Rıfat Araz Şiirleri

Rıfat ARAZ’a Ait Dinî Tasavvufî Şiirler



GÖR…

Ey gönül, çektiğim aşk denen derdi;
O benlik dağını sel alsında gör!
Bir can oda düştü, bin can yeşerdi;
Sevdânın rengini gül alsın da gör!

Bu dertte usûl var, ar var, adap var;
Kulluk var, çile var, hesap, kitap var;
Ölmeden ölümü duyan azap var!
Nefsin bu menzilde yol alsın da gör!

Ömrüm dile düşmüş gider göçümde;
Niyâzım âh eyler ağlar suçumda!
Bir himmet ocağı tüter içimde;
Gönül dost elinden el alsın da gör!

Müptelâ olmuşum Mecnûn adına;
Ney gibi dağlandım vuslât oduna!
Düşmüşüm bir aşkın istidâdına;
Leylâ’yı elinden çöl alsın da gör!

Yakup aşk elinden böyle mi yanar?
Yusuf’un hasreti dert olup kaynar!
Bildim ki başımda bir âlem döner;
Zamanın seyrini hâl alsın da gör!

Takdir böyle yazdı tedbir sınadı;
Kimi ‘nasip’ dedi kimi kınadı!
Bu aşkın yüzünden aklım bunadı;
Emanet yükünü kul alsın da gör!




YÂ RAB…

Senden geldim dönüş sana;
Koyma beni, bana Yâ Rab!
Bir aşk tattım senden yana;
Böyle yandım cana Yâ Rab!

Senden seni istedim ben;
Bu duamı çok görme sen!
Bu can denen koca evren;
Sığmaz oldu tene Yâ Rab!

Kul neylesin bu hikmete;
Gül yansımış her sûrete!
Gönül bakmaz bu servete;
Bu şöhrete, şana Yâ Rab!

Sensin bende beni bilen;
Tesbih ile kalbe dolan!
Arzdan, arşa her var olan;
Sen’i söyler Sana Yâ Rab!

Varım sırdır mâ’rifette;
Nûrun yansır hakikatte!
Bu aşk ile bu halvette;
Doldum günden güne Yâ Rab!

Akıl ne’tsin bu efkâra;
Aşk sarılmış aşk esrâra!
Saldın özge bir diyâra;
Düştüm yönden yöne Yâ Rab!



BİLDİM BENİ

Garip kulum yokta, varda;
Ezildikçe bildim beni!
Kader denen bir esrârda;
Çözüldükçe bildim beni!

Ne sınır var ne bir boyut;
Gönül dolan, yağan bulut!
Nefsi saran korku, umut;
Sezildikçe bildim beni!

Baş koymuşum gelen emre;
İmân nûru sığmaz ömre!
Her amelim hayra, şerre;
Yazıldıkça bildim beni!

Hayat ölüm, ölüm dirim;
Nefsim yerde sürüm sürüm!
Nesimî tek yanan derim;
Yüzüldükçe bildim beni!

Ebet günüm ezelim var;
Sekiz cennet menzilim var!
Haram içre helâlim var;
Süzüldükçe bildim beni!

Budur yüküm, yolum, yönüm;
Bende gider ilkim, sonum!
Nefes nefes her bir günüm;
Derildikçe bildim beni!




İRFÂNA DÜŞTÜM

Ma’nâ âleminde, vefâ yolunda;
Aşk ile elendim bir cana düştüm!
Gönül vecde geldi cezbe hâlında;
Derdime gül bastım, dermâna düştüm!

Gurbet, gam bendini bende mi kurdu?
Mevlâ’m emaneti sırtıma vurdu!
Her katrem ‘hû’ dedi, duruldu, durdu;
Kaynadım, çağladım devrâna düştüm!

Duydum can özümde ney’in zârını;
Özünden ayrılmış buldum varını!
Başımda gördükçe nefsin dârını;
Ölmeden hesaba, mizâna düştüm!

