Ve ben artık, kaybetmişliğin ardından ağlayan çocukları oynuyorum..

**Prof. Dr. Sinsi** · 06-23-2012

Artık kabullenmişliğin yorgun havasını çalıyorum şimdi
Vurgun yemiş satırlarım son yıkıntıların altında çırpınırken,
Ben derinden bir türkü tutturmuşum akıp giden zamana
Hislerim yanıyor! Dumanını çekiyorum içime efkar sigarasıdır diye,
Ve ben artık, kaybetmişliğin ardından ağlayan çocukları oynuyorum

Neydi bizi bu karanlığın girdabında rotasız bırakan,
Neydi hislerimizin dumanını savuran?
Yok olmuşluğun keyifsizliğini mi sürmeliyim şimdilerde,
Yoksa senin yok oluşunun acısını mı sindirmeliyim içime?

Yoksun!
Bir hayal kadar duman, bir duman kadar bulanık hayalin
Tutunacak gibi oluyor ümitlerim,
Bir adım veriyorum sana karşı,
Bulanıklığı da kalmıyor dumanının
Yoksun!
Az önce verdiğim nefes kadar anlıktı varlığın,
Az önce hayat verdin bana, ama şimdi; yoksun!

Karşımda bulanık dumanın, içimde hislerin alevi
Ve elimde kalemim
Son demlerini döküyorum satırlara teslim olmuşluğun,
Son nağmelerini mırıldıyorum titrek dudaklarımdan
Ve üşüyen ellerimle enkazını oluşturuyorum
Ardında yıkıntısını bıraktığın satırların

Sen, tutulan el kadar sıcak bir gerçek,
Verilecek bir nefes kadar da gidicisin
Tutsam içimde öldürecek, bıraksam uçup gideceksin
Sen, efkar sigaramdaki duman kadar hayal,
Enkazından kurtulamayacağım kadar da
Yıkıntı bıraktın ardında
Ve ben kabul ettim Yenildim, yok edildim
Bir ruh kadar sessizim şimdi odalarda gezinen,
Gözdeki fer kadar gidiciyim ben de
Elveda hayallerin kahramanı, elveda aşkın dumanı,
Ve elveda yıkıntılarımın mimarı
Yak! Yık! Estir dumanını!
Gözlerimden feri de çek! Öyle git!

06-23-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Ve ben artık, kaybetmişliğin ardından ağlayan çocukları oynuyorum.. Artık kabullenmişliğin yorgun havasını çalıyorum şimdi Vurgun yemiş satırlarım son yıkıntıların altında çırpınırken, Ben derinden bir türkü tutturmuşum akıp giden zamana Hislerim yanıyor! Dumanını çekiyorum içime efkar sigarasıdır diye, Ve ben artık, kaybetmişliğin ardından ağlayan çocukları oynuyorum Neydi bizi bu karanlığın girdabında rotasız bırakan, Neydi hislerimizin dumanını savuran? Yok olmuşluğun keyifsizliğini mi sürmeliyim şimdilerde, Yoksa senin yok oluşunun acısını mı sindirmeliyim içime? Yoksun! Bir hayal kadar duman, bir duman kadar bulanık hayalin Tutunacak gibi oluyor ümitlerim, Bir adım veriyorum sana karşı, Bulanıklığı da kalmıyor dumanının Yoksun! Az önce verdiğim nefes kadar anlıktı varlığın, Az önce hayat verdin bana, ama şimdi; yoksun! Karşımda bulanık dumanın, içimde hislerin alevi Ve elimde kalemim Son demlerini döküyorum satırlara teslim olmuşluğun, Son nağmelerini mırıldıyorum titrek dudaklarımdan Ve üşüyen ellerimle enkazını oluşturuyorum Ardında yıkıntısını bıraktığın satırların Sen, tutulan el kadar sıcak bir gerçek, Verilecek bir nefes kadar da gidicisin Tutsam içimde öldürecek, bıraksam uçup gideceksin Sen, efkar sigaramdaki duman kadar hayal, Enkazından kurtulamayacağım kadar da Yıkıntı bıraktın ardında Ve ben kabul ettim Yenildim, yok edildim Bir ruh kadar sessizim şimdi odalarda gezinen, Gözdeki fer kadar gidiciyim ben de Elveda hayallerin kahramanı, elveda aşkın dumanı, Ve elveda yıkıntılarımın mimarı Yak! Yık! Estir dumanını! Gözlerimden feri de çek! Öyle git!