Orhan Seyfi Orhon ( 23.10.1890)- (22.08.1972)

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-04-2012

23 Ekim 1890'da İstanbul'da doğdu

22 Ağustos 1972'de İstanbul'da öldü

Hukuk Mektebi'ni bitirdi

Meclis-i Mesuban'ın Kavanin Kalemi'nde memurluk, ardından gazetecilik ve öğretmenlik yaptı

1950'de gazeteciliğe döndü

Hayatının son döneminde Son Havadis gazetesinde yazarlık yaptı

1917'de Yeni Mecmua'da çıkan şiirleriyle adını duyurdu

Türk şiirinde "5 Hececiler" diye bilinen şairlerimizdendir

Kurtuluş Savaşı sırasında İstanbul Hükümeti'ni destekleyen "Aydede" dergisinde çalıştı

Yusuf Ziya Ortaç'la birlikte Papağan, Güneş, Ayda Bir, Çınaraltı dergilerini çıkardı

Aruzla başladığı şiirde, Milli Edebiyat ve Genç Kalemler akımlarının etkisinde kalarak hece veznine döndü

Şiir kitapları: Fırtına ve Kar (1919) Peri Kızı ile Çoban Hikayesi (1919) Gönülden Sesler (1922) O Beyaz Bir Kuştu (1941) Kervan (1946) İşte Sevdiğim Dünya (1965)

Anadolu Toprağı

Senelerce sana hasret taşıyan,

Bir gönülle kollarına atılsam

Ben de bir gün kucağında yaşayan,

Bahtiyarlar araşma katılsana

En bakımsız, en kuytu bir bucağın,

Bence "İrem bağı" gibi güzeldir

Bir yıkılmış evin harap ocağın,

Şu heybetli saraylara bedeldir

Kadir Mevlâm, eğer senden uzakta,

Bana takdir eylemişse ölümü;

Rahat etmem bu yabancı toprakta,

Cennette de avutamam gönlümü

Anladım ki: Sevda, gençlik, şeref, şan

Asılsızmış şu yalancı dünyada

Hasretinle yadellerde dolaşan,

Hızrı bulsa yine ermez murada

Yalnız senin tatlı esen havanda,

Kendi millî gururumu sezerim

Yalnız senin dağında, ya ovanda,

Başım gökte, alnım açık gezerim

Hürüm, derim, eskisinden daha hür,

Zincirinle bağlansa da ayağım

Şimdikinden daha ferah görünür,

Zindanında olsa bile durağım

Bir gün olup kucağına ulaşsam,

Gözlerimden döksem sevinç yaşını,

Sancağının gölgesinde dolaşsam,

Öpsem, öpsem toprağını, taşını!

Beyaz Bir Kuştu

O, beyaz bir kuştu, uzun kanatlı

Ardında ışıktan bir iz bıraktı

Yel gibi dağları aştı bir atlı

Arada bir engin deniz bıraktı

Uzaktan gelirken derin akisler

Kapadı geçtiğim yolları sisler

Tutuştu içimde birikmiş hisler

Gönlümü o kadar temiz bıraktı

O, beyaz bir kuştu ak kanatlıydı

Yel gibi dağları aşan atlıydı

Hayaldi, hayalden bile tatlıydı

Ne ışık bıraktı, ne iz bıraktı

Diyorlar

Ölürsem yazıktır sana kanmadan

Kollarım boynunda halkalanmadan

Bir günüm geçmiyor seni anmadan

Derdine katlandım hiç usanmadan

Diyorlar: "Kül olmaz ateş yanmadan

Denizler durulmaz dalgalanmadan!"

Saadet benziyor boş bir seraba

Düşüyor her seven gönül azaba

Gelmiyor çekilen dertler hesaba

Diyorum: "Sebep ne bu ızdıraba?"

Diyorlar: "Kül olmaz ateş yanmadan

Denizler durulmaz dalgalanmadan!"

