Neden Böyleyiz

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-10-2012

Bilir misiniz sönmüş yıldızların hikâyesini? Sönmeye yakın can havliyle avazı çıktığı kadar parlamak isterler

Aydınlattıkları yer önemli değildir

Kendi çevreleri ya da ulaşabildikleri en ırak nokta neresi olursa olsun

Yeter ki son bir kez tüm güçleriyle parlayıp bizler buradayız ve sönsek bile hep burada var olacağız duygusunu yaşarlar, yaşamak isterler

”

Biz insanların ise bunlardan ne farkı var ki?

Bakın şöyle izah edebiliriz

İnsan teoride düşünüp te pratikte uygulamadığı birçok hareketi aslında doğasında vardır

Ama ne yazık ki günümüz modern anlayışın verdiği yoğunluktan dolayı bir türlü kendimizle kalamamaktayız

İnsan ne zaman bir şey yapmaya karar verse bir engel çıkar karşısına bundan dolayı özünden zamanla uzaklaşıp sadece yaşamın rutin işlemleri arasında hayatını devam eder

Teoride yapmak istediğimiz birçok şey olabilir

Yalnız insan sadece teorik olarak varolanları bilmesi yetmez

Yaş ilerledikçe bu teorilerini pratiğe dönüştürmek ister

Eğer düşüncelerini pratik yaşama sunmazsa zamanla kaygı başlar

Bu kaygı insanın özünü yitirdiği Her şeyin madde planında ele alındığı bir dönemde varoluş açısından da problem yaratır

Öncelikle birey kendisiyle ve kendi gerçekleriyle yüzleşmekten kaçınır

Sonrasında ise içinde yaşadığı toplumla çatışma başlar

Ve nihayetinde birey yalnız kalır

Bu yalnızlık onu kimlik karmaşasına sürükler

Günümüz insan profilinde(görünüş) tüm insanlar birbirinin fotokopisi gibi

Asıl özelliklerimizi ve potansiyelimizi bir türlü ortaya çıkarmıyoruz

Kendimizde olan bir özelliği sürekli bastırılmış duygular arasına sıkıştırıp hayatı olduğu gibi kabul ediyoruz

Hâlbuki varolan potansiyelimizi kullanabilsek daha mutlu oluruz

Ben bunu başaramam, ben bu işin üstesinden gelemem gibi klişeleşmiş günlük kelimelerle hayatımızı sürdürüyoruz

Ve her defasında hayatın kırılma noktasından başa dönüp hayatı sil baştan alıyoruz

Bu da bizlerin sürekli aynı noktada durmamıza sebep oluyor

Artık gerçek potansiyelimizi kullanma zamanı geldi

Ben buradayım, ben de yaşıyorum

Benim de söylediklerim değerli anlayışını kazanma zamanı geldi

07-10-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Neden Böyleyiz Bilir misiniz sönmüş yıldızların hikâyesini? Sönmeye yakın can havliyle avazı çıktığı kadar parlamak isterler Aydınlattıkları yer önemli değildir Kendi çevreleri ya da ulaşabildikleri en ırak nokta neresi olursa olsun Yeter ki son bir kez tüm güçleriyle parlayıp bizler buradayız ve sönsek bile hep burada var olacağız duygusunu yaşarlar, yaşamak isterler” Biz insanların ise bunlardan ne farkı var ki? Bakın şöyle izah edebiliriz İnsan teoride düşünüp te pratikte uygulamadığı birçok hareketi aslında doğasında vardır Ama ne yazık ki günümüz modern anlayışın verdiği yoğunluktan dolayı bir türlü kendimizle kalamamaktayız İnsan ne zaman bir şey yapmaya karar verse bir engel çıkar karşısına bundan dolayı özünden zamanla uzaklaşıp sadece yaşamın rutin işlemleri arasında hayatını devam eder Teoride yapmak istediğimiz birçok şey olabilir Yalnız insan sadece teorik olarak varolanları bilmesi yetmez Yaş ilerledikçe bu teorilerini pratiğe dönüştürmek ister Eğer düşüncelerini pratik yaşama sunmazsa zamanla kaygı başlar Bu kaygı insanın özünü yitirdiği Her şeyin madde planında ele alındığı bir dönemde varoluş açısından da problem yaratır Öncelikle birey kendisiyle ve kendi gerçekleriyle yüzleşmekten kaçınır Sonrasında ise içinde yaşadığı toplumla çatışma başlar Ve nihayetinde birey yalnız kalır Bu yalnızlık onu kimlik karmaşasına sürükler Günümüz insan profilinde(görünüş) tüm insanlar birbirinin fotokopisi gibi Asıl özelliklerimizi ve potansiyelimizi bir türlü ortaya çıkarmıyoruz Kendimizde olan bir özelliği sürekli bastırılmış duygular arasına sıkıştırıp hayatı olduğu gibi kabul ediyoruz Hâlbuki varolan potansiyelimizi kullanabilsek daha mutlu oluruz Ben bunu başaramam, ben bu işin üstesinden gelemem gibi klişeleşmiş günlük kelimelerle hayatımızı sürdürüyoruz Ve her defasında hayatın kırılma noktasından başa dönüp hayatı sil baştan alıyoruz Bu da bizlerin sürekli aynı noktada durmamıza sebep oluyor Artık gerçek potansiyelimizi kullanma zamanı geldi Ben buradayım, ben de yaşıyorum Benim de söylediklerim değerli anlayışını kazanma zamanı geldi