İhanetin Bedeli

Üşüyorlardı Çoluk çocuk, kadın erkek, genç yaşlı üşüyorlardı Dereler buz tutmuştu Dağlar karlarla kaplıydı

Dondurucu bir rüzgar esiyordu Üşüyorlardı Elleri, kulakları, burunları morarmıştı Dişleri birbirine çarpıyordu Kundaktaki bebekler uyuyuveriyorlar ve bir daha uyanmıyorlardı İhtiyarlar sendeleyerek yerlere düşüyorlardı:


- Bırakın uyuyalım biz de, diyorlardı


Biri:


- Ateş yakalım, dedi


İtiraz ettiler:


- Odunu nereden bulacaksın, bulsan da tutuşmaz, hepsi ıslak Yakacağımız ateş kime yetecek


Biri:


- Böyle felce uğramış fareler gibi ölümü bekleyemeyiz, diyordu Toplanın, odun taşıyalım, ateş yakalım


Bir başkası:


- Ben gelirim, dedi


Bir başkası daha:


- Ben de, dedi


- Haydi hep beraber, odun bulalım, yakalım ateşi


Canlanır gibi oldular Son bir enerjiyle sağa sola seyirttiler Çocuklar, gençler, kızlar, erkekler karları eşeliyor, kökleri çıkartıyor, kırık ağaçları topluyor, odun taşıyorlardı


Gelen odunlar ortaya tepeleme yığılmaya başlamıştı İçlerinden en ustası kavı çaktı Kuru dalların en incesini tutuşturmaya başladı Hep birlikte eğilmişler, üflüyorlardı Küçük bir alev parladı Bir ince dal daha koydular üstüne, bir ince dal daha Alev azıcık büyüdü Üflüyorlardı Yavaş yavaş dil vermeye başladı alevler Odunlar çıtırdıyordu Alevler

kollarıyla sarmaya başladı odunları Herkesin yüzü birden gülmüştü İhtiyarlar çömelmişler ellerini ısıtıyorlardı Ateş adamakıllı canlanmaya başlamıştı

Bebekler kendilerine gelmişler, bağırıyorlardı


Biri:

- Söndürmeyelim bu ateşi, diyordu Daha odun getirelim, daha odun


Artık boyuna odun toplanıyordu Gidenler kucak kucak odunlarla geliyorlar, ateşe tepeleme yığıyorlardı


Aralarında ekipler ayırdılar Durmadan nöbetleşe odun taşıyacaklardı Ateşte hep birlikte ısınacaklardı Donmayacaklardı, ölmeyeceklerdi


Ama aralarında bir hain vardı O içinden:


- Hele gece olsun ben buradan azıcık ateş apartır bir tenhada keyfime bakarım, ne diye dağ tepe dolaşıp odun taşıyacakmışım, diyordu


Gece oldu Herkes uykuya daldı O, nöbet tutmaya gönüllü çıkmıştı:


- Sizler uyuyun, sizin hatırınıza ben beklerim ateşi, hiç korkmayın, demişti


Ve herkes en derin uykusundayken, yanmamış kalın odunlarla, ateşi çalıp; bir bayırın kuytusuna kendisi için gizli bir ocak yapmıştı


Sabahleyin ateşin çalınmış olduğunu kimse fark etmedi Yine herkes odun toplamaya dağıldı Gece ateşi çalan, göze görünmeden kendi ocağının başına tüymüş,

yan gelmişti Ötekiler boyuna uğraşıyor savaşıyor, odun topluyorlardı O ise onlarla alay ediyordu:


- Enayi gibi yoruluyorlar, diyordu


Bir aralık doğrulur gibi oldu, kafileden bir erkekle göz göze geldi Adam soruyordu:


- Ne yapıyorsun burada?


- Hişt sesini çıkarma, dedi Deli misin, gidip odun toplayacak Gel beraber ısınalım burada İkisi beraber, odun toplamadan ısınmaya başladılar Kimse fark etmesin diye, arada bir ortalıkta görünüyor, ötekileri teşvik ediyorlardı


- Haydi, dayanın, toplayın, hepimiz böyle kurtulacağız


Ve geceleri yine ateşten büyükçe parçalar çalıyorlardı


Birkaç gün sonra hainin yanındakilerin sayısı dörde, beşe çıkmıştı Aralarında kıs kıs gülüyorlar, zekalarını övüyorlardı


Ötekiler boyuna odun taşıyor, didinip yoruluyorlardı Ancak gizlice ateşi çalan başka hainler de çıkmaya başlamıştı Ortadaki ateş küçülüyordu Asıl odunları taşıyanlar ısınamaz

olmuşlardı Birkaç kişi meseleyi fark etti:


- Aramızda hainler var, ateşimizi çalıyorlar, dediler Bu söz herkesi uyaracağına, tam tersine onların da aklını çeldi Her biri:


- Dur ben de biraz ateş çalayım, diye düşünmeye başladı


Sonunda bir gece yarısı ateşi çalmak isteyenlerin arasında bir kavga başladı:


- Bırak onu ben alacağım


- Sen aldığın kadar aldın, o benim


Kimse artık odun taşımayı düşünmüyordu Son ateşleri de çalma yarışına girmişlerdi Ateş iyice ufalıyor bitiyordu Ve onlar kavga ediyorlardı:


- Bırak onu ben alacağım


- Kafanı kırarım, o benim


Ve ateş söndü Odun taşımadan ısınmanın yolunu ararken, hepsi birden donup öldüler


Hainlik etmeyip, hep birlikte çalışsalardı; şimdi daha sıcak, daha sıcak, daha sıcak yaşayacaklardı