Gönlüm

Benim gönlüm bir kelebek

Dolaşıyor çiçek çiçek

Tükenecek ömrü böyle

Çırpınarak, titreyerek

Ne şerefli bir adı var

Ne bir büyük maksadı var

Hergün biraz zedelenen

İki ipek kanadı var

Sabırlıdır, gözü toktur

Zavallının derdi çoktur

Yorulunca konacağı

Bir yuvası bile yoktur

Her şey ona karşı durur

Güneş yakar, kış dondurur

Bazı tutar kanadından

Bir fırtına yere vurur

Benim gönlüm bir kelebek

Dolaşıyor titreyerek

Zavallının bir baharlık

Ömrü böyle tükenecek

Kış Gecelerinde

Bütün şehir nihayetsiz bir nur içinde

Kış mehtabı daha parlak, daha lekesiz

Ne buluttan bir eser var, ne bir küçük iz

Gülümsüyor gibi sema sürûr içinde

Şu saatte kesilmemiş henüz gözyaşım

Penceremin kenarına dayalı başım

En küçük bir teselliden, ümitten uzak

Hep o eski günlerimi hatırlayarak

Ben sabahı bekliyorum fütur içinde

Bütün şehir nihayetsiz bir sûr içinde

Karşı evlerde bir saadet yuvası yine

Ayın beyaz ışıkları dolmuş içine

Şimdi çiftler uyuyorlar bu nur içinde

Bu saatte sade ben bir tek başımayım

Ben Yarabbi, bu uzlette nasıl yaşayayım

Düşünmeden ayrılığın nihayetini

Hissettiğim dakikada hıyanetini

Seni nasıl terketmiştim gurur içinde

Bütün şehir nihayetsiz bir nur içinde

Yıldızlardan semada görünmüyor eser

Salmış uzak alemlere gizli akisler

Birer katre ziya gibi billur içinde

Sancağa

Ellerde dolaşan bu siyah sancak,

Göklere yükselen bir âh olmasın!

Doğru mu bu kadar ye'se kapılmak,

Korkarım, bu matem günah olmasın!

Milletin kalbinde yer etmez keder;

Asırlar değişir, seneler geçer

Ne kadar karanlık olsa geceler,

Mümkün mü sonunda sabah olmasın

Dilerse, her yüzde keder görünsün,

Yıldızlar yerlere düşüp sürünsün

Dilerse, her taraf ye'se burunsun;

Sade senin yüzün siyah olmasın!

Bir kızıl alevdin gökde bir zaman;

Solardı renginden nuru güneşin

Şimdi bir dumansın, kara bir duman;

Sinmiş gönüllere sanki ateşin

Ağlıyor uzaktan bakan rengine,

Diyor: "Matemde mi öz vatanımız?

"

Biz seni boyarız o kan rengine,

Var damarımızda hâlâ kanımız!

Ey güzel sancağım, solmasın yüzün,

Biz henüz yaşarken ye'se bürünme!

Hicrana takati yok gönlümüzün,

Bu matem yüzüyle bize görünme!

Ey güzel sancağım, o "ay yıldız"m,

Sana tarihinden kaldı hediye,

Üstünden eksilme vatanımızın,

Dalgalan bu "iller benimdir!" diye

Veda

Hani, o bırakıp giderken seni

Bu öksüz tavrını takmayacaktın

Alnına koyarken veda buseni

Yüzüme bu türlü bakmayacaktın

Hani, ey gözlerim bu son vedada

Yolunu kaybeden yolcunun dağda

Birini çağırmak için imdada

Yaktığı ateşi yakmayacaktın

Gelse de an acı sözler dilime

Uçacak sanırım birkaç kelime

Bir alev halinde düştün elime

Hani, ey gözyaşım akmayacaktın

Yolculuk

Veda ettim gençliğimin gamsız geçen rüyasına

Çıktım aşkın nihayeti bulunmayan sahrasına

Bilmiyordum yol neresi? Varacağım yer neresi

Dayanarak gidiyordum ilhamımın asâsına

Bu sahranın kanat germiş her yerine ıssızlıklar

Ufuklardan yalnız iki yıldız doğmuş semasına

İki yıldız

işte benim rehberim bu, yürüyordum

Nihayetsiz gecelerin daldım zulmet deryasına

Yürüyordum; dağlar geçip uçurumlar atlıyordum

Tâbi oldum saçlarımda esen sevda havasına

Yürüyordum, gök gürlüyor

yürüyordum, fırtına var

Yürüyordum, göğüs germiş bu dağların borasına

Bir ses duydum uzaklardan: "Seyfi, diyor, bir âfetin

"Düştün siyah gözlerinin yine kara sevdasına"

