ve Aslında Sen İlk ve Teksin

ve Aslında Sen İlk ve Teksin


Sen kırk yılda bir gibisin

Sen içimdeki çocuğun sessiz çığlığı

Sen içimdeki yaşlı adamın yalnızlığındaki görünmeyen yüzüsün
Hiç yazılmamış ve belki de hiç yazılmayacak alın yazımsın
Ve hiç yaşayamayacağım ikinci hayatımsın
Sen ilksin…
İlk aşık olduğum ilk çıktığım ilk üzüldüğüm değilsin
Ama sadece ilksin
Kimsin? Nerden geldin?
Nereye gidiyorsun bilmiyorum
Ama biliyorum “Gideceksin”
Yüzüne baktığım zaman gördüklerimi bağırmak istiyorum
Ama korkuyorum bir daha görememekten
Ve susuyorum… Bu ben değilim aslında
Korkan susankaçan…
Kim bilir belki de bu senin hayat boyu üzerinde çalıştığın
Usta hareketlerle şekil verdiğin Ruhunun bir kısmını üzerine üflediğin
Ve bana verdiğin bir sanat eseri
Senin Şekillendirdiğin hayatın bir parçasıyım
Bu Benmiyim bilmiyorum
Sen en az ortak özelliği olanımsın Sen en küçüğüsün hayatımın
Ve en büyüğü kalbimin
Kalabalıkta ki yalnızlığım
Gürültünün ortasındaki sessizliğim Unutmadığım birkaç isimden biri
Ve sen ilk sustuğumsun
Sen yolda yürürken hayalini kurduğum
Ama hayallerime sığamayacağın kadara güzel olan
Ve bi o kadara da ulaşamayacağımsın…
Sen hep hayalini kurduğum Kimselerin ve benim de bilmediğim o yerde
Denize bakan ağaçların arasındaki ahşap evimin önünde
Yakamozu seyreden kişisin… Sen aşkımla kalbini vurmak istediğim
Ama vuramadığım tek hedefsin
Sen benim yağmurlu ve karanlık bir gecenden amansız çıkıp gelen Müjdeli haberimsin
Sen yüzüne severek dokunmak istediğim
Ama bir türlü dokunamadığım ilk insansın
Sen ilk yazdığım değil İlk sakladığım şiirsin
Sen ilk girdiğim sınav değil İlk kaybettiğim sınavsın
Sen yaşadığım değil Yaşamadığım hayatımsın
Ve sen hayatımın ilk sonusun
Sen bu kokuşmuş dünyada yıllardır aradığım ve geç bulduğum
Masum çocuk yüzüsün
Uzağımdaki yakınım yakınımdaki uzağımsın



En yakınında olmak istediğim ama en uzağında olmam gerekensin