Ömrüm, kula döndü bir hak uğruna;
Hasret odu düştü gülün bağrına!
Girdim ibret ile âlem seyrine;
Hayretten süzüldüm, hayrana düştüm!

Ey gönül, dost için yüzümüz var mı?
İhlâs ocağında, közümüz var mı?
Bu sesler, ahenkler özge diyâr mı?
Bir aşkın elinden mestâne düştüm!

Takvâyla inceldi bu içli sözüm;
Edep dergâhında, tutuştu közüm!
Bir zikrin nûruna kandıkça özüm;
Sınandım irfandan, irfana düştüm!




TÖVBEKÂR OLDUM

Yâ Rab bu aşk bende, benimle her an;
Aşk ile can buldum, canda var oldum!
Bu zorlu nefsime neyledi zaman?
Bazen kışa döndüm, kâh bahar oldum!

Tevhîdin nûruyla, var ettin canı;
Ufkuna nakşettin eşsiz fermânı!
Tedbirden, takdire dönen her sonu;
Tefekkür ettikçe tövbekâr oldum!

Kader levhâsında, ince bir sır var;
Bir ömre sığmadı, aşk denen esrâr!
Âlemi sardıkça bu derin efkâr;
Yanmış ney misâli, âh u zâr oldum!

Ezelden ebede bu şevk, bu heves;
Firdevs’den, Mevâ’dan, Naim’den bir ses!
Kutsal emanete yüklü her nefes;
Dal, budak saldıkça, lalezâr oldum!

Hüzün tezgâhında, süsledin gülü;
Yardın, pâk eyledin mümin gönülü!
Sebepler içinde her tevekkülü;
Sezdikçe hem gizli, aşikâr oldum!

Yâ Rab yakın sensin, ben benden uzak;
İçimde, iç içe binlerce tuzak!
Ey gönül geç nefsi, benliği bırak;
Kim demiş âlemde bahtiyâr oldum?!




VUSLAT DEDİ

Yâ Rab kulum, geldim sana;
Aşk yazıldı bu fermâna!
Bir çilede yana yana;
‘Sabır’ dedi, oldu gönül!

Nasıl diner bu dert, bu gam?
Hüznüm artar her bir akşam!
Sekiz cennet, makam makam;
‘Umut’ dedi, doldu gönül!

Nefsim arza atmış ağı;
Sökülmez mi hırsın bağı?
Bu gurbetin, hasret çağı;
‘Biter’ dedi, daldı gönül!

Ten, aşk ile mâ’rifette;
Can neylesin hakikatte!
Bir ilahî adalette,
‘Hesap’ dedi, soldu gönül!

Hakk’tan aldı, halka verdi;
Nefsi, yerden yere serdi!
Şükür, gizli sırra erdi;
‘Hikmet’ dedi, bildi gönül!

Budur ömrün ayı, yılı;
Yüküm nerde, neyle dolu?
Tefekkürde bulup yolu;
‘Vuslât’ dedi, güldü gönül!




BİLMEM

Aşkın ile bir hoş oldum;
İlki bilmem, sonu bilmem!
Neye baksam, seni buldum;
Yönü bilmem, yanı bilmem!

Her hâl ile yandı yürek;
Dağ yükümde bin bir emek!
Ömür bir çark, zaman elek;
Ten öğünür, canı bilmem!

Safta döndü, doldu gönül;
Müptelâdır güle bülbül!
Budur, böyle erkân, usûl;
Sevgimiz var, kini bilmem!

Yâ Rab, sende her kararım;
Gönül arar, ben ararım!
Ötede mi ilkbaharım?
Dünü bilmem, günü bilmem!

Tâ ezelden bu hâldayım;
Sana gelen bir yoldayım!
Bir bîçâre akıldayım;
Malı, mülkü, şanı bilmem!

Menzil menzil, kubbe kubbe,
Sebep, bağlı bir sebebe!
Ne sevdâdır iner kalbe;
Unuttum ben, beni bilmem!