07-04-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Orhan Seyfi Orhon ( 23.10.1890)- (22.08.1972) 23 Ekim 1890'da İstanbul'da doğdu 22 Ağustos 1972'de İstanbul'da öldü Hukuk Mektebi'ni bitirdi Meclis-i Mesuban'ın Kavanin Kalemi'nde memurluk, ardından gazetecilik ve öğretmenlik yaptı 1950'de gazeteciliğe döndü Hayatının son döneminde Son Havadis gazetesinde yazarlık yaptı 1917'de Yeni Mecmua'da çıkan şiirleriyle adını duyurdu Türk şiirinde "5 Hececiler" diye bilinen şairlerimizdendir Kurtuluş Savaşı sırasında İstanbul Hükümeti'ni destekleyen "Aydede" dergisinde çalıştı Yusuf Ziya Ortaç'la birlikte Papağan, Güneş, Ayda Bir, Çınaraltı dergilerini çıkardı Aruzla başladığı şiirde, Milli Edebiyat ve Genç Kalemler akımlarının etkisinde kalarak hece veznine döndü Şiir kitapları: Fırtına ve Kar (1919) Peri Kızı ile Çoban Hikayesi (1919) Gönülden Sesler (1922) O Beyaz Bir Kuştu (1941) Kervan (1946) İşte Sevdiğim Dünya (1965) Anadolu Toprağı Senelerce sana hasret taşıyan, Bir gönülle kollarına atılsam Ben de bir gün kucağında yaşayan, Bahtiyarlar araşma katılsana En bakımsız, en kuytu bir bucağın, Bence "İrem bağı" gibi güzeldir Bir yıkılmış evin harap ocağın, Şu heybetli saraylara bedeldir Kadir Mevlâm, eğer senden uzakta, Bana takdir eylemişse ölümü; Rahat etmem bu yabancı toprakta, Cennette de avutamam gönlümü Anladım ki: Sevda, gençlik, şeref, şan Asılsızmış şu yalancı dünyada Hasretinle yadellerde dolaşan, Hızrı bulsa yine ermez murada Yalnız senin tatlı esen havanda, Kendi millî gururumu sezerim Yalnız senin dağında, ya ovanda, Başım gökte, alnım açık gezerim Hürüm, derim, eskisinden daha hür, Zincirinle bağlansa da ayağım Şimdikinden daha ferah görünür, Zindanında olsa bile durağım Bir gün olup kucağına ulaşsam, Gözlerimden döksem sevinç yaşını, Sancağının gölgesinde dolaşsam, Öpsem, öpsem toprağını, taşını! Beyaz Bir Kuştu O, beyaz bir kuştu, uzun kanatlı Ardında ışıktan bir iz bıraktı Yel gibi dağları aştı bir atlı Arada bir engin deniz bıraktı Uzaktan gelirken derin akisler Kapadı geçtiğim yolları sisler Tutuştu içimde birikmiş hisler Gönlümü o kadar temiz bıraktı O, beyaz bir kuştu ak kanatlıydı Yel gibi dağları aşan atlıydı Hayaldi, hayalden bile tatlıydı Ne ışık bıraktı, ne iz bıraktı Diyorlar Ölürsem yazıktır sana kanmadan Kollarım boynunda halkalanmadan Bir günüm geçmiyor seni anmadan Derdine katlandım hiç usanmadan Diyorlar: "Kül olmaz ateş yanmadan Denizler durulmaz dalgalanmadan!" Saadet benziyor boş bir seraba Düşüyor her seven gönül azaba Gelmiyor çekilen dertler hesaba Diyorum: "Sebep ne bu ızdıraba?" Diyorlar: "Kül olmaz ateş yanmadan Denizler durulmaz dalgalanmadan!" Gönlüm Benim gönlüm bir kelebek Dolaşıyor çiçek çiçek Tükenecek ömrü böyle Çırpınarak, titreyerek Ne şerefli bir adı var Ne bir büyük maksadı var Hergün biraz zedelenen İki ipek kanadı var Sabırlıdır, gözü toktur Zavallının derdi çoktur Yorulunca konacağı Bir yuvası bile yoktur Her şey ona