SoLgun Bir GüL Gibi Sustum!

**Prof. Dr. Sinsi** · 06-23-2012

Yoktun!
sustum
susmak kırgınlıksa
sustum işte
solgun bir gül gibi
ıssız bir çöl gibi
sustum

Yolcuyum
uzak
çok uzaklardan geldim
yorgunum
ellerim boş, boynum bükük
gözyaşı dolu heybemde
kalbimi alıp getirdim sana
ayrılıklarla delik deşik kalbimi
başka bir şeyimde yoktu getirecek

Dalımda güz türküleri
koynumda ateş
seni aradım kentin dar sokaklarında
yalnız
yorgun
ve
yaralı
yoktun
üşüdükçe, uzadı yokluğun
Hangi çocuğa sordum ağladı
hangi ırmağa sordum çağladı

hangi Çiçeğe sordum boyun büktü
hangi ağaça sordum yaprak döktü
sığındığım kuşlar da uçtu gitti
bir başıma kaldım ortalarda

Sen ki, yetim bir bahçede
bir tomurcuktun hayatın kollarında
çiçeklerin nazlısı, küskünüydün gönlümün
bütün gün seni aradım
yorgun
yaralı
ve
yalnız
acılı bir yel gibi
dolaştım durdum sokakları
yoktun

Pınarlara sordum akıp gittiler
yıldızlara sordum bir bir söndüler
sigaramı efkâr ettim savurdum gökyüzüne
sonbahar sardı boynumu yaprak yaprak
sonra yavaş yavaş bedenime girdi acı
senden ne bir ses vardı, ne de bir nefes

Gülüşünü, gözlerini, sesini takıp koluma
vedalar bıraktığım durakta şiirler okudum
aklımı yitirdiğimi sanıyordu,
acıyan gözlerle bakıyordu herkes

Sonra gözlerimi,
ağlamaktan yorgun gözlerimi
ulaşamayacağım uzaklara yolcu ettim
kara trenlere mendil sallayarak

duygularımı bir vagona kilitleyip
bin ah sürüp dudaklarıma
sustum!
unutulmuş sahipsiz şarkılar gibi
ne kadar susulacaksa o kadar sustum
hüzün kokulu anılara yaslanıp
yere çaldım kara bahtımı

İstedimki,
kalbinin durduğu yer
kalbimin durduğu yer olsun

06-23-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	SoLgun Bir GüL Gibi Sustum! Yoktun! sustum susmak kırgınlıksa sustum işte solgun bir gül gibi ıssız bir çöl gibi sustum Yolcuyum uzak çok uzaklardan geldim yorgunum ellerim boş, boynum bükük gözyaşı dolu heybemde kalbimi alıp getirdim sana ayrılıklarla delik deşik kalbimi başka bir şeyimde yoktu getirecek Dalımda güz türküleri koynumda ateş seni aradım kentin dar sokaklarında yalnız yorgun ve yaralı yoktun üşüdükçe, uzadı yokluğun Hangi çocuğa sordum ağladı hangi ırmağa sordum çağladı hangi Çiçeğe sordum boyun büktü hangi ağaça sordum yaprak döktü sığındığım kuşlar da uçtu gitti bir başıma kaldım ortalarda Sen ki, yetim bir bahçede bir tomurcuktun hayatın kollarında çiçeklerin nazlısı, küskünüydün gönlümün bütün gün seni aradım yorgun yaralı ve yalnız acılı bir yel gibi dolaştım durdum sokakları yoktun Pınarlara sordum akıp gittiler yıldızlara sordum bir bir söndüler sigaramı efkâr ettim savurdum gökyüzüne sonbahar sardı boynumu yaprak yaprak sonra yavaş yavaş bedenime girdi acı senden ne bir ses vardı, ne de bir nefes Gülüşünü, gözlerini, sesini takıp koluma vedalar bıraktığım durakta şiirler okudum aklımı yitirdiğimi sanıyordu, acıyan gözlerle bakıyordu herkes Sonra gözlerimi, ağlamaktan yorgun gözlerimi ulaşamayacağım uzaklara yolcu ettim kara trenlere mendil sallayarak duygularımı bir vagona kilitleyip bin ah sürüp dudaklarıma sustum! unutulmuş sahipsiz şarkılar gibi ne kadar susulacaksa o kadar sustum hüzün kokulu anılara yaslanıp yere çaldım kara bahtımı İstedimki, kalbinin durduğu yer kalbimin durduğu yer olsun