Cahit Sıtkı Tarancı ( 1910)- (1956

(1910-1956)

Diyarbakır'da doğdu Galatasaray Lisesi'ni bitirdi Mülkiye Mektebi'nde okudu Paris'e gitti ikinci Dünya Savaşı çıkınca geri döndü Çevirmenlik yaptı Ağır bir hastalığa yakalandı Viyana'ya götürüldü Orada öldü Ankara'ya getirilip toprağa verildi Otuz Beş Yaş şiiriyle ün yaptı Hayat, aşk ve ölüm, şiirlerinin başlıca temalarını oluşturmaktadır


ESERLERİ

Şiir:

Ömrümde Sükut (1933), Otuz Beş Yaş (1946), Düşten Güzel (1952), Sonrası (1957)


Düzyazı:

Ziya'ya Mektuplar (1957 - ZO Saba'ya yazdığı mektuplar) Şairin gazetelerde kalmış 22 öyküsünü Selahattin Öner'i toplamıştır: CS Tarancı'nın Hikâyeciliği ve Hikâyeleri (1976)


XXXXXXXXXXXXX


Şiirlerinden örnekler;


DESEM Kİ

Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır,

Rüzgârların en ferahlatıcısı senden esiyor,

Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,

Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,

Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,

Toprakların en bereketlisini sende sürdüm,

Sende tattım yemişlerin cümlesini


Desem ki sen benim için,

Hava kadar lâzım,

Ekmek kadar mübarek,

Su gibi aziz bir şeysin;

Nimettensin, nimettensin!

Desem ki

İnan bana sevgilim inan,

Evimde şenliksin, bahçemde bahar;

Ve soframda en eski şarap

Ben sende yaşıyorum,

Sen bende hüküm sürmektesin

Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,

Rüzgârlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber

Günlerden sonra bir gün,

Şayet sesimi farkedemezsen,

Rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden,

Bil ki ölmüşüm

Fakat yine üzülme, müsterih ol;

Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,

Ve neden sonra

Tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede,

Hatırla ki mahşer günüdür

Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum




AŞK

Açınca baharın dişi gülleri,

Bir başka rüzgâr eser bahçelerde

Dinle çılgınca öten bülbülleri;

Sorma niçin düştüğünü bu derde


De ki: – Aşktır şâdeden gönülleri;

Perişan, berbat eden gönülleri

Aşk söyletir en yanık türküleri,

Ay buluta girdiği gecelerde



BİR ÖLÜNÜN ARDINDAN


Kabrime çiçek getirenlere gülerim;

Gafil kişilermiş şu insanlar vesselâm;

Bilmezler ki bu kabirle yoktur alâkam;

Ben o çiçeklerdeyim, ben bu çiçeklerim