içten güldü gözlerim hatırla[ya]mıyorum Ne zaman büyüdük, ne zaman gözlerim mutluluk parıltısını yaşlara tercih etti bil[e]miyorum Hiç büyümeseydik keşke Çocukluğumu özlüyorum