Canım İstanbul

Ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar;

Onu İstanbul diye toprağa kondurmuşlar

İçimde tüten birşey; hava, renk, eda, iklim;

O benim, zaman, mekan aşıp geçmiş sevgilim

Çiçeği altın yaldız, suyu telli pulludur;

Ay ve güneş ezelden iki İstanbulludur

Denizle toprak, yalnız onda ermiş visale,

Ve kavuşmuş rüyalar, onda, onda misale


İstanbul benim canim;

Vatanim da vatanim

İstanbul,

İstanbul


Tarihin gözleri var, surlarda delik;

Servi, endamlı servi, ahirete perdelik

Bulutta saha kalkmış Fatih'ten kalma kir at;

Pırlantadan kubbeler, belki bir milyar kırat

Şahadet parmağıdır göğe doğru minare;

Her nakısta o mana: Öleceğiz ne çare?

Hayattan canlı olum, günahtan baskın rahmet;

Beyoğlu tepinirken ağlar Karaca Ahmet


O manayı bul da bul!

İlle İstanbul’da bul!

İstanbul,

İstanbul


Boğaz gümüş bir mangal, kaynatır serinliği;

Çamlıca'da, yerdedir göklerin derinliği

Oynak sular yalının alt katına misafir;

Yeni dünyadan mahzun, resimde eski sefir

Her aksam camlarında yangın çıkan Üsküdar,

Perili ahşap konak, koca bir şehir kadar

Bir ses, bilemem tambur gibi mi, uda gibi mi?

Cumbalı odalarda inletir katibi mi


Kadını keskin bıçak,

Taze kan gibi sıcak

İstanbul,

İstanbul


Yedi tepe üstünde zaman bir gergef isler!

Yedi renk, yedi sesten şayisiz belirişler

Eyüp oksuz, Kadıköy süslü, Moda kurumlu,

Adada rüzgar, ucan eteklerden sorumlu

Her şafak Hisarlarda oklar çıkar yayından

Hala çığlıklar gelir Topkapı sarayından

Ana gibi yar olmaz, İstanbul gibi diyar;

Güleni söyle dursun, ağlayanı bahtiyar


Gecesi sümbül kokan

Türkçe’si bülbül kokan,

İstanbul,

İstanbul


Necip Fazıl Kısakürek