karşı durur Güneş yakar, kış dondurur Bazı tutar kanadından Bir fırtına yere vurur Benim gönlüm bir kelebek Dolaşıyor titreyerek Zavallının bir baharlık Ömrü böyle tükenecek Kış Gecelerinde Bütün şehir nihayetsiz bir nur içinde Kış mehtabı daha parlak, daha lekesiz Ne buluttan bir eser var, ne bir küçük iz Gülümsüyor gibi sema sürûr içinde Şu saatte kesilmemiş henüz gözyaşım Penceremin kenarına dayalı başım En küçük bir teselliden, ümitten uzak Hep o eski günlerimi hatırlayarak Ben sabahı bekliyorum fütur içinde Bütün şehir nihayetsiz bir sûr içinde Karşı evlerde bir saadet yuvası yine Ayın beyaz ışıkları dolmuş içine Şimdi çiftler uyuyorlar bu nur içinde Bu saatte sade ben bir tek başımayım Ben Yarabbi, bu uzlette nasıl yaşayayım Düşünmeden ayrılığın nihayetini Hissettiğim dakikada hıyanetini Seni nasıl terketmiştim gurur içinde Bütün şehir nihayetsiz bir nur içinde Yıldızlardan semada görünmüyor eser Salmış uzak alemlere gizli akisler Birer katre ziya gibi billur içinde Sancağa Ellerde dolaşan bu siyah sancak, Göklere yükselen bir âh olmasın! Doğru mu bu kadar ye'se kapılmak, Korkarım, bu matem günah olmasın! Milletin kalbinde yer etmez keder; Asırlar değişir, seneler geçer Ne kadar karanlık olsa geceler, Mümkün mü sonunda sabah olmasın Dilerse, her yüzde keder görünsün, Yıldızlar yerlere düşüp sürünsün Dilerse, her taraf ye'se burunsun; Sade senin yüzün siyah olmasın! Bir kızıl alevdin gökde bir zaman; Solardı renginden nuru güneşin Şimdi bir dumansın, kara bir duman; Sinmiş gönüllere sanki ateşin Ağlıyor uzaktan bakan rengine, Diyor: "Matemde mi öz vatanımız?" Biz seni boyarız o kan rengine, Var damarımızda hâlâ kanımız! Ey güzel sancağım, solmasın yüzün, Biz henüz yaşarken ye'se bürünme! Hicrana takati yok gönlümüzün, Bu matem yüzüyle bize görünme! Ey güzel sancağım, o "ay yıldız"m, Sana tarihinden kaldı hediye, Üstünden eksilme vatanımızın, Dalgalan bu "iller benimdir!" diye Veda Hani, o bırakıp giderken seni Bu öksüz tavrını takmayacaktın Alnına koyarken veda buseni Yüzüme bu türlü bakmayacaktın Hani, ey gözlerim bu son vedada Yolunu kaybeden yolcunun dağda Birini çağırmak için imdada Yaktığı ateşi yakmayacaktın Gelse de an acı sözler dilime Uçacak sanırım birkaç kelime Bir alev halinde düştün elime Hani, ey gözyaşım akmayacaktın Yolculuk Veda ettim gençliğimin gamsız geçen rüyasına Çıktım aşkın nihayeti bulunmayan sahrasına Bilmiyordum yol neresi? Varacağım yer neresi Dayanarak gidiyordum ilhamımın asâsına Bu sahranın kanat germiş her yerine ıssızlıklar Ufuklardan yalnız iki yıldız doğmuş semasına İki yıldız işte benim rehberim bu, yürüyordum Nihayetsiz gecelerin daldım zulmet deryasına Yürüyordum; dağlar geçip uçurumlar atlıyordum Tâbi oldum saçlarımda esen sevda havasına Yürüyordum, gök gürlüyor yürüyordum, fırtına var Yürüyordum, göğüs germiş bu dağların borasına Bir ses duydum uzaklardan: "Seyfi, diyor, bir âfetin "Düştün siyah gözlerinin yine kara sevdasına"