İNCİNSEN DE
İNCİTME SEN…

Gönül, yüz dön kin gütmekten;
İncinsen de incitme sen!
Dost bîzârdır incitmekten;
İncinsen de incitme sen!

Nûr nefesin aşk dolanda,
Gülün yanmaz od alanda!
Sözün başa dert olanda;
İncinsen de incitme sen!

Can olur mu candan ırak?
Geç ağyârı, sen sana bak!
O yan çıkan nefsi bırak;
İncinsen de incitme sen!

Sen ki terki terk eyledin;
Günü dünden berk eyledin!
Tâ elestte ne söyledin?
İncinsen de incitme sen!

Sendedir arz, arş-ı a’lâ;
Böyle yazmış Kadir Mevlâ!
Bir hikmettir bu dert, belâ;
İncinsen de incitme sen!

Ma’rifettir hakkı yaymak;
Hatır almak, hatır saymak!
Sana düşmez gönül koymak;
İncinsen de incitme sen!



VUSLÂT YAKARIŞLARI

Yâ Rab, bir aşk verdin bana;
Yanıp durdum Sen’den yana!
Canı kurban dedim Sana;
Rahîm Sen’sin, rahmet Sen’in!


Ezel ebet devletin var;
Her zerrede, kudretin var!
Ne tükenmez servetin var;
Rezzâk Sen’sin, nimet Sen’in!

Benden yakın oldun bana;
Hangi yüzle dönem Sana?!
Akıl yetmez bu devrâna;
Kâdir Sen’sin, kudret Sen’in!

Gelen gider, giden gelmez;
Can Sen’indir bu can ölmez!
Onca sırrı çözen olmaz;
Hakîm Sen’sin, hikmet Sen’in!

Şükrü bulduk varlık ile;
Sabrı gördük darlık ile!
Edep derdik erlik ile;
Rahmân Sen’sin, izzet Sen’in!


Kalp, adınla Sen’i okur;
Okudukça bir aşk dokur!
Elimdedir verdiğin nûr;
Samed Sen’sin, himmet Sen’in!




YAZMIŞ…

Kadir Mevlâ’m bu sevdâyı;
Damar damar öze yazmış!
Gül eylemiş hoş edâyı;
Kalbe giden ize yazmış!

Kula vermiş cümle varı;
Vecde salmış vefâdârı!
Edep, erdem, namus, arı;
Tesbih eden söze yazmış!

Cana sunmuş emâneti;
Duyan tatmış adâleti!
Bir ibrette bin hayreti;
Gönül denen köze yazmış!

‘Sabır’ demiş bende bana;
Aşk odunu sermiş cana!
Nefsi atmış bir cihâna;
Ömrü çoğa aza yazmış!

Gün müsâvi olmaz güne;
Günü almış dünden öne!
Bu hikmeti döne döne;
Hakkı gören göze yazmış!

Bilmiş gönül âlemini;
Öyle çalmış kalemini!
Ömrün o son gül demini;
Yaza, kışa, güze yazmış!




KULU GÜLDÜR…

Girdim gönül bahçesine;
Elifi gül, dalı güldür!
Gül sarılmış gecesine;
Siyahı gül, alı güldür!

Gonca gonca gül çözülür;
Damar damar gül süzülür!
Gül okunup gül yazılır;
Sohbeti gül, dili güldür!

Umut umut havası gül;
Kâ’be’si gül, Mevâ’sı gül;
Sekiz cennet sevdâsı gül!
Halveti gül, hâli güldür!

Ayet ayet gül derilir;
Secde secde gül verilir!
Her gönüle gül serilir;
Menzili gül, yolu güldür!

Gül rengiyle güler zaman;
Gül zikriyle döner devrân!
Gül aşkıyla dolar kovan;
Peteği gül, balı güldür!

Âlem, güle sarılmaz mı?
Gül kastına varılmaz mı?
Güle kurban verilmez mi?
Kulluğu gül, kulu güldür!