40. Senfoni

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-10-2012

40

Senfoni Yazısı - 40

Senfoni Kahraman Tazeoğlu - Kahraman Tazeoğlu Yazıları

Karanlığa çare yoktur, nasıl olsa yol bulur

Ve yürekleri sağır eden bir sessizlik,

tükenmişlikten arta kalan tek varlığın olur

Söylenememiş tüm sözcükleri ancak ağlarsın içinde

Ve bilemezsin geride kalan mı yalnızdır, yoksa giden

midir aslında

Tüm yeminler öfke ile bağış arasında yaşlanır; sultanların, dostların ve sevgililerin,

dağılmış kalplerin, dağılmış kalbimin

İç bükey bir yalnızlıkta sanki ayak bileklerimden bıçaklanmışım

Sıcak bir korku tırmanıyor damarlarımda; midemde,

kalbimde

Aklıma da hükmediyor

Gün ortalarında kalıyorum, kimseler bilmiyor

Ben tükendikçe artıyor yalnızlığım

Kimi görsem hançerleniyorum gözlerimden ve kanıyorum en onulmaz yerimden

Ahh bu ben, kendi içinde, kendini arayan bir Simurg

Belki yalnızlığıma mahsuben pay edilmiş tekil çoğulluğumun peşindeyim

Ümitperest bir korkak, bir meczubum

Faili meçhul bir sevdanın zanlısıyım

Takvimlere çaldırdığım yarınlarımı hiç bulamamak üzere,

milyon yıldır ‘gün’ için savaştayım

Üstüme küf kokulu akşamlar abanmış

Sefil bir tutsaklığa sürülmüşüm

Yüreğimde 40

düğüm

Ahh Mozart! Sana küskünüm

Ve öldürüyorum seni içimde

Sessizliğini seçiyorum, sessizliğimin içinden

İçimde intiharlar, cesetler

İncinmiş hayatları toplayan bir dilenci oluyorum birden…

Birden bire yağmur başlıyor,

‘Toprak, kokulu bir baharı sürer belki dağlardan aşağı’ diyorum

Ve kaldırıp başımı kuşlara yalvarıyorum:

Yetişin nefesim bitiyor

yetişin bana kuşlar

ya özgürlük adına

ya SEVDA hatırına…

Kahraman Tazeoğlu

07-10-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	40. Senfoni 40 Senfoni Yazısı - 40 Senfoni Kahraman Tazeoğlu - Kahraman Tazeoğlu Yazıları Karanlığa çare yoktur, nasıl olsa yol bulur Ve yürekleri sağır eden bir sessizlik, tükenmişlikten arta kalan tek varlığın olur Söylenememiş tüm sözcükleri ancak ağlarsın içinde Ve bilemezsin geride kalan mı yalnızdır, yoksa giden midir aslında Tüm yeminler öfke ile bağış arasında yaşlanır; sultanların, dostların ve sevgililerin, dağılmış kalplerin, dağılmış kalbimin İç bükey bir yalnızlıkta sanki ayak bileklerimden bıçaklanmışım Sıcak bir korku tırmanıyor damarlarımda; midemde, kalbimde Aklıma da hükmediyor Gün ortalarında kalıyorum, kimseler bilmiyor Ben tükendikçe artıyor yalnızlığım Kimi görsem hançerleniyorum gözlerimden ve kanıyorum en onulmaz yerimden Ahh bu ben, kendi içinde, kendini arayan bir Simurg Belki yalnızlığıma mahsuben pay edilmiş tekil çoğulluğumun peşindeyim Ümitperest bir korkak, bir meczubum Faili meçhul bir sevdanın zanlısıyım Takvimlere çaldırdığım yarınlarımı hiç bulamamak üzere, milyon yıldır ‘gün’ için savaştayım Üstüme küf kokulu akşamlar abanmış Sefil bir tutsaklığa sürülmüşüm Yüreğimde 40 düğüm Ahh Mozart! Sana küskünüm Ve öldürüyorum seni içimde Sessizliğini seçiyorum, sessizliğimin içinden İçimde intiharlar, cesetler İncinmiş hayatları toplayan bir dilenci oluyorum birden… Birden bire yağmur başlıyor, ‘Toprak, kokulu bir baharı sürer belki dağlardan aşağı’ diyorum Ve kaldırıp başımı kuşlara yalvarıyorum: Yetişin nefesim bitiyor yetişin bana kuşlar ya özgürlük adına ya SEVDA hatırına… Kahraman Tazeoğlu