Sen İyilik Yapmaya Layıksın

**Prof. Dr. Sinsi** · 06-24-2012

Adamın biri iyilik yapmayı çok severmiş ve iyilik yapmayı bir hayat tarzı haline getirmiş

Sürekli iyilik yapmaya başlamış insanlara

Bir gün, oturmuş ve devamlı iyilik yaptığı insanları göz önünden şöyle bir geçirmiş

Bakmış ki, düzenli bir şekilde iyilik yaptığı insanların bazılarında hiçbir olumlu değişiklik yok

Üzülmüş bunu fark edince

Sonra kendi kendisine bir karar almış

Bundan böyle demiş, iyiliği hak etmeyen kimselere asla iyilik yapmayacağım

Ve iyilik yapmamaya başlamış, hak etmediğini düşündüğü kimselere

Bu duygu içini kemirmiş ve hak etmediğini düşündüğü kişilere iyilik yapmaya ara verdiği için rahatsızlık duymaya başlamış

Nihayet bu rahatsızlıktan kurtulmak için, sözlerine kıymet verdiği, saygı duyduğu bir bilgenin yanına gitmiş

Oturmuş dizlerinin dibine ve başlamış başından geçenleri anlatmaya:

— ‘Efendim’, demiş ‘Ben iyilik yapmayı bir hayat tarzı haline getirmiş biriyim İnsanlara iyilik yapıyorum Ancak bir ara baktım ki, sürekli iyilik yaptığım bazı kimselerde hiçbir olumlu değişiklik yok Bunu görünce üzüldüm ve bundan böyle hak etmediğini düşündüğüm kimselere kesinlikle iyilik yapmamaya karar verdim Bu duygu beni epey rahatsız etti Ne tavsiye edersiniz?’

Bilge sükunetle dinlemiş adamı Sözleri bitince, elini dizine koymuş ve tok bir sesle şunları söylemiş:

— ‘İnsanlar, kendilerine iyilik yapılmaya layık olmasalar bile, onlara iyilik yapmaya devam et’

Bu sözler, çok saygı duyduğu bilgenin ağzından çıkınca, adam başından kaynar sular boşalmış gibi olmuş Kendisini suçlu gibi hissetmiş Kötü bir adam olduğunu düşünmüş bir an Günahkâr olduğunu zannetmiş Yüzü sapsarı kesilmiş, ağzı kurumuş Takatsiz kalakalmış öylece Gerekçesini sormaya bile güç bulamamış kendinde

Bunun üzerine, adamın gerekçesini sormasına fırsat vermeden, sözünü gerekçesiyle tamamlamış bilge:

— ‘İnsanlar’ demiş, ‘insanlar, kendilerine iyilik yapılmaya layık olmasalar bile, onlara iyilik yapmaya devam et Çünkü, sen iyilik yapmaya layıksın

06-24-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Sen İyilik Yapmaya Layıksın Adamın biri iyilik yapmayı çok severmiş ve iyilik yapmayı bir hayat tarzı haline getirmiş Sürekli iyilik yapmaya başlamış insanlara Bir gün, oturmuş ve devamlı iyilik yaptığı insanları göz önünden şöyle bir geçirmiş Bakmış ki, düzenli bir şekilde iyilik yaptığı insanların bazılarında hiçbir olumlu değişiklik yok Üzülmüş bunu fark edince Sonra kendi kendisine bir karar almış Bundan böyle demiş, iyiliği hak etmeyen kimselere asla iyilik yapmayacağım Ve iyilik yapmamaya başlamış, hak etmediğini düşündüğü kimselere Bu duygu içini kemirmiş ve hak etmediğini düşündüğü kişilere iyilik yapmaya ara verdiği için rahatsızlık duymaya başlamış Nihayet bu rahatsızlıktan kurtulmak için, sözlerine kıymet verdiği, saygı duyduğu bir bilgenin yanına gitmiş Oturmuş dizlerinin dibine ve başlamış başından geçenleri anlatmaya: — ‘Efendim’, demiş ‘Ben iyilik yapmayı bir hayat tarzı haline getirmiş biriyim İnsanlara iyilik yapıyorum Ancak bir ara baktım ki, sürekli iyilik yaptığım bazı kimselerde hiçbir olumlu değişiklik yok Bunu görünce üzüldüm ve bundan böyle hak etmediğini düşündüğüm kimselere kesinlikle iyilik yapmamaya karar verdim Bu duygu beni epey rahatsız etti Ne tavsiye edersiniz?’ Bilge sükunetle dinlemiş adamı Sözleri bitince, elini dizine koymuş ve tok bir sesle şunları söylemiş: — ‘İnsanlar, kendilerine iyilik yapılmaya layık olmasalar bile, onlara iyilik yapmaya devam et’ Bu sözler, çok saygı duyduğu bilgenin ağzından çıkınca, adam başından kaynar sular boşalmış gibi olmuş Kendisini suçlu gibi hissetmiş Kötü bir adam olduğunu düşünmüş bir an Günahkâr olduğunu zannetmiş Yüzü sapsarı kesilmiş, ağzı kurumuş Takatsiz kalakalmış öylece Gerekçesini sormaya bile güç bulamamış kendinde Bunun üzerine, adamın gerekçesini sormasına fırsat vermeden, sözünü gerekçesiyle tamamlamış bilge: — ‘İnsanlar’ demiş, ‘insanlar, kendilerine iyilik yapılmaya layık olmasalar bile, onlara iyilik yapmaya devam et Çünkü, sen iyilik yapmaya layıksın