Fobi Değil Bunun Adı

Fobi Değil Bunun Adı Yazısı - Fobi Değil Bunun Adı İclal Aydın - İclal Aydın Yazıları

Apartmanın kapısındaydım ve otomata kadar gitmem gereken o dört adımlık mesafeyi bir türlü alamıyordum


Çünkü korkuyordum


Karanlıktan, birinin aniden karşıma çıkıp baltayla beni kovalamasından, cinlerden ve bir sürü şeyden korkuyordum


Anlatılanlarda ve izlediğim filmlerde genellikle apartman

kapısında yakalıyordu öcüler kurbanlarını


Hafızama böyle kaydedilmişti işte


Sonra geceleri yatakta yemek yemekten korkardım “Uykudayken gelip korkuturlar” demişti birisi Aynı gece kâbus görmüş olmalıyım ki, yatakta bir şey yemekten ödüm patladı uzun zaman


Geceleri aynaya bakmaktan ve ıslık çalmaktan da korktum “Şeytan işidir” demişti bir komşu teyze


Kara kedilerin uğursuzluğuna, kırık aynanın felâketine, merdiven altının lanetine inandım


“Annenle babanın imam nikâhı yoksa cehennemde yanarsın” demişti biri bir gün


O gün işten dönmelerini dört gözle bekledim annemle babamın Neyse ki rahatlattılar beni, kimse cehheneme gitmeyecekti, en azından şimdilik


Sonra bir gün


Bütün bu korkuların ne kadar boş olduğunu düşünüp korkularımın üzerine gitmeye başladım


Karanlığı deldim Şükür, baltalı bir sapık ya da ayağı ters dönmüş bir cin çıkmadı karşıma Kara bir kedim oldu bahçede, merdiven altında bir odam oldu ve

geceleri aynaya bakarak hem sivilce sıktım hem ıslık çaldım, bir şeycikler olmadı


Gece yatakta yemek de yedim ama sırtım açıkta kalmadıkça

kâbus görmedim


Bunlar “öğretilmiş korkular”dı


Tam onlardan kurtulmuştum ki kendim korku geliştirmeyi öğrendim Mesela; büyürken “eller ne der” endişesiyle, “uslu ol, kurallara uy, yoksa yanarsın” iç sesiyle yaşamayı


Biraz daha zaman geçti ve düşünmenin bedelinin ağır olduğunu öğrendim


Âşık olmak da öyleydi Yaşamak başlı başına bir cesaret işiydi Karşılığında ödeyeceklerin zor ve ağır şeylerdi


Korkmuyorsan, göze alabiliyorsan girerdin işin içine


Biraz daha zaman geçti


Gazete okudukça, haber izledikçe, öğrendikçe yeni korkular geliştirdim:


Ya seçimi kazanırlarsa ya yine darbe olursa ya dolar yükselirse ya enflasyon fırlarsa ya yine kriz olursa ya dünya daha hızlı ısınırsa ya Türkiye söylendiğinden daha önce çöl olursa ya Amerika daha da abartırsa ya kapının önünde bomba patlarsa ya şimdi yine deprem olursa ya


Bunları bir yana koymalıydım


Korkunun ecele faydası yoktu


Ben dirençli olmalıydım Bütün bunlara karşı mangal gibi bir yüreğim olmalıydı Yaşadığım her dakikanın farkında olmalıydım Farkında, kararlı, cesur ve umutlu


Ve sonradan geliştirilmiş korkularımı terbiye etmiştim Ama dipsiz bir kuyu olan zaman ani çıkışları seviyordu


Zamanla yaralar kapanıyor, kederler unutuluyor, merdivenler tırmanılıyor ve açılan kapılardan içeri giriliyordu

O kapıların arkasında yeni korkuların sebebi kavramlar ve insanlar duruyordu


Mesela adına “başarı” denilen o büyük ve ağır yükün yanındakiler ve sürükledikleri, ömrüm boyunca karşılaştıklarımın hiçbirine benzemiyordu


Şimdi bu şeytanlarla karşı karşıya kaldığım anlarda

düşünüyorum


“Değer mi?”


Kan dökmeye, umursamaya, ilgilenmeye, didinmeye, zalimleşmeye değer mi?


Değmiyor


İçimde bir cesur yaramaz çocuk avazı çıktığı kadar bağırıyor: Hadi gelsenize, oynayalım



İclal Aydın