Bir ZaManlar Sen WarDın

Tutunacak yeri kalmadı hayatımın, kendime tutunuyorum, savruluyorum düşlerimin içinde, kahroluyorum Çekip gitmek istiyorum buralardan, nereye varacağımı bilmediğim uzun bir yolda, yanıma hiç birşey almadan, ardımda hiç kimseyi bırakmadan, yol almak istiyorum, hiç bir yere varmadan

Bir zamanlar sen vardınSanaydı tüm yolculuklarım


Kendi kendimin prensesiyim ben Kendi yalnızlığıma buyuruyorum her şeyiYalnızlığımın krallığında,yalnızlığımı yönetiyorum Yüksek duvarlar örmeliyim ülkeme Kimseyi içeri almamalıyım Kimsesiz kalırsa insan, ancak o zaman kurtulur yaralanmaktan

Bir zamanlar sen vardın Senden aldığım bütün yaralarım

Kaçmalıyım biliyorumAcılarımın sonu gelene kadar kaçmalıyım Bomboş odalarda ağlamalıyım Güçlü görünmeliyim tüm insanlara Kendimi korumalıyım Oyunlar oynamalıyım Yıkılmazmışım gibi, kırılmazmışım gibi, güçlü ve sakin olmalıyım Sığınmalıyım kendi krallığıma, savaşlarımı kendi içimde yaşamalıyım

Bir zamanlar sen vardın Tüketti beni oyunların

Kimseler bilmemeli, görmemeli tükendiğimiBir seçim zannetmeli Sebebinin sen olduğu bilinmemeli yalnızlığımın İçimde kalan "sen"imin güzelliğini korumaya çalıştığımı görmemeli

Bir zamanlar sen vardınGerçektin Yanımdaydın

Şimdi yoksun, varlığım can çekişiyorKimsenin bilmediği, görmediği bir acıyı yaşıyorum kendimi hapsettiğim yalnızlıkta Gelsen Tutsan ellerimden, can versen içimde bir türlü bitiremediğim varlığına Kaçışlarıma bir son versenYıksan bütün duvarlarımı, yeniden hayata döndürsenHayata tutunmayı öğretsen Savrulmasam, yok olmasam, yaralanmasam


Bir zamanlar sen vardınYoksun, ölmekten beter

Sadece gelsen Zannettiğim gibi güzel olmayacak olsa da,gelsen,

Bu bile yeter


(yokluğuna)